Da-zi-bao λοιπόν, εφημεριδάκια τοίχων της μαοϊκής Κίνας στοιχισμένα και ζυγισμένα. Ούτε επαναστάτες ούτε αναθεωρητές. Απλά κηπουροί του εντός και του εκτός, σε «τοίχο» διαδικτυακό και φιλόξενο. Εμείς και η ιδέα μας, που ξεκίνησε από τις αναρτήσεις στον «τοίχο» του FB, σε αυτή την παραζάλη της πληροφορίας από σήμερα γινόμαστε στήλη στην Popaganda. Αν τώρα εσείς γυρέψετε τη δροσιά και την πρασινάδα του Τοίχου-Κήπου μου, αυτό θα ‘ναι το μοναδικό κέρδος και η ανθοφορία του.
Τα πολλά πρόσωπα των φυτών, τα πολλά πρόσωπα των κήπων: δεν είναι τι βλέπετε, αλλά τι εκπέμπουν. Είναι οι εικόνες, οι ρίζες και οι σπόροι που κρύβονται κάτω από το χώμα και περιμένουν. Τα φανερά, τα κρυφά, τα παραμελημένα.
Η ζωή γύρω από το άνθος. Το βλέπεις, μπορεί και να το μυρίσεις, μπορεί να καταφέρει εκείνο να σου χαϊδέψει το μάγουλο. Ναι δεν τα-τσιμπάει, ούτε τα-τσιμπάμε, τα αφήνουμε όλα στου «κήπου» τη ροή, στο κάλεσμα του χρόνου.
Κάθε δεύτερη Παρασκευή, το δεκαπενθήμερο του «κηπουρού» της πόλης, της περίστασης ή και της διάστασης των πραγμάτων στο πραγματικό τους εύρος.
Λυγαριά λυγαριά εσένα έχω στην καρδιά
Σεπτέμβρης και νοιάζεσαι για τη σπορά. Αλλά αργεί η βροχή στα μέρη τούτα. Αργεί και εσύ αργείς να πιστέψεις ότι το φθινόπωρο έρχεται. Γύρισες; δεν γύρισες; δεν επέστρεψες, γιατί πουθενά δεν πήγες; και ελπίζεις να δροσίσει στο κέντρο αυτής της άφιλης στο πράσινο πόλης. Ναι είναι νωρίς να σας μιλήσω για τις σπορές του φθινοπώρου, γιατί η παραλία που μόλις αφήσατε, η πόρτα του εξοχικού που μόλις αμπαρώσατε, είναι νωπά στη μνήμη σας. Μην πείτε και του χρόνου πάλι, όχι, όχι μην το πείτε.
Στα νησιά μας αλλά και στην ηπειρωτική χώρα σε χαμηλά υψόμετρα, σε παραθαλάσσια μέρη, αυτή την εποχή ανθίζουν οι λυγαριές, γνωστές και ως καναπίτσες, μωβ και λευκές, λευκές σχεδόν σαν ροζ. Ανθίζουν δίπλα σε ρέματα και σε καλαμιές, θάμνοι που φτάνουν μέχρι και τα πέντε μέτρα, σκορπώντας ευωδιές αγαλλίασης και ανάτασης στη κατακαημένη γη του καλοκαιριού.
Δικοτυλήδονο, αγγειόσπερμα του γένους του Άγνου, (Vitex agnus-castus) ανήκουν στην οικογένεια των ιεροβοτανοειδών (Verbenaceae), με κύριο χαρακτηριστικό τα ιδιαιτέρως ευλύγιστα κλωνάρια και άνθη που αναπτύσσονται στις κορυφές των μίσχων σε κωνικό σχήμα. Το «κορμί κυπαρισσένιο λυγά σα λυγαριά..» του δημοτικού τραγουδιού, που παρομοιάζει την γυναίκα με τη λυγαριά, σ’ αυτό το λίκνισμα και στο «κράτημα» αναφέρεται.
Και σωστά, γιατί η λυγαριά είναι το φυτό που συνδέεται άμεσα με την γυναικεία φύση και έρχεται ως αρωγός στην δική της «άνθηση» και «καρποφορία». Δεν είναι τυχαίο ότι η θεά Ήρα γεννήθηκε κάτω από μια λυγαριά… αλλά, για να μη μιλάμε με μύθους και με γρίφους ή για τον Ιπποκράτη και τη γνωστή άγονη προγονολατρεία μας , το εκχύλισμα των λουλουδιών της λυγαριάς χρησιμοποιείται στις μέρες μας στη γυναικολογία, ενώ διατίθεται ως σκεύασμα στα φαρμακεία της Γερμανίας από το 1950 με σκοπό την αντιμετώπιση κυρίως των προεμμηνορροϊκών συμπτωμάτων και τη ρύθμιση των επιπέδων της προλακτίνης, βοηθώντας ουσιαστικά σε θέματα στειρότητας και παραγωγής μητρικού γάλακτος. Καταλαγιάζει το θυμικό, συμφιλιώνει και προετοιμάζει τη γυναίκα για τους κύκλους της ζωής της.
Το άνθος της γυναικός λοιπόν, το άνθος της ανθοφορίας. Γυρίσατε από την εκδρομή με το μικρό μοσχομυρισμένο γαλαζωπό μπουκετάκι στο σπίτι. Θα το στολίσετε στο βάζο και η παρουσία του πλάι στον υπολογιστή ή το στερεοφωνικό θα είναι μια υλοποιημένη ανάμνηση από τις μέρες που ζήσατε κοντά στη φύση.
Και αν πάλι σας έχει πικράνει πολύ μια «λυγαριά» και έχετε ακόμη πόνο στην καρδιά, και προσπαθείτε να την ξεχάσετε και δεν μπορείτε, μασουλήστε λίγο από τον καρπό της, το επονομαζόμενο «πιπέρι του μοναχού», και μείνετε ήσυχος ότι ο πόνος σας θα γιάνει. Ε ναι, αυτό μειώνει και τη σεξουαλική επιθυμία! Γι’ αυτό οι μοναχοί έβαζαν λυγαριά στο ψωμί και στα γλυκά για να τηρούν τους όρκους αγνότητας, έτσι λένε τουλάχιστον, εγώ πάλι όρκο δε βάζω…
Τώρα θα μπορούσα να σας πω και για τις χρήσεις της στην καλαθοπλεκτική, αλλά για να μην χάσουμε τον ειρμό, «τα αυγά και τα καλάθια», να χαίρεστε και να μοσχοβολάτε ως το άλλο δεκαπενθήμερο!
