«Μωρό μου καλησπέρα. Σε σκεφτόμουν όλη μέρα. Πήρα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ και να σ’ αφήσω. Αν σ’ ενοχλώ, αν σ’ ενοχλώ, πες μου το τηλέφωνο να κλείσω. Μωρό μου όλα αυτά τα λέω. Ξέρεις γιατί…
Αν δεν ξέρεις τους επόμενους -σχεδόν επικολυρικούς- στίχους που δικαιολογούν το παραπάνω τηλεφώνημα, μάλλον δεν έχεις εντρυφήσει στο φαινόμενο Αντύπας και σίγουρα δεν έχεις βρεθεί σε μια βραδιά #μόνο_ντέκα. Κακώς. Η αλήθεια είναι πως δεν σκοπεύω να προσηλυτίσω κάποιον στη θρησκεία του ελληνικού ελαφριού τραγουδιού, ωστόσο έχω κάθε πρόθεση να το υπερασπιστώ απέναντι σε όλους εσάς που σοκάρεστε όταν μαθαίνετε πως πιστεύω ακράδαντα ότι ο Γιώργος Μαζωνάκης αποτελεί ένα μεγάλο είδωλο.
Μπορεί λοιπόν να μην είμαι μύστης της italo disco, αλλά σίγουρα τα έχω καλά με τον εαυτό μου που μπορώ να ξεχωρίσω έναν αυθεντικό Νεκτάριο Σφυράκη από κάποια σημερινή του ρέπλικα, μία κραταιά Λαίδη των 90ς από την πρόσφατη στροφή της σε μουσικά χαλιά με χάλκινα των Βαλκανίων, έναν σουρεαλιστικό στίχο του Οικονομόπουλου από έναν πιο ανεβαστικό ρυθμό του Πάνου Καλλίδη. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει αυτή η στήλη στην Popaganda μέσω της οποίας έχω την ευκαιρία να παραπονεθώ για την αμέριστη αγένειά σας και να απαντήσω σε μερικές σας ειλικρινείς απορίες πριν μου βγάλετε το επόμενο απεριτίβο από τη μύτη τη στιγμή που με άκρα μυστικότητα με ρωτάτε αν ισχύει η φήμη πως έψαχνα μανιωδώς βινύλια της Κατέρινας Στανίση στις προσφορές γνωστού δισκοπωλείου του κέντρου στο Record Store Day. Ε, ναι λοιπόν ισχύει, και μάλιστα δεν αγόρασα έναν, αλλά δύο τέτοιους θησαυρούς οπότε βάλτε τα δυνατά σας προκειμένου να μη με κοιτάτε λες κι ερχόσαστε για πρώτη φορά σε επαφή με τον πολιτισμό των Σεντινελέζων.
– Μα καλά, πως ξεχωρίζεις τέτοιου είδους κομμάτια μεταξύ τους; Δε θέλω να σε σοκάρω αλλά δεν το έμαθες από μένα πως έχουν διαφορετικούς στίχους και μουσική όπως όλα τα άλλα τραγούδια. Ηχογραφούνται μάλιστα σε στούντιο και τα υπογράφουν στιχουργοί και συνθέτες. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο μερικά μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά αν παρατηρήσεις ούτε κάθε κομμάτι που χαρακτηρίζεις indie είναι one of a kind.
– Κοίτα να δεις και δε σου φαίνεται… Ναι η αλήθεια είναι πως δε συνηθίζω να κυκλοφορώ με κάποια φωτεινή ένδειξη στο μέτωπό μου που να προειδοποιεί τους συνδαιτυμόνες μου πως αναγνωρίζω όλες τις μεγάλες επιτυχίες της Καιτούλας από το πρώτο ακόρντο.
