Μετά τη σημερινή επίσημη υποστήριξη της υποψηφιότητας Σακελλαροπούλου από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, η 64χρονη δικαστικός θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από μια πρωτοφανώς ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που για την ώρα φτάνει μέχρι τους 266 βουλευτές. Νούμερο εντυπωσιακά «συναινετικό», ανάλογη κοινοβουλευτική αποδοχή στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία είχε μόνο ο Κάρολος Παπούλιας (υπερψηφίστηκε από 279 βουλευτές το 2004 και 266 το 2009).
Προηγήθηκε φυσικά ένα δίμηνο ακατάσχετης ονοματολογίας. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να πετυχούν επικοινωνιακή δολιοφθορά στο αντίπαλο στρατόπεδο κυκλοφορώντας ονόματα είτε για να «καούν» είτε για να τσεκαριστούν στο ασαφές πεδίο που αποτελεί σήμερα αυτό που κάποτε λέγαμε «κοινή γνώμη». Ο Αλέξης Τσίπρας στη δηκτική ανακοίνωση με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είπε «Ναι» στη Σακελλαροπούλου χαρακτήρισε τη διαδικασία «πολιτικά καλλιστεία» – μάλλον δεν έχει άδικο, μάλλον όμως δεν έμεινε κι ο ίδιος αμέτοχος με την σκοπιμότητα της επιμονής στον Παυλόπουλο. Ας είναι, τουλάχιστον μάθαμε οι πολλοί που το(ν) αγνοούσαμε ότι υπάρχει ένας στ΄αλήθεια διακεκριμένος συμπατριώτης μας με το μυθικό ονοματεπώνυμο Λίνος Σισιλιάνος…
Η πρόωρη ανακοίνωση της υποψηφιότητας Σακελλαροπούλου μας βρήκε από τη μία να τσακωνόμαστε για αν αποτελεί απλά «μεγάλη» ή «πολύ μεγάλη» επιτυχία ότι η χώρα είναι ακάλεστη στο κυριακάτικο διπλωματικό πάρτι που κάνουν τα «μεγάλα παιδιά» στο Βερολίνο. Κι από την άλλη, να προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μας πίσω από τις σύγχρονες πύλες του ανεξήγητου, εκείνες που άνοιξε η απόφαση της ΝΔ να επανιδρύσει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, έξι μήνες αφ’ ότου ήταν το πρώτο που είχε καταργήσει με το που έγινε κυβέρνηση.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν ένα όνομα που, ναι μεν είχε «παίξει» αλλά, προκάλεσε αμηχανία. Ίσως γι’ αυτό (ή/και γιατί) τελικά οδήγησε σε τέτοια συναίνεση. Ας δούμε 6 (μη) συζητήσεις που άνοιξαν από χθες το απόγευμα με το διάγγελμα του Πρωθυπουργού…
Από τις 8 Ιουλίου που ορκίστηκε κυβέρνηση, η ΝΔ φαίνεται να κυβερνά με αποκλειστικό γνώμονα να ικανοποιήσει ένα (ενίοτε υπερ)δεξιό ακροατήριο που εντελώς παράλογα «διψούσε για αίμα» μετά την τετραετία ΣΥΡΙΖΑ. Με εμπρηστική εφαρμογή του δόγματος «Νόμος και Τάξη», με φορολογικές-εργασιακές μεταρρυθμίσεις προς όφελος κάποιων αυθαίρετα ορισμένων ως «άξιων», με αναμενόμενες κωλοτούμπες σε σχέση με τον προεκλογικό της λόγο βλ. Πρέσπες. Η υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου είναι η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρεται ως Πρωθυπουργός που όντως τον ενδιαφέρει κι ο «προοδευτικός κόσμος». Γιατί δηλαδή να μην το καρπωθεί κι επικοινωνιακά; Κυκλφόρησε την μπάλα απειλητικά στη μικρή περιοχή του Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν τον ώθησε στο αυτογκόλ του «παρών».
Ακαδημαϊκή κουβέντα που θα είχε νόημα αν γινόταν σε 20-30 χρόνια που, ας πούμε, θα είχαμε δει και γυναίκα Πρωθυπουργό. Το φύλο, όπως και η ηλικία, προφανώς δεν αποτελεί αυταξία. Όμως η επιλογή μιας γυναίκας για το ανώτερο πολιτειακό αξίωμα είναι μια ιστορική στιγμή της ελληνικής δημοκρατίας, μια ιστορική πρωτιά. Κι ως τέτοια, είναι κάτι παραπάνω από αξιοσημείωτη.
Δε θα το κάνω με όλη την καρδιά μου αλλά, για την οικονομία της κουβέντας, ας συμφωνήσω. Σκεφτεστε (εγώ δε θέλω να το κάνω) να είχε προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης π.χ. τον Αντώνη Σαμαρά ή τον Ευάγγελο Βενιζέλο; Άυπνοι θα ήμαστε ακόμα, πίνοντας τον 26ο σερί εσπρέσο πάνω από τα πληκτρολόγια.
Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς: Γιατί όχι. Τελεία.
Εδώ υπάρχει συζήτηση. Πάλι ακαδημαϊκή. Την προκαλεί ή εν τη ρύμη του λόγου ομολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο χθεσινό διάγγελμα «δεν προέρχεται από τον δικό μας πολιτικό χώρο» (θα ήταν χρήσιμο να ξέρουμε την σχετική λίστα με τις πολιτικές προτιμήσεις των ανώτερων δικαστικών), αλλά και το παράδοξο η ΝΔ να προτείνει χθες την Σακελλαροπούλου για ΠτΔ ενώ δεν την είχε αποδεχθεί για πρόεδρο του ΣτΕ. Αυτό είναι κάτι όμως που περισσότερο εκθέτει τη διαχρονική εργαλειοποίηση της δικαστικής εξουσίας από τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εκτελεστική σφουγγαρίζοντας τους θεσμούς, παρά αποτελεί λόγο κριτικής στο πρόσωπο.
Το μόνο σχόλιο που μπορεί να γίνει εδώ, επιστρατεύοντας την καλύτερη δυνατή των διαθέσεων, είναι ότι πρόκειται για τόσο μεγάλη αστοχία που ούτε οι ίδιοι στο Μέρα25 συνειδητοποίησαν το μέγεθός της. Αλήθεια, τη ρώτησαν; (update: όχι)
Δεν έχω ιδέα αν θα είναι καλή ΠτΔ η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει «καλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Είναι όμως ευχάριστο που η υποψηφιότητά της, με το συμβολικό βάρος που κουβαλά, είναι πολιτικά δημιουργική και δεν αποτελεί προϊόν διάφανης πολιτικής συναλλαγής. Είναι, δηλαδή, άφθαρτη.