Εδώ και χρόνια σε αχρηστία λόγω της εξάπλωσης των κινητών συσκευών, οι εποχές που το εσωτερικό των τηλεφωνικών θαλάμων του Λονδίνου καλύπτονταν από φυλλάδια προσφοράς σαρκός και σούπερ ήρωες φορούσαν τη στολή τους μέσα σε αυτούς όταν τους καλούσε το καθήκον, ανήκουν στο παρελθόν.
Δεν παύουν όμως τα υπέροχα αυτά κόκκινα κιόσκια με το απλό αλλά λειτουργικό όνομα Κ2 που δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1924 από τον Sir Giles Gilbert Scott να τραβούν ακόμα την προσοχή. Ακριβώς όπως και το μεταγενέστερο, μικρότερο σε μέγεθος και ευρύτερης παραγωγής μοντέλο Κ6, τις διαφορές των οποίων λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ξεχωρίσουν, εμφανείς στο απαίδευτο μάτι μόνο όταν σπάνια στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο.
Οταν η British Telecom ανακοίνωσε πριν από μερικά χρόνια πως θα διέθετε στο κοινό προς μια λίρα το καθένα, τους περισσότερους από αυτούς τους τηλεφωνικούς θαλάμους, καλλιτέχνες, εκκολαπτόμενοι εφευρέτες, επιχειρηματίες αλλά και κοινότητες εκτός της πρωτεύουσας, έσπευσαν να παρουσιάσουν τις ιδέες που θα τους εξασφάλιζαν από ένα κόκκινο κουτί. Στην πραγματικότητα η εταιρεία αποφάσισε να προσφέρει σε ιδιώτες την ευκαιρία να υιοθετήσουν ένα από τα πολυπόθητα κομψοτεχνήματα, με την μέθοδο Adopt A Kiosk. Μοναδικό κριτήριο για κάθε υποψήφιο θετό γονιό μια καλή επιχειρηματική ή καλλιτεχνική ιδέα εκμετάλευσης του θαλάμου-σήμα κατατεθέν της πόλης και η αυστηρώς νομικά επιβαλλόμενη υπόσχεση ότι δε θα επιτρεπόταν σε καμία περίπτωση η μεταπώληση σε τρίτους. Τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική επιθυμία της British Telecom αν και αργότερα μπήκε στο παιχνίδι η εταιρεία Thinking Outside The Box και σήμερα είναι αυτή που εκμεταλεύεται τους περισσότερους από τους θαλάμους, ενοικιάζοντας τους στην προσιτή για τα δεδομένα των υψηλών ενοικίων της πόλης τιμή των δέκα λιρών την ημέρα.
Οι ιδέες ήταν πολλές και ποικίλες. Κάποιες πραγματοποιήσιμες και με μέλλον, κάποιες άλλες εντελώς σουρεαλιστικές ή άσκοπες. Με μια απλή εικαστική παρέμβαση-κλωτσιά, καλλιτέχνης αγνώστων στοιχείων τους μεταμόρφωσε σε ενα περιέργο αλλά ενδιαφέρον γλυπτό, το οποίο κείτεται κάπου στο Kingston. Αλλες ιδέες κινήθηκαν σε θεωρητικά πιο πρακτικά μονοπάτια. Μικροσκοπικό φυτώριο, καφέ, ατομικό σινεμά, δημόσια τουαλέτα, σταθμός πρώτων βοηθειών, ατομική γκαλερί, salad bar, ησυχαστήριο. Καμιά έκπληξη για την πόλη που μόλις απέκτησε το πρώτο της Water Cocktail Bar, ένα μπαρ που προσφέρει μόνο νερό από διαφορετικά μέρη του κόσμου και που στο ιστορικό και παραδοσιακά working class East End υπάρχει εδώ και μήνες, καφέ που ονομάζεται Cereal Killer και σερβίρει αποκλειστικά και μόνο δημητριακά με γάλα σε κάθε άλλο παρά ευτελή τιμή.
Πιο δημοφιλής μέχρι τώρα ιδέα θεωρείται η μετατροπή των θαλάμων σε χώρο για φόρτηση κινητών και άλλων ηλεκτρικών συσκευών με την χρήση ηλιακής ενέργειας για τις ανάγκες της οποίας τα κουτιά, που βρίσκονται κοντά στο σταθμό Tottenham Court Road, βάφτηκαν πράσινα.
Η πιο πρακτική αλλά και φωτογενής μετατροπή όμως, ήταν αυτή που πραγματοποιήθηκε σε ένα μοντέλο Κ2, στο Lewisham του Νότιου Λονδίνου. Ο Sebastian Handley, που περιγράφει τον εαυτό ως «αποτυχημένο αρχιτέκτονα», μεταμόρφωσε τον τηλεφωνικό θάλαμο σε δανειστική βιβλιοθήκη. Βρέθηκα εκεί πρόσφατα και χρειάστηκε να κρατηθώ γερά για να μη σηκώσω ολόκληρο το όμορφα ταξινομημένο περιεχόμενο της. Βρήκα από ένα αρχαίο αντίτυπο του «A Confederate General from Big Sur» του Richard Brautigan μέχρι το μοναδικό βιβλίο της προωρα χαμένης Marina Keegan, «The Opposite Of Loneliness». Πολλές νέες σχετικά κυκλοφορίες όπως τα «City On Fire» και «My Brilliant Friend», όπως και αρκετά καλά παιδικά βιβλία αλλά και ενα ράφι αφιερωμένο σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας, αντικείμενο για το οποίο δε γνωρίζω πολλά, χάζεψα όμως όλα τα ιδιόμορφα εξώφυλλα.
Τέλος η πιο σκερτσόζα μετατροπή έγινε αυθόρμητα και μόνο για ένα βράδυ σε ένα θάλαμο την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, μερικά μέτρα από το σπίτι μου. Χωρίς άδεια από τις αρχές μια παρέα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον τηλεφωνικό θάλαμο ως βάση για ένα street party. Μερικά σημαιάκια, ποπ κορν και αυτοσχέδια σέικερ με ποτά αγνώστου περιεχομένου. Μια παρέα που αποφάσισε να συμπεριλάβει και μερικούς τυχερούς περαστικούς, έτσι χωρίς λόγο. Ή μπορεί και να υπήρχε κάποιος, ποιός ξέρει. Μου πρόσφεραν κάτι που έμοιαζε με Aperol και παρακάλεσαν να μην βγάλω φωτογραφία. Τους έστειλα ένα φιλί και κατέβασα το ποτό σα σφηνάκι στο δρόμο για το σπίτι μετά από μια δύσκολη εβδομάδα προσαρμογής στους ρυθμούς της πόλης που εξακολουθὠ να αγαπώ παρόλο που με ζορίζει μερικές φορές.