Οι Ναζί στη Φυλακή. Τελεία, Όχι Τέλος.

Το πρόσωπό της έλαμπε. Όπως όλων γύρω της. Όπως όλων μας. Μερικές άσπρες τούφες και το «στυλ» έδειχναν ότι «τα είχε κάνει τα χιλιόμετρά της». Μέχρι που το επιβεβαίωσε η ίδια λέγοντας στους γύρω της: «Ρε παιδιά αστείο δεν είναι; Πρώτη φορά πάμε ανάποδα στη Βασιλίσσης Σοφίας». Της έδωσαν δίκιο γελώντας. «Πρέπει να το φωτογραφίσουμε να το θυμόμαστε», είπε κάποιος άλλος.

Κι όντως είναι έτσι. Οι μεγάλες κινηματικές πορείες στην ιστορία της Μεταπολίτευσης είχαν πάντα την αντίθετη φορά. Ανέβαιναν την Βασιλίσσης Σοφίας, κατά κανόνα με κατεύθυνση την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Μερικές φορές όμως, επικίνδυνα πολλές την τελευταία δεκαετία, συνέχιζαν και μετά την πλατεία Μαβίλη, στρίβοντας με προορισμό την αρχή της Μεσογείων. Στα άδεια πια, αλλά για κάμποσο καιρό γεμάτα με μίσος, γραφεία της Χρυσής Αυγής. Κανείς δε θα χρειαστεί να κάνει ξανά αυτή τη διαδρομή. Αν θέλει, για κάποιον διεστραμμένο λόγο, να δει τους Χρυσαυγίτες θα πρέπει να κλείσει επισκεπτήριο στον Κορυδαλλό. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων με πρόεδρο τη Μαρία Λεπενιώτη ανακοίνωσε την απόφασή του: η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς των ειδεχθών εγκλημάτων της, στη φυλακή θα βρεθούν και τα ηγετικά στελέχη της – βουλευτές μέχρι πριν ένα χρόνο – ενόχοι ως «διευθυντές» και ηθικοί αυτουργοί.

Το βίντεο του δημοσιογράφου Μάνου Φραγκιουδάκη με την πανοραμική άποψη της λεωφόρου την ώρα που ανακοινώνεται στο πλήθος η ετυμηγορία είναι ήδη κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας. Ήταν μια συλλογική ανακούφιση 20.000 ανθρώπων που θυσίασαν την «ατομική ευθύνη» τους γιατί δεν μπορούσαν να κάτσουν σπίτι τους μια τόσο σημαντική μέρα. Για να μπορούν σε κάποια χρόνια να λένε στα παιδιά τους (ή προπαντός στον ίδιο τους τον εαυτό) ότι εκείνο το πρωί «ήταν εκεί».

Αυτή ήταν η ατάκα που άκουσα σε πάμπολλες διαφορετικές παραλλαγές από τις 8 το πρωί που έφτασα στο, αποκλεισμένο από τις αστυνομικές κλούβες, στενό της Λουκάρεως. Κάποιος, το πήγε ακόμα παρακάτω, υπερβάλλοντας (ή και όχι) στο κινητό του: «Ε πού να’ μαι; Εδώ είμαι…στο κέντρο του κόσμου». Έμοιαζε με τέτοιο από τόσο νωρίς η λεωφόρος Αλεξάνδρας τσουλώντας ακόμα πριν τη διακοπή της κυκλοφορίας με τους πρώτους εκπροσώπους να είναι ήδη εκεί αναζητώντας επίκαιρες θέσεις για πανό, ενώ τα τηλεοπτικά συνεργεία ολοκλήρωναν τις συνδέσεις με τις πρωινές εκπομπές. Κόσμος που έχει χρόνια να δει Τσάμπιονς Λιγκ στη γειτονιά έπιανε θέσεις σε ταράτσες και μπαλκόνια, το “No Justice, No Peace” κρεμασμένο στα Προσφυγικά έμοιαζε δικαιολογημένο κι απειλητικό ταυτόχρονα, μέχρι τις 11 ο κόσμος έφτανε από τον σταθμό μετρό «Αμπελόκηποι» μέχρι σχεδόν το Πεδίο του Άρεως. Κι όμως οι ομιλητές στις μικροφωνικές δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν το πλήθος.

Γιατί το πλήθος είχε αγωνία (κι όχι διάθεση για συνθήματα).

