Η είδηση μας βρήκε ράθυμους, Κυριακή βράδυ. Είτε σε κάποια εθνική οδό επιστρέφοντας τελευταίοι, άρα νικητές, από το τριήμερο, είτε στη βαρεά και υγιεινή ραστώνη του μπαλκονιού που άνοιξε επιτέλους και για φέτος. «Αιματηρή συμπλοκή στον Κορυδαλλό». Μεταξύ αλλοδαπών, απαραίτητη υποσημείωση. 2 νέκροι, 21 τραυματίες σε «μάχη» Αράβων, Αλβανών και Πακιστανών. Κι αυτόματα ζάπινγκ σε ένα ακόμα ελαφρύ τραγούδι για το roadtrip ή για τα στιγμιότυπα από την φιέστα του Ολυμπιακού για το 42ο. Οι νεκροί ήταν έτσι κι αλλιώς κρατούμενοι, πολλώ δε μάλλον δεν ήταν Έλληνες. Το θέμα μοιραία θα ξεθυμάνει με τα συνηθισμένα παράπονα των σωφρονιστικών υπαλλήλων «είμαστε λίγοι, δεν μπορούμε να παρέμβουμε» (αν και ποτέ δεν στέκονται δυναμικά αρωγοί στο ακτιβιστικό αίτημα για αποσυμφόρηση των φυλακών), μερικές ποπ αναφορές σε φυλακόβια δράματα τύπου Prison Break, τις συνηθισμένες εμφανίσεις ενός αγανακτισμένου Αραβαντινού σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον ΣΚΑΪ του 1995 και μερικές πιασάρικες αναλύσεις στις εφημερίδες των επόμενων ημερών για τις «φυλές των φυλακών». Μακριά από μας, δε μας αφορά και πολύ πώς γίνεται να στήνεται αυτό το δολοφονικό θέατρο στο μεγαλύτερο σωφρονιστικό κατάστημα της χώρας. Είναι μέσα, είναι ξένοι, ας αυτοεξοντωθούν, σε κανέναν δε θα λείψουν. Ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, κατά τη διαχρονική υπουργική τακτική τοποθετήθηκε δημοσιογραφικά επισημαίνοντας τον υπερπληθυσμό. Ο Γιάννης Πανούσης, υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν τοποθετήθηκε. Αντίθετα, έσπευσε ο πανταχού παρών Νίκος Ορφανός από Το Ποτάμι να μιλήσει και για την «πόλη του Κορυδαλλού που δεν αντέχει άλλο» – θα το διάβασε στα social media, το συνηθίζει άλλωστε να πολιτεύεται ως αντίλαλός τους.
Διαβάστε τη συνέντευξη του Γιάννη Πανούση, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, στον Τάσο Μόρφη.
Προχθές το απόγευμα το timeline μας γέμισε φρίκη. Οι λεπτομέρειες της δολοφονίας της 4χρονης Άννυ μας προσφέρθηκαν κυριολεκτικά στο πιάτο. Είναι μάλλον περιττό να επισημάνει κανείς το χρόνο dt που χρειάστηκε για να βαφτούν κίτρινα, στην απόχρωση του εμετού, ακόμα και υπεράνω πάσης υποψίας -ειδησεογραφικά και μη- sites (αν και πάντα προκαλεί εντύπωση η ελληνική πατέντα που θέλει τα χυδαία σκανδαλοθηρικά μέσα να μοχλεύουν και τις πολιτικές εξελίξεις, τουλάχιστον στην προηγμένη tabloid Ευρώπη αυτές οι δουλειές είναι ξεχωριστές). Ας μην προσπεράσουμε όμως με τον κλασικό αφορισμό «σιγά που θα πέσουμε από τα σύννεφα» την έκρηξη του κοινού περι δικαιοσύνης αισθήματος. Την ώρα που μιλάμε το γκρουπ «Κρεμάστε τον Πατέρα της Μικρής Άννυ» στο facebook έχει πάνω από 4000 μέλη και είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν συρρικνωτικά και όχι διασταλτικά. Νομίζω, ότι αυτή η άποψη έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία, αυτή που ψηφίζει Χρυσή Αυγή επικαλούμενη το τραμπούκικο θυμικό. Σκεφτείτε πόσους αστερίσκους έχετε ακούσει/διαβάσει τις τελευταίες ώρες να τοποθετούνται δίπλα στους μπρουτάλ νοσταλγούς της θανατικής ποινής, υπενθυμίζοντας φυσικά πώς μόνο «όποιος είναι γονιός μόνο καταλαβαίνει». Χθες το πρωί, θα είδατε τις εικόνες, εξαγριωμένοι πολίτες υποδέχθηκαν τον παιδοκτόνο στην Ευελπίδων με σαφείς προθέσεις λιντσαρίσματος. Ο κύριος Πανούσης εδώ τοποθετήθηκε, αν και όχι απευθείας αρμόδιος. Η δήλωσή/διαπίστωση/προφητεία του στον ΒΗΜΑ FM «πολύ γρήγορα θα έχουμε και τον θάνατο του ίδιου του δράστη» ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Κάποιοι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες δήλωσαν ανακουφισμένοι από τον φυλακόβιο αυτοματισμό.
