Ότι συνέβη χθες στην Τούμπα λίγο πολύ τα περιμέναμε. Όπως λίγο πολύ ξέρουμε και πως πάει το έργο μετά από μια ακόμα φορά που «αισθανόμαστε όλοι ντροπή», μια ακόμα φορά που «βιάστηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο», μια ακόμα φορά που «το γήπεδο θύμισε ζούγκλα». Οι εφημερίδες που πρόσκεινται στον ηττημένο θα ανοίξουν το σεντούκι της γλαφυρότητας για να εκφράσουν την αηδία τους και την εκτίμηση ότι την ομάδα τους απαρτίζουν «ήρωες που έφυγαν ζωντανοί από την κόλαση». Οι εφημερίδες του νικητή θα σφυρίξουν αδιάφορα λες και βρίσκονταν σε άλλον πλανήτη. Οι δήθεν αντικειμενικές θα μετρήσουν τι θέλει να διαβάσει το κοινό τους και θα καταδικάσουν (εντάξει όχι με το ίδιο πάθος, από το «Μπράβο» στην «Αηδία» είναι ένα «διδάξαμε ήθος» δρόμος αλλά ο πελάτης- αναγνώστης έχει ως γνωστόν πάντα δίκιο ). Το θέμα θα απασχολήσει λίγο τα δελτία ειδήσεων, στα social media θα τσακωθούμε κάνοντας και κάποιες πολιτικές αναγωγές τώρα πια που οι ομάδες διεκδικούν και δήμους, ο Γιάννης Αλαφούζος δε θα τουιτάρει αφού πρακτικά ο Παναθηναϊκός είναι ο ευνοημένος της ιστορίας, οι ανακοινώσεις των δύο ΠΑΕ θα πηγαινοέρθουν, οι «επίσημες θέσεις» θα διαρρεύσουν ένθεν κακείθεν μέσω κύκλων για να έχουμε τα νώτα μας φυλαγμένα και οι Πρόεδροι θα πάρουν πάνω τους την υπόθεση για να διατηρήσουν το Π κεφαλαίο στην προσφώνησή τους.
Ο Ιβάν Σαββίδης πανηγύρισε για την πρώτη του μεγάλη «όπως το κάνουμε στην Ελλάδα» νίκη, ευχαριστώντας τους φιλάθλους κι επικαλούμενος τον Θεό με τον οποίο έπαιξαν το ένα δύο για να τιμωρήσουν τον Ολυμπιακό. Το μόνο που τον πείραξε ήταν πως «δεν το είδε από τη θύρα 4» (έξτρα προσοχή στις ερωτήσεις – φωτιά, ειδικά στο 3’38”)
Κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης έριξε το πουκάμισο πάνω από το παντελόνι και πήγε αξημέρωτα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» να σφίξει το χέρι στα παιδιά και να δείξει ότι «είναι εκεί» σε αυτόν τον αβάσταχτο «μόνοι μας και όλοι σας» αγώνα που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δίνει ο Ολυμπιακός εδώ και τόσα χρόνια.
Στην ΕΠΟ δε θα πολυασχοληθούν, θα προέχει να «μη χαλάσει το κλίμα της Εθνικής εν’ όψει Μουντιάλ», ο Μανιάτης θα κοιτάξει να τα βρει με τον Κατσουράνη (γιατί κανείς παίκτης της Εθνικής δε θέλει να τα έχει άσχημα με τον υπαρχηγό– ρωτήστε και τους Γκέκα, Τζόρβα) και μαζί με τον Τζάβελλα, τον Κλάους και τα άλλα παιδιά θα συνεχίσουν να πουλάνε περισσότερο νταβατζιλίκι παρά θέαμα. Όλοι οι παραπάνω είναι ρόλοι που παραμένουν ίδιοι και απαράλλακτοι σαν λονδρέζικη παράσταση που ανεβαίνει εδώ και 50 χρόνια στο Old Vic.
Υπήρξε όμως και κάτι ελάχιστα διαφορετικό χθες στην Τούμπα, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες βερσιόν αυτού του έργου. Η αντίδραση του Μίτσελ να εγκαταλείψει τον πάγκο πριν τελειώσει η παράταση κι ενώ η ομάδα του πίεζε για την ισοφάριση. Ένας, φύσει λόγω αύρας και θέσει λόγω παλμαρέ, κοσμοπολίτης του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σαν τον ισπανό τεχνικό προφανώς έχει και κάποια όρια. Κοινώς, ο Μίτσελ (που εσχάτως αμφισβητείται κιόλας επειδή δεν ικανοποιεί την ερυθρόλευκη παράνοια να κερδίζει όλα μα όλα τα παιχνίδια) μπορεί να δει τον εαυτό του κι αλλού. Πίσω στην Πριμέρα, κάπου αλλού σε διοικητικό πόστο, ίσως μάνατζερ – το όνομά του έχει απείρως μεγαλύτερο κύρος από το ελληνικό ποδοσφαιρικό οικοσύστημα. Και δήλωσε με τη χθεσινή πράξη του τη σημασία του να είσαι σοβαρός σε ένα περιβάλλον που το καραγκιοζιλίκι είναι η υψηλότερη αρετή. Ας ελπίσουμε να το ξανακάνει, αν χρειαστεί. Και να βρει και μιμητές. Ευχολόγιο μεν, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να περάσουμε από το καθεστώς της ενορχηστρωμένης ζούγκλας στον αυθόρμητο και υγιή (sic) φανατισμό.
Κατά τα άλλα, ο Δημήτρης Κριτής εδώ τα λέει όλα…
