Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πάντα καλός οδηγός για να καταλάβεις την ελληνική πολιτική. Οι υποστηρικτές (όσοι απέμειναν τέλος πάντων και στα δύο) είναι με τον ίδιο τρόπο οπαδοί, οι ισχυροί άνδρες στις σκιές –ειδικά αυτήν την περίοδο- είναι ίδιοι, τα επικοινωνιακά κόλπα είναι ίδια. Τα «αθέμιτα», «παράνομα», «ειδεχθή» μέσα που χρησιμοποιεί ο αντίπαλος για να κερδίσει είναι τέτοια μέχρι να μοιραστεί η τεχνογνωσία και στο απέναντι στρατόπεδο. Και τότε η επιτυχία, δηλαδή η νίκη με το ίδιο πέτσινο πέναλτι (ή τον ίδιο παχύρρευστο αμοραλισμό) γίνεται ακόμα πιο γλυκιά. Γιατί ξέρεις ότι έτσι ο αντίπαλος πονάει περισσότερο. Και η νίκη παύει να είναι της μιας βραδιάς, γίνεται επίδειξη δυναμης.
Το υγρό όνειρο της ΝΔ είναι να δημιουργήσει και να εκμεταλλευτεί έναν κοινωνικό αναβρασμό αντίστοιχο της περιόδου 2010-12, διάστημα στο οποίο συνέβη και η μεγάλη μετακίνηση εκλογικού πληθυσμού στο κάποτε κόμμα των συνιστωσών και των συλλογικοτήτων. Καλές οι εξαγγελίες για τον «μεγάλο μεταρρυθμιστή (πριν καν κυβερνήσει) Κυριάκο Μητσοτάκη», φιλόδοξο το αρχικό κεντρώο branding που «θα χάριζε καταφύγιο για τους μη δεξιούς στη δεξιά», συνεπής η αντιΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση «κόντρα στους εθνολαϊκιστές» από τα μέσα του Βαγγέλη Μαρινάκη, τον ΣΚΑΪ και τους Φιλελεύθερους μιας χρήσης, δίκαιη αν και συζητήσιμα αποτελεσματική η στόχευση στον Πάνο Καμμένο ως αδύναμο κρίκο της συγκυβέρνησης.
Όμως, η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει, μοιάζει με τον άβολο θείο που στην οικογενειακή συγκέντρωση πλησιάζει τους βαριεστημένους εφήβους και τους λέει το πιο κρύο του ανέκδοτο «για να κάτσει με τη νεολαία». Δεν έχει τύχη να τους κερδίσει.
Το 2018 της ΝΔ δεν μπορεί να γίνει το 2011 του ΣΥΡΙΖΑ για αρκετούς λόγους. Μερικοί: η εξαντλητική κούραση και οριζόντια απογοήτευση του κόσμου (μια συγκέντρωση πολιτικής ψυχοθεραπείας μπορεί όντως να μάζευε 1.5 εκατομμύριο στο Σύνταγμα), η μαζική αποδοχή ότι η Κρίση είναι η Νέα Πραγματικότητα (με βασικό χαρακτηριστικό τη λιτότητα που μονοδρόμισαν οι προηγούμενοι και δεν αμφισβήτησε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ), η «μετριοπαθής»/«ρεαλιστική» μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που χειροκροτείται σε Ευρώπη κι Αμερική, και, όχι το λιγότερο σημαντικό, οι εκκωφαντικές επικοινωνιακές αστοχίες σαν τις επικλίσεις εξωγήινων από το βήμα της Βουλής.
Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω. Όσο πλησιάζουμε σε αυτό που χρονικά ορίζεται προεκλογική περίοδος η ΝΔ υπενθυμίζει ότι είναι περισσότερο κόμμα του Άδωνι και του Βορίδη και λιγότερο της Ντόρας (ή του Κωστή) Μπακογιάννη. Μαζί με την Εκκλησία, απέναντι στα Εξάρχεια, αρχικά Πόντιος Πιλάτος και στη συνέχεια χέρι χέρι με τους Μακεδονομάχους στα συλλαλητήρια, χωρίς καμία σαφώς διατυπωμένη διαχωριστική γραμμή με τον εθνικισμό, το ασανσέρ της δεξιάς πολυκατοικίας έχει σημάνει πανστρατιά κι ανεβοκατεβάζει κόσμο σε όλους τους ορόφους.
Την ίδια στιγμή που το συλλαλητήριο της Αθήνας φιλοτεχνείται ως «αντικυβερνητικό» και που μετράμε κορμιά ανά τετραγωνικά μέτρα για να εξυπηρετηθεί η «οργή λαού» αφήγηση, ο ΣΥΡΙΖΑ με την υπόθεση Novartis φτιάχνει το μακιαβελικό αριστούργημα της τριετίας του. Για άλλη μια φορά ζουλώντας άγαρμπα τα όρια της σχέσης κυβέρνησης και δικαστικής εξουσίας επιχειρεί άμεσο damage control στις όποιες απώλειες (γοήτρου ή ψηφοφόρων), από τις πρόσφατες πλατείες. Προφανώς, δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για την ουσία της υπόθεσης. Για την ώρα έχουμε απλά μερικά πολύ επιφανή ονόματα που αναφέρονται σε μια δικογραφία και τα αντίστοιχα ιλιγγιώδη νούμερα που φέρεται να φτάνει η μίζα.
Όμως, είναι φανερά η δική του κίνηση-απάντηση στη Μονομαχία στον Αντισυστημικό Ήλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά «αντιπολιτευόμενα (ή αντισυστημικά)» εδώ και τρία χρόνια. Με συνεχείς επικλίσεις στο παρελθόν, στα «40 χρόνια των άλλων», και μερικές αναλαμπές προοδευτικότητας. Ως «κυβέρνηση, αλλά όχι εξουσία», όπως δήλωσε και πρόσφατα η σύντροφος του Πρωθυπουργού στην πολυσυζητημένη της συνέντευξη. Για τη δικό του στόρι, είναι σημαντικό να μη χαθεί ο χαρακτήρας που ακόμα συγκρούεται με τους δικαστές, τα ΜΜΕ και τους πρώην (η υπόσχεση να χτυπηθεί η διαπλοκή της προηγούμενης ημέρας χρειάζεται update φωτοβολίδες κάθε τρεις και λίγο). Που βγάζει στη σέντρα την αφρόκρεμα των προηγούμενων, για να ανακτήσει το μομέντουμ.
Αμφότεροι, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, από τη θέση της αντιπολίτευσης επικαλέστηκαν όλα αυτά τα χρόνια τη σύγκρουση του Νέου με το Παλιό. Διεκδίκησαν την ταυτότητα του πρώτου για να απομακρύνουν (από πάνω τους) το δεύτερο. Στο σημερινό επεισόδιο, δεν είναι ότι αποφάσισαν ως βασική τους προτεραιότητα να σκοτώνονται για την εύνοια των χαμηλότερων αντανακλαστικών ενός πλήθους που συγκεντρώθηκε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για ένα μη θέμα (το «Μακεδονικό»), και πάντα «διψά για πολιτικό αίμα». Είναι που δεν έχουν να πουν τίποτα καινούριο σε όλους τους υπόλοιπους.