Η δουλειά μου με θλίβει τελευταία: κάνω ειλικρινείς προσπάθειες να μην την αφήσω να μου συνθλίψει την ψυχολογία. Άχαρο πράγμα να γράφεις μονίμως για λουκέτα, αναβολές και ματαιώσεις και κάθε απόγευμα να βγάζεις τον άβακα και να προσθέτεις νεκρούς και κρούσματα. Η χρονομηχανή είναι ο σύμμαχος του αθλητικογράφου, τι συνέβη σαν σήμερα πέρσι, πρόπερσι, πριν δέκα και είκοσι χρόνια, κοντά και η ελαφρότητα των κοινωνικών δικτύων, «γυμνάζεται στο σπίτι το αστέρι, δεν χάνει τη φόρμα του, παίζει και videogames και γυμνάζει τους αντίχειρες». Τα νούμερα παίρνουν την πιο σκληρή τους όψη, πόσοι νόσησαν, πόσοι έφυγαν, πόσοι διασωληνώθηκαν, πόσοι διέφυγαν και πόσοι κινδυνεύουν. Στατιστική του τρόμου, ποσοστά ευστοχίας του ιού που σκοράρει σε όλο και περισσότερες ηλικίες.
Παίζουμε κρυφτό με το κράτος, η ανθρώπινη φύση ανάγλυφη όσο ποτέ, να βρίσκει μια χαραμάδα στην απαγόρευση για να πάρει την ανάσα που θεωρεί ζωτική, να την κλείνει την επόμενη το μεγάλο χέρι, όχι άλση, όχι ανοιχτά γήπεδα, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Οι κοινωνικά ανεπίδεκτοι αδιαφορούν, τα γεροντάκια συνωστίζονται στις λαϊκές αγορές, τα μέτρα σκληραίνουν μέχρι που χρειάζεσαι εξοδόχαρτο, ο ήχος του κινητού βγαίνει οξύς και στριγκός, σαν βραχνιασμένος, η Γενική Γραμματεία Πολιτική Προστασίας κάτι θέλει να σου πει.
Ο κορωνοϊός είναι ο πολλαπλασιαστής μας κι εμείς το γινόμενο του, ό,τι έχεις μέσα σου αυγατίζεις κάθε μέρα που μένεις έγκλειστος. O φόβος είναι ο καταλύτης, ο επιταχυντής, το ζήτημα είναι ζωής και θανάτου και δεν χωράει καλοπιάσματα. Tο διαδίκτυο προσφέρει εικόνες και μαρτυρίες σε ρυθμό εξαντλητικό, το εντός μας διάλυμα έχει γίνει προ πολλού κορεσμένο σε φρίκη. Ένας απείθαρχος λαός πειθαρχεί όσο μπορεί καλύτερα, ελπίζει πως κάτι καταφέρνει, για μια φορά να ξεχωρίσει, να μην μοιάσει στους υπόλοιπους γείτονες στη Μεσόγειο. Από τις παλάμες ξεχωρίζει μόνο ένα δάχτυλο, κατήγοροι και εισαγγελείς μαζί των ψεκασμένων και των πανικόβλητων συλλήβδην, δεν ξεχωρίζουν πια οι άνθρωποι, δεν έχουμε χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.
Η βελόνα έχει κολλήσει στα κόκκινα, ευθεία γραμμή στην ταχυπαλμία το καρδιογράφημα, από τον Έβρο και την Λέσβο στον κορωνοϊό, ο ανθρωπισμός γυρνά το βλέμμα στα εγχώρια και γίνεται τοσοδούλης, για αναμεταξύ μας έχουμε μόνο κατάρες και κατηγόριες. Γυρνάω τον κόσμο από το πληκτρολόγιο μου και βλέπω παντού ανθρώπους που αψηφούν τα μέτρα και κάνουν του κεφαλιού τους, κοινωνικά αδέξιους και εγωϊστές που σηκώνουν τα ράφια κι εξαφανίζουν τα αντισηπτικά, σαν να μην είμαστε μόνοι μας σκέφτομαι, μάλλον δεν είναι ελαττωματικό το γονιδίωμα μας. Κόσμος φοράει μάσκες και γάντια, ούτε είναι σίγουροι πότε και πως, προφυλάξεις μισές χρήσιμες και άλλες μισές άχρηστες, να χαρείς, όχι άλλες υποδείξεις, ό,τι μπορώ κάνω για να προστατευτώ, μαθαίνω παίζοντας. Ο ξινός φαρμακοποιός της γειτονιάς μου ζει την κόλασή του. Στο σουπερ μάρκετ κοιτιόμαστε από δύο μέτρα απόσταση – πόσο είναι δύο μέτρα; Πρώτη φορά αναρωτιέμαι.
