Τα βιβλιοπωλεία είναι μαγικά. Μικρά, μεγάλα, σκονισμένα ή φανταχτερά, με βιβλία μεταχειρισμένα, σπάνια ή καινούρια, αλυσίδες ή ανεξάρτητα, τα αγαπώ όλα ανεξαιρέτως. Ίσως επειδή μεγάλωσα μέσα σε ένα, στο μικροσκοπικό μαγαζί της μητέρας μου, φτάνοντας από το σημείο που οι στοίβες φάνταζαν σα βουνά έτοιμα να με πλακώσουν, απειλώντας τη σωματική μου ακεραιότητα καθημερινά, στο να χρησιμοποιώ το ίδιο ύψος συμπιεσμένων βιβλίων ώς σκαμνάκι για να καθίσω. Ενηλικιώθηκα μέσα από αυτά αλλά και πάνω σε αυτά.
Το Λονδίνο έχει πολλά βιβλιοπωλεία, ίσως περισσότερα από όσα χρειάζεται. Λίγα είναι όμως σαν το Libreria, που ἀνοιξε πριν από μερικούς μήνες, σε ένα κάθετο στη Brick Lane του East End. Μια γειτονιά που έχει μεταλλαχτεί τα τελευταία χρόνια, με αλλαγές εντυπωσιακές όσο και ενοχλητικές. Το Libreria ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Παιδί ενός γνώστη και λάτρη τόσο της περιοχής όσο και των βιβλίων, του Rohan Silva, έχει τοίχους ψηλούς που καλύπτονται από πάνω μέχρι κάτω από λαχταριστούς τόμους. Δεν έχει μηχανή για εσπρέσο, εδώ δε σερβίρεται τοστ αβοκάντο, δεν έχει wifi και πιο συγκεκριμένα δεν επιτρέπεται η χρήση κινητών τηλεφώνων.
Με πλήρη συναίσθηση ότι έχει χαθεί ήδη το 80% των αναγνωστών αυτού του κειμένου, συνεχίζω.
Το εσωτερικό είναι μια ωδή στην μικρή ιστορία του Borges, “The Library of Babel”, στην οποία το σύμπαν αποτελείται από αμέτρητα βιβλία, μια βιβλιοθήκη που φτάνει ως το άπειρο. Σε αυτό συμβάλλει ο καθρέφτης στο ταβάνι του μαγαζιού, που κάνει τα βιβλία να μην τελειώνουν ποτέ. Και αν αυτό δεν είναι η φαντασίωση κάθε βιβλιοφάγου τότε τι είναι;
Η πρωτοτυπία του χώρου όμως δεν στηρίζεται μόνο στην εντυπωσιακή του εμφάνιση. Η φαντασία κυριαρχεί ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο έχουν ταξινομηθεί τα βιβλία. Εδώ βρίσκονται ελάχιστες από τις συνηθισμένες κατηγορίες. Δεν υπάρχει αλφαβητική σειρά. Τίποτα δεν είναι διαταγμένο ανά συγγραφέα. Αντίθετα κυριαρχούν ράφια χωρισμένα ως εξής: “Mothers, Madonnas and Whores”, ‘The Sea And The Sky’’, ‘Enchantment For The Disenchanted’, ‘Wanderlust’’, ‘The Future Of Life And Death’. Μπορεί να πας γυρεύοντας ιστορία της τέχνης και να καταλήξεις με ένα βιβλίο για τo μηχανισμό των Αντικυθήρων.
Οι υπάλληλοι είναι λάτρεις και γνώστες των βιβλίων, δεν έχουν όμως ίχνος κουλτουρέ αλαζονείας. Μπορείς να παραδεχτείς χωρίς ντροπή ότι δεν έχεις διαβάσει τον Οδυσσέα του James Joyce, ή ότι δεν κατάφερες ακόμα να τελειώσεις το ‘’Infinite Jest’’ του David Foster Wallace. Δε θα σε πετάξουν έξω. Δε θα σε καλέσουν στο πίσω μέρος του μαγαζιού για να σε δέσουν και βασανίσουν μέχρι θανάτου. Θα χαμογελάσουν, θα προσφέρουν τις γνώσεις τους και τη γνώμη τους και θα συζητήσετε σα φίλοι από τα παλιά, ξοδεύοντας κατά πάσα πιθανότητα μια περιουσία.