Ευτυχώς για αυτούς του εγκληματίες ισχύουν οι κώδικες τιμής των φυλακών και όχι ο ψευτοανθρωπισμος των προοδευτικών
— Θάνος Πλεύρης (@thanosplevris) May 5, 2015
24 ώρες μετά, δηλαδή μια αιωνιότητα σε ιντερνετικό χρόνο, είναι σχεδόν μπανάλ να επισημανθεί ξανά ότι ο υπουργός δεν μπορεί να διαπιστώνει γιατί ο λόγος του είναι κανονιστικός. Άλλωστε οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν δεν είναι βέρα μέλη του, δυσκολεύονται να συνέλθουν από το hangover της Αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον ο κύριος Πανούσης που είναι τόσο δημοσιογραφικός ώστε να έχει προνομιακή θέση και στο εξώφυλλο των Νέων άμα θέλει. Αν δούμε λίγο πιο βαθιά, θα καταλάβουμε ότι η διαπίστωση του υπουργού που λίγο πολύ έγινε σε όλα τα καφενεία, ακόμα και χωρίς μέτρο ή ντροπή και στα τηλεοπτικά π.χ. από τον Γιάννη Πρετεντέρη την Δευτέρα το βράδυ, αποκορυφώνει την πλήρη αποστροφή, σχεδόν αποδοκιμασία, απο μια ολόκληρη κοινωνία για τον ρόλο της δικαιοσύνης. Όταν ακόμα κι ένας πρωτοκλασάτος υπουργός με σαφείς κι αποδεδειγμένες δημοκρατικές περγαμηνές (μη λέμε βλακείες περί του αντιθέτου) αισθάνεται αδύναμος απέναντι στους «κώδικες τιμής», τι νόημα έχει να υπενθυμίζουμε ότι αυτές –οι πιο κτηνώδεις- υποθέσεις είναι που αναδεικνύουν τη σημασία του νομικού πολιτισμού ως κοινωνική πυξίδα; Τι νόημα έχει να θυμόμαστε την τύχη υποθέσεων όπως του Μπρέιβικ, χωρίς να γινόμαστε δημοδιδάσκαλοι που «δεν καταλαβαίνουμε, επειδή δεν έχουμε παιδιά»;
Όμως κι αυτή η ακλόνητη, τηλεοπτική βεβαίως (γιατι και η ιντερνετική ειδησεογραφία τι είναι, αν όχι η χυδαιότερη εκδοχή της τηλεοπτικής βαβούρας;), ευαισθησία που ανάβει πράσινο για την αποδοχή της αυτοδικίας, είναι επιλεκτική. «Να το φάνε το τέρας». Αλλά να το φάνε εκείνοι που μπορεί να του μοιάζουνε και λίγο. Σε μια ανάπαυλα από το καθημερινό τους σκοτωμό, μακριά από τις γειτονιές μας, κανονικές και διαδικτυακές. Μακριά από μας. Εμείς «Je Suis Charlie», «ενάντια στο bullying» και πάντα χειροκροτητές εκείνων που πάνε να λιντσάρουν «bullies, παιδοκτόνους και λοιπά κτήνη». Ξεχνώντας ότι ενώ δήθεν τα πολεμάμε, στην πραγματικότητα ολοένα και τους μοιάζουμε, αποδεχόμενοι τη βία και μισώντας στην ουσία την παραδειγματική τιμωρία της.