– Καλά ε, ξεκίνησα αυτή τη σειρά, φοβερή μιλάμε, έχω κολλήσει, πολύ καλοί ηθοποιοί, σκηνοθεσία και το σενάριο τέλ…
– Έχεις φτάσει στο σημείο που ο Φρανκ σκοτώνει τον αδελφό του για να πάρει τη θέση του;
– …………..
Ψυχραιμία. Εισπνοή- εκπνοή. Ζεν. Namaste.
Θυμάστε στις σκηνές μάχης των κινέζικων ταινιών κουνγκ φου, όπου ανάμεσα στα σπαθιά και τα δηλητηριώδη βελάκια που εκσφενδονίζονται, εμφανίζεται ένας μικρόσωμος βιρτουόζος, κάνει δυο-τρεις ακαταλαβίστικες κινήσεις με τα δάχτυλά του και ακινητοποιεί τον αντίπαλο (ή του καταστρέφει την αριστερή σπλήνα, το σβέρκο κτλ.); Με αυτή τη λεπταίσθητη, αλλά θανατηφόρα, κίνηση μοιάζει η αίσθηση του παθητικού spoiler. H χειρότερη προσβολή στον κόσμο είναι καλύτερη- μπορείς να την αρνηθείς, να επιχειρηματολογήσεις εναντίον της, να την αντιστρέψεις. Το spoiler όμως (δηλαδή τη βίαιη, αναπάντεχη αποκάλυψη κάποιας σημαντικής εξέλιξης της πλοκής σε κάτι που παρακολουθείς) δεν μπορείς να το ξε-ακούσεις ή να το ξεχάσεις, η ζημιά είναι μόνιμη και ακαριαία.
Κι άντε να πέσεις πάνω του τυχαία (τι γύρευες στις φωτογραφίες του νέου κύκλου, εσύ ένας αρχάριος;), αλλά στις περιπτώσεις που το spoiler γίνεται ηθελημένα τι να πεις; Να ρίξεις το φταίξιμο στην παιδική ηλικία, στην αφέλεια (μπα όχι, πολύ ήπιο), την απουσία συναίσθησης (ούτε), στην κακεντρέχεια, στη βλακεία, στην ανωριμότητα; Μπορεί. Αλλιώς, για ποιο λόγο σε τούτη τη μάταιη ζωή να διασκεδάζει κάποιος με το να ακυρώνει μέσα σε δευτερόλεπτα όλη τη μαγεία της αναρώτησης, της αγωνίας και των υποθέσεων στην οποία κάθε σεναριογράφος που σέβεται τον εαυτό του θέλει να εμπλέκει τους θεατές του; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στην ψυχολογία και στη θεωρητική άποψη ότι «η βία παράγει βία»- έτσι και το spoiler παράγει spoiler. Πιθανότατα δηλαδή, κάποιος εξίσου διεστραμμένος, τους προειδοποίησε μικρούς για το θάνατο του Μουφάσα στο Βασιλιά των Λιονταριών ή για το ότι η Μουλάν παντρεύεται στο τέλος το στρατηγό Σανγκ και δεν περνάει την υπόλοιπη ζωή της μεταμφιεσμένη σαν άντρας στρατιώτης. Το εξοργιστικό είναι δε, ότι αυτά τα ποταπά ανθρωπάρια βρίσκουν συμμάχους στη φυλή των «δε με πειράζει να ξέρω τι θα γίνει στο τέλος», η οποία προφανώς συνιστά έναν αυτόνομο κλάδο νευρώσεων και διαταραχών μαζοχιστικής φύσεως.
Αλλά δεν τελειώνουν εδώ οι κίνδυνοι του ανυπεράσπιστου θεατή που το μόνο που ζητά είναι να παρακολουθήσει τη σειρά (ή την ταινία, το βιβλίo- το spoiler μετράει για όλα μην ξεχνιόμαστε) ανενόχλητος και ανεπηρέαστος. Γιατί μπορεί ο φίλος (λέμε τώρα) να μην σου αποκαλύψει πράγματι το τέλος ή κάποια σημαντική ανατροπή, αλλά μπορεί εξίσου αθώα πλην καταστροφικά να σε προϊδεάσει για αυτήν. «Δε μου λες, έχει εμφανιστεί ο τάδε χαρακτήρας;», σε ρωτάει την ώρα που ξεδιπλώνεις τις υποθέσεις σου για το δολοφόνο. «Αυτήν να την προσέχεις…», σου λέει κλείνοντας το μάτι, τη στιγμή που υποψιαζόσουν ότι εκείνη είναι διπλή πράκτορας και μπορεί να προδώσει τον κεντρικό ήρωα. «Ωχ!», αναφωνεί όταν του εκμυστηρεύεσαι πόσο χαίρεσαι που δύο χαρακτήρες έγιναν ζευγάρι. «Γενικά αν έχεις φτάσει εκεί τα ‘χεις δει όλα/ το τέλος είναι φλατ, δεν έχει καμιά φοβερή αποκάλυψη», σε «καθησυχάζει» όταν του λες ότι δεν έχεις καταλάβει κάποια πράγματα και ελπίζεις να αποκαλυφθούν στο τέλος. «Καλά ε, περίπου στη μέση γίνεται μια φο-βε-ρή ανατροπή, δε σου λέω τι και πώς, αλλά φοβερή», σου λέει ικανοποιημένος με τον εαυτό του για την εχεμύθειά του. Ε λοιπόν, λάθος σας τα είπανε φίλοι spoiler-άδες, όλα τα παραπάνω είναι εξίσου επικίνδυνα και εκνευριστικά. Δεν θα επιχειρήσω βέβαια να ανοίξω το κεφάλαιο «βρίσκομαι-σε-τραπέζι-όπου-όλοι-έχουν-φτάσει-τουλάχιστον-στον-3ο-κύκλο-κι-εγώ-άρχισα-τον-δεύτερο-μόλις-χθες». Εκεί είσαι ξεκάθαρα άμαχος πληθυσμός και η σοφότερη λύση είναι να απομακρυνθείς για λίγο, διαφορετικά είναι σίγουρο ότι θα σου έρθει και δε θα ξέρεις και από πού.
Κλείνοντας, νομίζω ότι οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αφανείς ήρωες που γράφουν «Προσοχή Spoilers» στην αρχή ενός κειμένου, ενώ αδριάντας θα έπρεπε να χτιστεί για όσους καλύπτουν τις επίμαχες γραμμές με κόκκινο και μπορείς να τις διαβάσεις μόνο αν σύρεις το ποντίκι σου πάνω σε αυτές (δεν ξέρω καν πώς γίνεται αλλά όποιος το σκέφτηκε έχει εξασφαλισμένη μια θέση στον παράδεισο).
Οι υπόλοιποι πάντως, με τις ευχές μας, θα φάτε σίγουρα πόρτα.