– Και τώρα που είναι καλοκαίρι δεν ανεβάζεις τα παράθυρα του αυτοκίνητου όταν σε πιάνει φανάρι για να μην ακούσει ο διπλανός σου με τι διασκεδάζεις; Ειδικά αν τριγυρνάω κάπου στα μέρη μου να ξέρεις ότι είθισται να το δυναμώνω, ενώ μαζί με την άδεια στο ντουλαπάκι μου διαθέτω και cd με σπέσιαλ επιτυχίες που με βοηθούν να κάνω τον γύρο του θριάμβου στις πλατείες.
– Οι γονείς σου τι λένε γι’ όλα αυτά (αξίζει να σημειωθεί πως η ερώτηση αυτή μου έχει γίνει όταν σε περσινό θερινό φεστιβάλ τόλμησα να ξεστομίσω -χάριν ευθυμίας πως ο Steve Aoki θα έκανε τρομερό δίδυμο με τον Νίκο Γκάνο) (editor’s note: κάτι τέτοιο θα ήταν η ύψιστη συμπαντική απονομή δικαιοσύνης); Κάποτε έπιασα τη μητέρα μου να συμβουλεύεται την παιδίατρο ρωτώντας την αν το εμβόλιο της παρωτίτιδας έχει παρενέργειες, καθώς γυρνώντας από ένα παιδικό πάρτι ήξερα καλύτερα από τον ίδιο τον Τριαντάφυλλο τη γέφυρα του «Σπάω τα Ρολόγια». Πλέον έχουν αποδεχτεί αμφότεροι την επιλογή μου αυτή και την στηρίζουν, αφού το μόνο που επιθυμούν είναι να είμαι ευτυχισμένη γιατί κατά τ’ άλλα ξέρουν πως είμαι καλό παιδί.
– Χορεύεις και τσιφτετέλια δηλαδή; Όσο να πεις τη μεσούλα μου την σπάω, αλλά όχι πιο έξαλλα από ότι εσύ όταν μοιάζεις να βρίσκεσαι σε παραζάλη κάτω από τα ντεκς στο Diskotekken.
– Και που απολαμβάνεις το ποτό σου; Σε αυτές τις ψαγμένες μπάρες που ανακαλύπτεις και εσύ αναζητώντας τη βαθμολογία τους στο foursquare, μόνο που εγώ έχω τη γνώση πως η Β’ Παθολογική δεν είναι μόνο τμήμα κλινικής επί της Λεωφόρου Μεσογείων.
– Και όταν γνωρίζεις ένα αγόρι τι του λες για τα μουσικά σου ακούσματα; Του το κρατάω κρυφό μέχρι να περάσει το πρώτο – κρίσιμο για τη σχέση – εξάμηνο και μετά αφήνω δήθεν τυχαία ανοιχτό τον λογαριασμό μου στο YouTube στον υπολογιστή του, κατά προτίμηση σε κάποιο παλιό αλλά αλησμόνητο anthem του Λευτέρη Πανταζή. Αν κάνει τη σωστή κίνηση και το πατήσει, τον αφήνω να το απολαύσει και φροντίζω να το συζητήσουμε την επόμενη μέρα. Με καθαρό μυαλό.
– Πρέπει να έχεις πονέσει πολύ εσύ για να βρίσκεις παρηγοριά σε αυτή τη μουσική… Μεταξύ μας, νιώθω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να παθαίνουν κολικό, όταν αναπαράγεις τέτοιου είδους κλισέ.
– Σίγουρα ρε συ δεν με τρολάρεις; Φίλε μου ακούω ελληνικά, υπάρχει κανένα πρόβλημα; Και επειδή σίγουρα ένα βράδυ θα πιεις για να διηγείσαι την επόμενη μέρα πως είχες ένα τρόμερο walk of shame έξω από ένα «νυχτομάγαζο» που δήθεν σε τράβηξαν κάποιοι φίλοι για να γελάσετε, εγώ θα είμαι εκεί για να σου θυμίζω πως μέχρι να φτάσεις σπίτι σου τραγουδούσες αυτό που θα δεις παρακάτω, λυπάμαι.