«O Milton Glaser συναντά την Μελίνα στο τεύχος ρετρό του Gr design». Ετσι προωθείται το ενδιαφέρον περιοδικό γραφιστικής του (καλού συναδέλφου) Πάνου Κωνσταντόπουλου από την Καθημερινή. Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω αλλά και το προηγούμενο ποστ με θέμα τη Μελίνα/Στέλλα, σημειώνω τα εξής:
Ρ Ε Τ Ρ Ο -Δ Ε Ν- Σ Η Μ Α Ι Ν Ε Ι- Π Α Λ Ι Ο Μ Ο Δ Ι Τ Ι Κ Ο
Το ρετρό δεν θα ‘πρεπε να είναι συνώνυμο του μουσειακού, πολύ δε περισσότερο να συγχέεται με το οπισθοδρομικό. Περισσότερο στις μέρες μας, θα λέγαμε ότι η «αναδρομή» είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Στη μικρή χώρα που κατοικούμε με την μεγάλη γλωσσική (περιπετειώδης) ιστορία, η σημερινή νεοελληνική δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Η λέξη ρετρό (λατ. retro) από μόνη της, τις πιο πολλές φορές βαραίνει αρνητικά ό,τι χαρακτηρίζει, δείχνει (στείρο) πισωγύρισμα. Αντίθετα, η «αναδρομή» έχει μια δημιουργική, μια ουσιαστική σχέση με το παρελθόν και τη μνήμη, με την ταυτότητα αυτού που την πράττει. Ανατέμνει, ατενίζει τα παρελθόντα και, είτε βγάζει συμπεράσματα (αυτό που έξω ονομάζουν αξιοποίηση των πηγών), είτε τα ανάγει σε διακοσμητικά (μπιμπελό), ξόανα μιας χαμένης (ιδανικής, τάχα μου) ζωής που δεν μπορεί να ανακτηθεί (ρετρό/μελό). Και βέβαια στο τέλος υπάρχει το revival.
Ποιός όμως είναι αυτός ο Μίλτον Γκλέιζερ; Ο κορυφαίος (και σύμφωνα με τον «πατέρα» των ελλήνων γραφιστών, Δ.Θ. Αρβανίτη), ο Πάπας του graphic design (και ειδικά για την pop κουλτούρα), αλλά αν σας πέφτει βαρύς ο χαρακτηρισμός, τότε ο Μίλτον ανήκει σίγουρα στο Πάνθεον των Σχεδιαστών εκείνων που με όπλο τη γραφιστική δημιούργησαν τη νέα δυναμική οπτική γλώσσα (που σήμερα όλοι μας καταλαβαίνουμε). Aκολουθεί παράδειγμα εν έτει 1977, για την προώθηση του τουρισμού στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, έχει προηγηθεί το διάσημο προφίλ του Ντίλαν (1967):
Γνήσιο αντίτυπο της ανατυπωμένης αφίσας παραγγέλνετε εδώ
(Μεταφραστικές προτάσεις περί Αγάπης της Αϊρις Μέρντοχ καλοδεχούμενες στη σελίδα (mou) στο facebook.
Tο περιοδικό το βρίσκετε στον Παπασωτηρίου (για σίγουρα).