Και λίγη σύγχυση ως προς το πώς να αξιολογήσει τις πρώτες ειδήσεις που ήρθαν από την αίθουσα του Εφετείου. Και μια γιγαντιαίων διαστάσεων ανακούφιση όταν έμαθε ότι «η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση» και με έναν τρόπο φρέναρε η ντροπή της τελευταίας δεκαετίας. Δεν έχει τη μεγαλύτερη σημασία, και κάπως μέσα μας νομίζω ότι το ξέρουμε πια, να λέμε ότι έβαλαν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή κάποιοι «κακοί» 400.000+ συμπολίτες μας. Αυτό το «ζούμε ανάμεσά» τους, με το οποίο ξεμπέρδευε ο αφόρητος ναρκισσισμός μας τα πρώτα χρόνια των 10s. Γιατί αν δεν υπήρχε ο συνταρακτικός συμβολισμός των Χρυσαυγιτών πίσω από τα κάγκελα (κι αν δεν συνέβαινε η συλλογική εκτόνωση με το ουρλιαχτό της Μάγδας Φύσσα), θα συνεχίζαμε να ζούμε με την Χρυσή Αυγή. Όχι πια ως κόμμα, έτσι όπως διαλύθηκαν σαν κακομοίρηδες πρωταγωνιστές μέτριου μαφιόζικου φιλμ. Αλλά ως ανοιχτή πληγή. Τουλάχιστον, η απόφαση την έκλεισε. Και γι’ αυτό (συν την χουλιγκάνικη συνδρομή της ΕΛ.ΑΣ.) ο πολύς κόσμος διαλύθηκε μετά την ανακοίνωση της απόφασης γρήγορα και ησύχως. Σαν να είχε πάει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας να τακτοποιήσει μια δουλειά. Μετά, με το χαμόγελο στα χείλη, γέμισε τα καφέ της Μαβίλη, επέστρεψε στη δουλειά από την οποία «είχε ζητήσει λίγες ώρες άδεια» ή απλά πήγε για «πρώτη φορά ανάποδα στη Βασιλίσσης Σοφίας…».

---

Η Χρυσή Αυγή ήταν εγκληματική οργάνωση από την πρώτη μέρα της ύπαρξής της. (Κανείς δεν περίμενε να το μάθει σήμερα αυτό και είναι εγκληματική αμέλεια, στα όρια της συγκάλυψης, ότι έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια για να έρθει σε θέση να το αποδείξει η Ελληνική Δικαιοσύνη.) Εμφανίστηκε κάπου μεταξύ παρακράτους και subculture καρικατούρας στα 90s, επιβίωσε εκτελώντας συμβόλαια επιχειρηματιών, πολιτικών χώρων και κοινών ποινικών στην παραζάλη της Ισχυρής Ελλάδας των 00s, πάντα κρυμμένη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πίσω από τις γραμμές της αστυνομίας, πάντα καιροφυλακτώντας για την στιγμή της δημοκρατικής αδυναμίας. Κι εκείνη η στιγμή ήρθε με την οικονομική κρίση των 10s και την ασυγχώρητη επιλογή όλων των πολιτικών κομμάτων (όχι όλων το ίδιο, όχι όλων με τον ίδιο τρόπο but still…) να τζογάρουν με τα αχαρτογράφητα γοητευτικά ψηφαλάκια της. Τότε, ναι, ήταν που το αντιφασιστικό κίνημα έπαιξε περήφανη κοινωνική άμυνα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που (επιτέλους) «έγινε trend ο αντιφασισμός», όλοι συστήνουν «επαγρύπνηση» κι όλοι διεκδικούν «αντιφασιστικές δάφνες», ας κρατήσουμε αυτό: αντιφασισμός και δικαιοσύνη δεν πάνε χώρια, αντίθετα είναι η μία έννοια προϋπόθεση της άλλης. Κι αν η δικαιοσύνη μας έχει δώσει σε αυτή τη χώρα άπειρες αφορμές να την αμφισβητούμε, σήμερα μας μοίρασε ιστορική χαρά υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν έχουμε τίποτα πιο πολύτιμο.

Δέκα χρόνια μετά από την εκλογή της Χρυσής Αυγής στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου είναι πλήρης. Κι οριζόντια. Είναι η επίσημη πολιτική της κυβέρνησης στο προσφυγικό. Ο Άδωνις Γεωργιάδης να ειρωνεύεται ανθρώπους που πνίγονται στο Αιγαίο. Η εμφυλιοπολεμική ανακοίνωση της ΝΔ μια μέρα πριν την απόφαση. Η πατριωτική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα με αιχμή την κυρία Τζάκρη να πρωτοτυπεί παγκοσμίως εκπροσωπώντας αριστερό κόμμα ενώ αποκαλεί «άπατρι και διεθνιστή» τον πρωθυπουργό. Η μονίμως απούσα από κάθε προοδευτικό ραντεβού Φώφη Γεννηματά. Το θλιβερό ακραίο κέντρο που δεν έκρυψε ούτε για τα προσχήματα την ξινίλα του σήμερα (και τις προηγούμενες μέρες). Είναι, ίσως πάνω απ’ όλα, η απελπιστική κατάσταση της Ελληνικής Αστυνομίας που μοιάζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ με πλήρως εκφασισμένη συμμορία (κι αναγκάζει τον υπουργό Χρυσοχοϊδη να εκτίθεται με τη σειρά του κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, όπως σήμερα που το βίντεο ξεφτιλίζει την ανακοίνωση της ΓΑΔΑ για τα επεισόδια). Είναι η απροθυμία όλων, άλλων λιγότερο κι άλλων περισσότερο, να αποφασίσουν ότι μπορούν να πορευθούν και χωρίς τους «αγανακτισμένους των Καμμένων Βούρλων».

Οι Ναζί στη φυλακή, λοιπόν. Ανακούφιση, δικαίωση, δημοκρατία. Τελεία. Όχι τέλος.