Όλα φαίνονταν να είναι εναντίον μου την Παρασκευή το βράδυ στην προσπάθεια να βρεθώ στο Roundhouse, λίγα μέτρα από την αγορά του Camden, για να δω τους Lush στην πρώτη τους επανένωση μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια. Τα τρένα στη γειτονιά μου ήταν μπλοκαρισμένα προς όλες τις κατευθύνσεις, οι δρόμοι επίσης λόγω κάποιου τροχαίου δυστυχήματος, το Uber app αρνιόταν πεισματικά να δουλέψει. Η μόνη λύση προς στιγμήν φάνηκε να είναι το να κλέψω το σκούτερ κάποιου δύστυχου πιτσιρικά και στην πορεία να το αντικαταστήσω με το ποδήλατο ενός ντελιβερά κόβοντας μέσα από σκοτεινά πάρκα για να βρεθώ στον τελικό προορισμό. Το αστείο είναι ότι είχα καταφέρει να πείσω τον εαυτό μου πως δε θα ήταν δα και το τέλος του κόσμου αν δεν κατάφερνα να φτάσω εγκαίρως.
Οι Lush ήταν ένα από τα συγκροτήματα που αγαπούσα μεν αλλά δεν το παραδεχομούν σε κάνενα τότε, ούτε καν στη φίλη μου που τους λάτρευε φανερά και με μανία. Δε ξέρω γιατί. Ήταν σα μια ξαδέρφη που δεν ήθελα να πάρω μαζί μου στο πάρτυ γιατί φοβόμουν πως θα με κάνει ρόμπα. Δεν τους θεοποίησα ποτέ όσο τους Jesus and Mary Chain, δεν είχαν την υπέροχη απροσδιόριστη στιφνότητα των My Bloody Valentine ή τις γοητευτικές παραξενιές των Slowdive. Όταν άλλα κορίτσια μιλούσαν για girl power σκεφτόμουν μόνο τις Bikini Kill, τη Liz Phair και τις Sleater-Kinney. Κι όμως, οι Lush βρίσκονταν πάντα εκεί όταν χόρευα ανέμελη στο Decadence, στο Mo Better και το Avant Garde τη δεκαετία του 90. Βλακωδώς μέχρι την ξαφνική διάλυση τους αμέσως μετά την αυτοκτονία του ντράμερ τους, Chris Acland, τους είχα πάρει σα δεδομένο.
Κάταφερα με τη χρήση διαφορετικών μέσων να φτάσω ακριβώς τη στιγμή που άναψαν τα φώτα και η μπάντα βγήκε λουσμένη από σχεδόν γηπεδικές ζητωκραυγές. Μεσήλικες χιλιομεθυσμένοι (πότε πρόλαβαν;) Άγγλοι, στριμωγμένοι σε Ride μπλουζάκια και ένα πάτωμα που γλιστρούσε από λίτρα χυμένης μπύρας προσπάθησαν να με μπλοκάρουν στην προσπάθεια μου να πλησιάσω τη σκηνή όσο περισσότερο μπορούσα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και το χωρίς προσδοκίες μέρος του κοινού ήξερε πως θα συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο. Η Miki, η Emma και ο Phil με τη συνοδεία του πρώην ντράμερ των Elastica, Justin Welch κάταφεραν να διοχετεύσουν μια αιφνιδιαστική ενέργεια, κοιτώντας για το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας κατάματα το κοινό και όχι τα παπούτσια τους. Η Miki της οποίας η τρακαρισμένη φωνή λύθηκε μετά το πρώτο τραγούδι αστειεύτηκε επανειλημμένως με το κοινό παρομοιάζοντας το reunion της μπάντας με το γάμο μια ξαδέρφης (!!!) που συγγενείς από όλο τον κόσμο πέταξαν για να βρεθούν πάλι μαζί και να γιορτάσουν. Μας συμβούλεψε επίσης αν χρησιμοποιούμε τα κινητά μας για βίντεο και φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της συναυλίας να προσέξουμε τι κάνει ο από πίσω μας. Κάποια στιγμή πρόσφατα η ίδια ως μέρος του κοινού σε κάποιο gig τσαντίστηκε τόσο πολύ με τον τύπο μπροστά της που ανεμίζοντας το κινητό του την εμπόδιζε να δει ώστε αποφάσισε να σκαλίσει τη μύτη της και να κολλήσει τις ανασκαφές στην πλάτη του καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τι ωραία ιδέα.
Επαιξαν για μιάμιση ώρα ένα μίγμα τραγουδιών από όλους τους δίσκους και E.P. με την προσθήκη κάπου στη μέση του σετ του καινούριου single “Out Of Control” το οποίο δεν με ενθουσιάζει αλλά η αφιέρωση της σε «όλους τους γονείς που έχουν έφηβους αλλά κυρίως σε όσους έφηβους έχουν γονείς» έδωσε άλλη σημασία στο τραγούδι και την πρώτη συγκινητική χροιά σε μια εκ των πραγμάτων ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά συναυλία.
Το επόμενο σημείο της βραδιάς στο οποίο όλοι ανεξαιρέτως παλέψαμε με τα δάκρυα ήταν όταν η μπάντα αφιέρωσε το πρώτο encore στον εκλιπόντα ντράμερ Chris. Ζήτησαν από όλους να τον θυμούνται ως τον γεμάτο χιούμορ και χαρούμενο τύπο που ήταν και όχι για ό,τι έγινε στο τέλος. Το δευτερο encore ήρθε με το “Monochrome” και όλη αυτή η νοσταλγία μπερδεμένη με ένα σχεδόν ευχάριστο σφίξιμο στην καρδιά τελείωσε αξιοπρεπέστατα και ανακουφιστικά.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην φίλη μου τη Μελίζα που έχει ακόμα το ίδιο μπλουζάκι Lush.