Οι γονείς δίνουν μάχη με τα παιδιά τους και τους εαυτούς τους, ιδέα δεν έχω πως κρατάς ένα πεντάχρονο ευχαριστημένο σε εγκλεισμό, τι ισορροπία να βρεις μέσα σου για να μεταδώσεις και σε δαύτο. Ιστοσελίδες και εφημερίδες προτείνουν λύσεις, στοίβα τα αδιάβαστα βιβλία, διαθέσιμες θεατρικές παραστάσεις, ανοιχτά μουσεία να τα σεργιανίσεις από το λάπτοπ, οι επιλογές δεν στερεύουν, ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος, πολυακόρεστος και πάντα διαθέσιμος, η τέχνη ως αντίδοτο στον φόβο. Ακόμα δυσκολεύομαι, παλεύω με την άρνηση μου, αδύνατον να πιάσω το βιβλίο, δεν έχω ηρεμία να διαβάσω, ανησυχώ για τους δικούς μου. Τα μυθιστορήματα ωχριούν όταν η ζωή γίνεται η ίδια μυθιστόρημα. Καραντινάτη οσφυοκαμψία.
Η εξουσία αποκτά αυτό που πάντα ήθελε, περισσότερη εξουσία. Η ελευθερία μας γίνεται και με τη βούλα επικίνδυνη, οι μισοί την παραδίδουν απρόθυμα, οι άλλοι με χαρά, ξέρω τρεις – τέσσερις που θα γίνονταν εθελοντές χωροφύλακες αν είχαν την ευκαιρία, ο κορωνοϊός ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες. Αριστεροί και δεξιοί κι αμφίχειρες στριμωχνόμαστε στο ίδιο μαντρί και απορούμε, διαχωρίζουμε φύρδην μίγδην εαυτούς με μικρά ιδεολογικά τσιτάτα και δίνουμε τόπο στην οργή, τούτες τις ώρες δεν ξεχωρίζουμε συμπολίτευση και αντιπολίτευση, θα τα ξαναπούμε όμως. Οι γιατροί μας υπενθυμίζουν το πραγματικό κόστος της κρίσης, το σύστημα που λοιδορήθηκε καλείται να υπερβάλλει εαυτόν και να μας σώσει. Τα κυβερνητικά διαγγέλματα αποφεύγουν όπως πάντα την αυτοκριτική για το ξεκοιλιασμένο σύστημα υγείας που δεν προλαβαίνει να μπει στην εντατική, δεν είναι ώρα τώρα να δείχνουν αδύναμοι, πυγμή σιδηρά και αδιαπραγμάτευτη. Γνέφουμε και συνθηκολογούμε, κάποιοι σημειώνουν τι στερούνται για να τα ζητήσουν πίσω μετά, μην γίνει κανένα λάθος στο λογαριασμό.
Τα fake news ανταγωνίζονται τον κορωνοϊό σε διασπορά, οι ουρές στα διόδια και τα δελφίνια στην Βενετία γίνονται viral αλλά είναι ψέματα, φόβος και ελπίδα σε ισόποσες δόσεις, το κοκτέιλ κλασικό και δοκιμασμένο. Παντός είδους επιστήμονες φροντίζουν να ακουστεί η φωνή τους, η πληροφορία γίνεται επωφελής και επικίνδυνη, όπως πάντα ήταν. Το Facebook παραμένει η βασική μας πληροφόρηση, εκεί Τσιοδράζονται «αυτά που δεν μας λένε», ο ιός του Νταν Μπράουν στο Inferno μας κλείνει το μάτι συνωμοτικά.
Με την οικογένεια μου λέμε καλημέρα κάθε πρωί χωρισμένοι σε παράθυρα στο κινητό, διακουζινικές συσκέψεις με μαρμελάδες, σάντουιτς και γκρανόλα για τους πιο νέους, το ανίψι κλέβει κάθε μέρα την παράσταση, σήμερα έμαθε το «συγγνώμη που διακόπτω» και το λέει όταν θέλει κάτι. Έχω βρει στη μαγιά και το αλεύρι τη δική μου γιόγκα, κάθε δεύτερη μέρα να τα ανακατεύω και να τα περιμένω να φουσκώσουν, πίτσες και σκορδόψωμα και γλυκά στο φούρνο, κάτι να δημιουργήσεις μέσα στην αδράνεια. Φοβάμαι στ΄ αλήθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ να παλεύει ένας δικός μου άνθρωπος σε νοσοκομείο χωρίς να μπορώ να του κρατάω το χέρι, αδύνατον να προετοιμαστώ για τέτοιο ενδεχόμενο, πλένω τα χέρια μου κι ελπίζω.
Να χαρείτε, αρκετά με την αυτολύπηση και τον εθνομηδενισμό. Καλοσύνη, ευπρέπεια, κατανόηση, βοήθεια: αυτά θα μας πάνε στην απέναντι όχθη.