Ήταν πάνω πάνω στο κουτί με τα περιοδικά, στη γωνία αριστερά από το έπιπλο με την τηλεόραση του σαλονιού. Μαζί με κάποιο TV Ζάπινγκ ή 7 Μέρες TV, Τα Νέα της χθεσινής ημέρας, μπορεί και κάποιο πεταμένο Μίκυ Μάους (το Τρίποντο ήταν πολύ ιερό για να μπει στο σωρό). Κι εγώ μπαϊλντισμένος από έναν ακόμα καλοκαιρινό καύσωνα, έχοντας επιστρέψει για κάποιο λόγο στη μέση του θέρους από παρκάρισμα σε γιαγιά-παππού, αφόρητα βαριεστημένος από διαδοχικά 24ωρα που δεν πέρναγαν με τίποτα τώρα αφού οι περισσότεροι φίλοι είχαν φύγει για τα χωριά/ εξοχικά τους.
Μαίρη Χρονοπούλου
Στο σπίτι μου το Playboy δεν έμπαινε τακτικά, ας πούμε κάθε μήνα. Όμως εκείνο το επετειακό 100ο τεύχος, τον Ιούλιο του 1993, ήταν το viral της εποχής. Και μπήκε για τους προφανείς ηδονοβλεπτικούς, αλλά και για τους επιπλέον σκανδαλοθηρικούς, λόγους. Δεν ήταν και λίγο να είναι μαζεμένες τόσες επιφανείς Ελληνίδες, με αδαμιαία περιβολή, σε ένα τεύχος που με έμοιαζε με το σεξουαλικό Hall of Fame της Μοντέρνας Ελλάδας. Νομίζω, ότι πέρα από την κατακλυσμική επίδραση που μπορεί να έχει στο κορμί ενός αγοριού που μόλις έχει μπει στην εφηβεία π.χ. η ανεξέλεγκτη κάβλα που εξέπεμπε η, τότε πρωταγωνίστρια της Λάμψης, Νένα Χρονοπούλου, το τεύχος με μαγνήτισε γιατί είχε την έννοια του «αποκαλυπτικού», ίσως και του «απαγορευμένου». Μα να είναι ολόγυμνη η Ζωή Λάσκαρη στην αξεπέραστη φωτογράφιση της Δήλου; Να βγαίνει δηλαδή από την οσία ζώνη που ήταν τοποθετημένη λόγω του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου (μάλλον δεν είχα δει ακόμα την Στεφανία). Να ποζάρει γυμνή στην έρημο της νότιας Πορτογαλίας η Ελένη Ερήμου ή να φαίνεται το στήθος της Μαίρης Χρονοπούλου χωρίς να έχει πουθενά κοντά ούτε γοργόνες ούτε μάγκες; Πώς βρέθηκε εδώ η Δημητρα Γαλάνη που, σε κάτι ράφια λίγο πιο πέρα, βρισκόταν στα εξώφυλλα των δίσκων των γονιών μου, σίγουρα όχι φορώντας μόνο τα γάντια της πάνω σε σατέν σεντόνια; Να μην φτάσω στη Μάρω Κοντού…
Νένα Χρονοπούλου
Εκείνο το επετειακό 100ο τεύχος δε με βοήθησε να αυτοσυγκεντρωθώ. Έτσι κι αλλιώς, ως στοχαστής, ήμουν πάντα υπέρ της κινούμενης εικόνας. Ήταν όμως ένα πολλαπλό ξύπνημα. Κυρίως γιατί, σκέφτομαι τώρα 25 χρόνια εκ των υστέρων, περνούσε ακριβώς το αντίθετο μήνυμα από τα εξώφυλλα του Χιου Χέφνερ που πέθανε σήμερα στα 91 του και με έκανε να ξαναγυρίσω στο σαλόνι της πρώιμης εφηβείας μου. Σε εκείνα τα εξώφυλλα, αλλά και στα μέσα σαλόνια, της πρώτης εποχής του ελληνικού Playboy δεν πόζαραν άσημες βλαχοπούλες που τα πέταγαν για μια καλύτερη τύχη στις μεγάλες πόλεις του θεάματος, συνήθως με λυπητερή κατάληξη. Αλλά, η εγχώρια αφρόκρεμα. Φωτογραφημένη από τους κορυφαίους της εποχής, όπως ο Ντίνος Διαμαντόπουλος, που αναδείκνυαν το γυναικείο σώμα όχι με την ομοιομορφία του «αντικειμένου» αλλά με την σαρωτική εξωστρέφεια των late 80s. Παίζοντας με το μυαλό των αναγνωστών που μπροστά τους δε γδυνόταν η ανώνυμη playmate, αλλά η αβυσαλλέα Βάνα Μπάρμπα στο δρόμο προς την κορυφή της λίστας «έχω κλαψει για πολλά εθνικά σεξ σύμβολα, μα για σένα πιο πολύ». Στην πορεία βέβαια, και μάλλον αναπόφευκτα, κι ο ελληνικός τίτλος εξελίχθηκε σε κρεατομηχανή τριτοτέταρτων μοντέλων και ηττημένων σε ριάλιτι σόου.
