Πάνω από έξι χρόνια μετά το θάνατο του Mark Linkous, πιστοί φίλοι έχουν μαζευτεί στο Union Chapel, μια παλιά εκκλησία που συχνά χρησιμεύει σα χώρος για συναυλίες και που ο ίδιος αγαπούσε ιδιαίτερα, για την πρεμιέρα της ταινίας The Sad & Beautiful World Of Sparklehorse. Η φίλη του και αφηγήτρια του ντοκιμαντέρ Angela Faye Martin λίγο πριν το ξεκίνημα διαβάζει ένα σημειώμα από την μητέρα του, γραμμένο ειδικά για την αποψινή βραδιά. Ακόμα και τα στασίδια λυγίζουν.
Πρόκειται για μια ταινία φτιαγμένη από φανς, με χρηματοδότηση των φανς, που απευθύνεται κυρίως σε φανς. Μια ταινία τρομερά συγκινητική όπως ήταν αναμενόμενο, όχι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη από τεχνική άποψη, αλλά με αγάπη προς το έργο, τη ζωή και τους δαίμονες του κεντρικού ήρωα. Λαμπερή προσωπικότητα, με πολλαπλές σκοτεινές γωνίες, χαρισματικός όσο και βασανισμένος, με μεστή αίσθηση του χιούμορ και απύθμενο ταλέντο, ευαίσθητος, γοητευτικός, εὐθραυστος.
Είχα την τύχη να συναντήσω τον Mark Linkous δυο φορές στη ζωη μου. Την πρώτη, το Σεπτέμβρη του 1999 στην Αθήνα όταν φοιτήτρια ακόμα δούλευα για την Astra του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Μυστηριώδης και λιγομίλητος, περπατούσε πίσω από τους υπόλοιπους Sparklehorse με μικρή βοήθεια από ένα μπαστούνι. Προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από την παράλυση των ποδιών του μετά το περιστατικό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Λονδίνο το 1996, αποτέλεσμα ιδιόχειρου κοκτέηλ βάλιουμ μολότοφ. Η προγραμματισμένη συναυλία του συγκροτήματος δεν έγινε ποτέ αφού η άφιξή της μπάντας συνέπεσε με τον μεγάλο τότε σεισμό.
Βρεθήκαμε ξανά αρκετά χρόνια αργότερα στη Βρετανική πρωτεύουσα όταν του πήρα συνέντευξη για κάποιο ελληνικό μουσικό περιοδικό. Αυτή η δεύτερη συνάντηση μας, θα παραμείνει στο μυαλό μου για πάντα ως μια από τις πιο όμορφες και διαυγείς (μέσα στη θολούρα της) αναμνήσεις της ζωής μου. Μια υπέροχη, λαμπερή μέρα στον κήπο του Bush Hall στο δυτικό Λονδίνο, μιλήσαμε σα να ήμασταν χρόνια φίλοι και για περισσότερη ώρα από όση επέτρεπε η κάπως ξυνισμένη υπεύθυνη τύπου της δισκογραφικής των Sparklehorse. Παρόλο που ήμουν η τελευταία προγραμματισμένη συνέντευξη της ημέρας είχε όρεξη για κουβέντα. Συζητήσαμε για μουσική. Καταλήξαμε να μιλάμε για τη ζωή, το θανάτο, την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις και κατ᾽επέκταση τις μουσικές συνεργασίες. Για την ιδιοφυία τόσο του David Lynch όσο και του Daniel Johnston, το πόσο αρχίδι είναι ο Vincent Gallo και για το πόσο θεός ήταν ο -τότε ακόμα εν ζωή- Vic Chestnutt. Αναλύσαμε τη θλίψη και τη χαρά. Του αποκάλυψα μια μανία χρόνων που είχα με τον δίσκο των A Camp και του φάνηκε περίεργο που μου άρεσε τόσο. Μιλήσαμε για καταχρήσεις, on και off the record. Με το τέλος της συνέντευξης, ο Linkous με κάλεσε να μείνω και να παρακολουθήσω το soundcheck. Αμέσως μετά, με την υπόλοιπη μπάντα καταλήξαμε πάλι στον κήπο του συναυλιακού χώρου να πίνουμε μπύρες και να μιλάμε μέχρι την ώρα του live, χαρούμενοι και ζαβλακωμένοι από τον ήλιο, βιώνοντας το απόλυτο βρετανικό indian summer. Γύρω στις 9 πραγματοποιήθηκε η συναυλία που ήταν μαγική. Όλα αυτά έγιναν τέλος Σεπτέμβρη του 2006.
Το τι μεσολάβησε μέχρι το θάνατο του, τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά με έχει βασανίσει όπως κάθε οπαδό της μουσικής του. Με έχει μπλοκάρει όπως κάθε άνθρωπο που έχει συναναστραφεί έστω και για λίγο κάποιον αυτόχειρα και με έχει κάνει να αναρωτηθώ «γιατί» πολλές φορές. Ο Linkous εκείνη τη μέρα στο Bush Hall κατάφερε να με ξεγελάσει. Με έψησε πως είχε βρει επιτέλους εσωτερική κάθαρση και ήταν έτοιμος να περπατήσει στο μέλλον χωρίς πατερίτσες, πραγματικές ή φανταστικές. Αυτό το μεγάλο γιατί, δεν φαίνεται να υπήρχε στο μυαλό όσων τον ήξεραν πραγματικά. Για αυτούς το ερώτημα ήταν πότε. Η αυτοκτονία του ήταν απλά θέμα χρόνου, ειδικά μετά το χαμό του ανθρώπου που θαύμαζε όσο κάνεναν άλλο, του Vic Chestnutt, που έβαλε τέρμα στη ζωή του μερικούς μήνες πριν ο Linkous σημαδέψει την ίδια του την καρδιά.
Η ταινία περιέχει μαρτυρίες φίλων και συνεργατών με πιο σημαντικές τις συνεισφορές των John Parish, Jonathan Donahue και Grasshopper (Mercury Rev), David Lowery (Camper Van Beethoven), Jason Lytle (Grandaddy), Adrian Utley (Portishead). Παρατήρησα αρκετό κόσμο στην αίθουσα δακρυσμένο κατά τη διάρκεια της προβολής. Αλλά βέβαια αυτές τις μέρες βλέπω αρκετό κόσμο συνοφρυομενο και κλαμμένο λόγω των πρόσφατων πολιτικών εξελίξεων στη Μεγάλη Βρετανία, οπότε ίσως η ταινία να στάθηκε αφορμή να ανοίξουν διάπλατα οι πύλες της εσωτερικής κόλασης των θεατών, συμπεριλαμβανομένης και αυτών της υποφαινόμενης.
Για τον Νίκο Τριανταφυλλίδη που γεννήθηκε στις 9 του Σεπτέμβρη, όπως και ο Mark Linkous.