Προσοχή, ακολουθεί αντιδημοφιλής άποψη (την οποία θα εκφράσω επίμονα) – αντιδημοφιλής επειδή είναι εύκολο, φαινομενικά, να ακυρώσεις σημειολογικώς τη συνολική ύπαρξη της Kim Kardashian ως ασύμβατη με την αισθητική σου: sextapes, reality, πλαστικές επεμβάσεις, τοτέμ της κενότητας τού να είσαι πλούσιος και διάσημος στο Λος Άντζελες τη σήμερον ημέρα, και χίλια άλλα πράγματα που δεν χωρούν στο αξιακό σύστημα ενός «σοβαρού» ανθρώπου που θα προτιμούσε, ιδανικά, να έβγαζαν πολλά χρήματα οι επιστήμονες και να ήταν διάσημοι όσοι, αποδεδειγμένα, προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Όμως, εγώ είμαι εδώ για να την υποστηρίξω.
Ας το πάρουμε από την αρχή: την ημέρα της Γυναίκας, η Kim ανέβασε στο τουίτερ της μια γυμνή selfie, γράφοντας ως caption «όταν δεν βρίσκεις τίποτα να βάλεις» – και το internet χωρίστηκε στα δύο, με ανθρώπους (σελέμπριτις και μη) να κατακεραυνώνουν ή να υπερασπίζονται την απόφασή της να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη σοσιαλμιντιακή πλατφόρμα για να «προκαλέσει ακόμα μια φορά με το σώμα της».
Μοιραία, η συζήτηση έφτασε στον φεμινισμό: θίγεται ή ενισχύεται το κίνημα από κάτι τέτοια;
Εγώ θα ξεκινήσω παίρνοντας ως αφετηρία το, αξίωμα για εμένα, ότι ο φεμινισμός ταυτίζεται (και) με το να έχει κάθε γυναίκα επιλογές: να έχει την επιλογή να σπουδάσει ή να γυρίσει τον κόσμο, να κάνει καριέρα ή να κάτσει στο σπίτι της να μεγαλώνει παιδιά, να κυκλοφορεί με όσο κοντή φούστα θέλει, να είναι μονογαμική ή πολυγαμική, να βάφεται ακόμα και για να πάει στο περίπτερο ή να μην κάνει αποτρίχωση. Στο μυαλό μου είναι πολύ ξεκάθαρο ότι διαφορετικά πράγματα λειτουργούν απελευθερωτικά στη φύση διαφορετικών γυναικών, και ότι ναι, μπορούμε να τα κρίνουμε, είναι λογικό και επόμενο, αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία – σημασία, και προτεραιότητα, παραμένει το ότι υπάρχει η συγκεκριμένη επιλογή. Σημασία, δηλαδή, έχει ότι η κάθε γυναίκα μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, και αν κρίνει ότι η γυμνή της φωτογραφία (φωτογραφία, ας τονιστεί, που έβγαλε η ίδια τον εαυτό της επειδή έτσι ήθελε, φωτοσοπαρισμένη ή όχι) λειτουργεί ενισχυτικά για την ίδια, εγώ προσωπικά είμαι καλυμμένη. Ακόμα και αν δεν τη συμπαθώ, ακόμα και αν δεν μου αρέσει, ακόμα κι αν εγώ δεν θα το έκανα.
Εδώ, βέβαια, άρχισαν να μπαίνουν ερωτηματικά. Η αυτοδιάθεση του σώματος της Kim, και μέσω του εν λόγω post αλλά και τόσα χρόνια, δεν αποτελεί ενδυνάμωση της γυναικείας της φύσης, είναι η μία άποψη. Είναι, αντιθέτως, νερό στον μύλο της αντικειμενοποίησης του γυναικείου κορμιού, σε μια κοινωνία που έτσι και αλλιώς, χρόνια τώρα, το χρησιμοποιεί πρώτον για να πουλήσει προϊόντα, και δεύτερον για να τέρψει τον Άνδρα. Όμως, η Kim Kardashian έχει καταφέρει, λειτουργώντας υπό τις υπαρκτές αυτές συνθήκες και αξιοποιώντάς τις στο έπακρο προς όφελός της, παίζοντας δηλαδή με τους προϋπάρχοντες όρους του παιχνιδιού, να χτίσει μια αυτοκρατορία και να είναι σήμερα μια πλούσια επιχειρηματίας, τριακόστή τρίτη στη λίστα του Forbes, μια γυναίκα που, για να το κάνουμε λιανά, δεν έχει ανάγκη κανέναν μαλάκα. Κι αυτό εμένα δεν μπορεί να μη μου φαίνεται κάπως αναζωογονητικό. Κάπως.