Βέβαια, όλα αυτά δε με απασχολούσαν τότε. Ούτε φυσικά ότι το Playboy της πρώτης περιόδου του Ανταίου Χρυσοστομίδη ήταν ένα περιοδικό με εστέτ τόλμη –μακριά από την πιο αγοραία λογική του ΚΛΙΚ ή του ΜΑΧ-, στο οποίο μπορούσαν να συνυπάρχουν στο ίδιο cover ο Μίκης Θεοδωράκης και η Άντζελα Δημητρίου, έδιναν συνεντεύξεις ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Αλκέτας Παναγούλιας, έγραφε το πρώτο του διήγημα ο Χρήστος Χωμενίδης, αλλά κι έσπαγαν ταμπού με τη γυμνή φωτογράφιση ανδρών όπως ο Γιώργος Γερολυμάτος (παρέα με δύο κορίτσια που ποτέ δε μάθαμε το όνομά τους) κι ο Σταμάτης Γαρδέλης («γυμνός στη Στυμφαλία» με την Άλεξ Μενέσσες).
Πωλίνα
Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες εκατοντάδες φορές ξεφύλλισα μπρος πίσω το τεύχος. Από κάποιο σημείο και μετά ήταν σαν παιχνίδι, λογικό για ένα 12χρονο. Έφτιαχνα διαφορετικό top-5 κάθε μέρα. Για κάποιο λόγο, η Νένα Χρονοπούλου ήταν ακλόνητη στην κορυφή – ανάλογα με το κέφι πλασάρονταν σε καλές θέσεις η Νάντια Μουρούζη (που είχε διανύσει την απόσταση από τον Αγγελόπουλο στον Φώσκολο πιο γρήγορα απ’ όσο έπαιρνε σε μας η διαδρομή από τα μάτια προς τα στήθη της), η χυμώδης Ασπασία Τζιτζικάκη για έκρηξη οιδιπόδειων, το girl next door αουτσάιντερ Ρίκα Βαγιάννη (με το έξτρα κανονάκι «κόρη του Διακογιάννη») ή η Πωλίνα που είχε φωτογραφηθεί το ’87 στις Σεϋχέλλες δίνοντας άλλο νόημα στο mega hit «Πάμε για Τρέλες». Αλλά και «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια» Άντζελα Δημητρίου, Ισμήνη Καλέση και βέβαια Κατερίνα Στανίση…
Το τεύχος εκείνο ενεργοποίησε σύσσωμα τα εφηβικά αντανακλαστικά. Φυσικά, κυκλοφόρησε και στα σπίτια συμμαθητών, των ίδιων που ένα χρόνο μετά (την ημέρα που τελείωσαν οι εξετάσεις) μαζευτήκαμε σπίτι μου για να δούμε στο βίντεο, σε κλίμα Τσάμπιονς Λιγκ, το Βασικό Ένστικτο. Αυτών που συζητούσαμε στα διαλείμματα τις εντυπώσεις μας από εκείνα τα εντελώς γελοία softcore σίριαλ που έδειχνε μετά τα μεσάνυχτα η ιδιωτική τηλεόραση όπως η Εδέμ ή Τα Κόκκινα Παπούτσια. 6-7 χρόνια μετά κυκλοφόρησε το επόμενο επετειακό, συμπεριλάμβανε και τα εξώφυλλα της β΄περιόδου με σύσσωμη την εντυπωσιακή Εθνική Μοντέλων των 90s. Νομίζω ότι αυτό το πήρα στο φοιτητικό μου δωμάτιο. Δεν είχα το ίδιο άγχος όπως με το τεύχος 100 να το τοποθετήσω ατσαλάκωτο στη θέση του (παρότι δε μου το έκρυβε ή απαγόρευε κανένας). Χωρίς ούτε μια σελίδα λερωμένη…