Το ξέρουμε, κορίτσια, πόσο απενοχοποιημένο και γλυκούλι είναι να γράφεις για τα παιδάκια και τον άντρα σου, αιώνες τώρα, αλλά έχουμε 2016 και κάτι τέτοια μας τρώνε bandwith: ήρθε η ώρα να φύγει η συζήτηση από εκεί
Υπήρξαν, φυσικά, τα double standards. Όχι πολύ καιρό πριν, είχαμε ως θέμα συζήτησης το #freethenipple, είχαμε δηλαδή κορίτσια που στάθηκαν με σθένος απέναντι στην πολιτική του instagram να μην επιτρέπει φωτογραφίες γυναικείου στήθους. Πύρινα κείμενα γράφονταν επ’ αυτού, σύσσωμες οι γυναίκες καταδίκαζαν την υποκρισία, φαίνεται όμως πως όλα αυτά δεν ισχύουν για όλες μας – σίγουρα δεν ισχύουν για τις “famewhores”, τα κορίτσια που τα γυμνά τους δεν είναι «καλλιτεχνικά» ή αρκούντως φινετσάτα, ή για εκείνες που ίσως έχουν να κερδίσουν από το σώμα τους.
Και πάμε και στο «ίσως έχουν να κερδίσουν από το σώμα τους»: Οι αθλητές κερδίζουν από το σώμα τους. Οι fitness gurus κερδίζουν από το σώμα τους. Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία πορνό κερδίζουν από το σώμα τους (… φυσικά εδώ ανοίγει μια ακόμα μεγάλη συζήτηση, με πιθανό επίκεντρο το ότι οι άντρες πορνοστάρ είναι μάγκες κι επιβήτορες, ενώ οι γυναίκες πουτάνες). Τα μοντέλα κερδίζουν από το σώμα τους. Η Dita Von Teese, που είναι στρίπερ, κερδίζει από το σώμα της. Μπορεί, λοιπόν, να κερδίσει από το σώμα της και η Kim, έστω, με έναν τρόπο που για κάποιους είναι vulgaire, και με έναν σωματότυπο που έχει απόσταση, έτσι και αλλιώς, από την «κρατούσα ομορφιά».
Υπήρξε, τέλος, και η άποψη ότι όλο αυτό είναι attention seeking. Όμως, θα ήθελα εδώ κάποιος να με πείσει ότι δεν είναι attention seeking το να διατυμπανίζει μια γυναίκα σε σοσιαλμιντιακές πλατφόρμες πόσο ευτυχισμένη είναι στη σχέση ή τον γάμο της, ή το να ανεβάζει φωτογραφίες των παιδιών της – όχι, ας με πείσει κάποιος πως δεν είναι attention seeking το μεγαλύτερο ποσοστό της χρήσης των social media από όλους μας. Κι εδώ, θα εκφράσω την εντελώς αντιδημοφιλή άποψη πως, αν τα πάντα αποσκοπούν στο attention seeking, η εκδοχή της Kim είναι πολύ πιο χρήσιμη για τη γυναικεία απελευθέρωση: η γυναίκα-σύζυγος και η γυναίκα-μανούλα είναι ρόλοι «εγκεκριμένοι», αξιοπρεπείς και καθώς πρέπει, είναι ρόλοι για τους οποίους (έχουμε ήδη καταλάβει, πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αξίζει να) είμαστε υπερήφανες. Το ξέρουμε, κορίτσια, πόσο απενοχοποιημένο και γλυκούλι είναι να γράφεις για τα παιδάκια και τον άντρα σου, αιώνες τώρα, αλλά έχουμε 2016 και κάτι τέτοια μας τρώνε bandwith: ήρθε η ώρα να φύγει η συζήτηση από εκεί, και να στρέψουμε την προσοχή αλλού, στην εξοικείωση με το γυμνό, στο δικαίωμα της γυναίκας να δείχνει το σώμα της όποτε θέλει αυτή, στο δικαίωμα της γυναίκας να είναι σεξουαλικό ον και απολαμβάνει το σεξ με έναν ή περισσότερους παρτενέρ.
Από μάνες γκώσαμε, ας φέρουμε, επιτέλους, τη συζήτηση στις τσούλες.