Εμάς τους οπαδούς, εμάς τους αγνούς, ιδεολόγους οπαδούς, μας πνίγει το δίκιο. Πάντα μας έπνιγε. Πάντα θα βρούμε ένα δίκιο να πνιγούμε. Πάντα θα ξεχνάμε όλα αυτά που διαχρονικά ή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση δεν μας συμφέρουν από δικαιοπνικτική πλευρά. Πάντα θα θυμόμαστε τα αντίθετά τους. Και θα τα επικαλούμαστε. Με αγανάκτηση εντελώς αυθεντική. Γιατί όντως μας πνίγει το δίκιο, ούτε υποκρινόμαστε κάτι, ούτε παριστάνουμε κάτι. Γιατί ως οπαδοί δεν κινούμαστε μόνο πάνω στο δίπολο νίκη – ήττα, επιτυχία – αποτυχία, διακρίσεις – μιζέρια. Ταυτόχρονα μας αφορά και μας καθορίζει το δίπολο δικαιοσύνη – αδικία. Οπαδός δεν είναι μόνο αυτός που εκστασιάζεται με τους θριάμβους της ομάδας του και ψυχοπλακώνεται με τις ματαιώσεις της, οπαδός είναι εξίσου αυτός που δεν αντέχει άλλο την αδικία εις βάρος της.
Στον πόλεμο που μαίνεται στο ποδόσφαιρο μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, διασταυρώνονται τα πυρά δυο αντιμαχόμενων στρατών. Κι αν σε κάτι αξίζει ίσως να σταθούμε λίγο περισσότερο κριτικά ή αναστοχαστικά, κι αν κάτι αξίζει να μην το προσπεράσουμε ως αυτονόητο, είναι η σύνθεση των στρατευμάτων. Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο στράτευμα κι ο ένας ή ο άλλος ολιγάρχης, και οι προπαγανδιστές – υπάλληλοί του(ς) που η προπαγάνδα είναι το επάγγελμά από το οποίο ζουν, αλλά κι εσύ που ζεις από κάτι άλλο και που η σχέση σου με την ομάδα σου είναι σχέση αγάπης κι όχι υλικής συναλλαγής; Εσύ, που η μεγαλύτερη απ΄ όλες τις τυφλώσεις σου είναι ότι εξακολουθείς να θεωρείς, πως εντός των τάξεων αυτού του στρατεύματος παραμένεις κάτι άλλο.
Ναι, καταρχάς φυσικά και είσαι κάτι άλλο, καταρχάς φυσικά και είσαι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ωστόσο εξέτασε μια φορά στη ζωή σου μπας και η συμπόρευση με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, η επιλεκτική ευαισθησία, η επιλεκτική αξιολόγηση, το τι θα επιλέξεις να προτάξεις ως σημαντικό και τι να συμψηφίσεις, σε κάνουν τελικά και κάπως ίδιο. Φυσικά κι εσύ είσαι ΠΑΟΚ κι όχι με τον Σαββίδη, φυσικά κι εσύ είσαι Ολυμπιακός κι όχι με τον Μαρινάκη, φυσικά εσύ ήσουν ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός πριν απ’ αυτούς και θα παραμείνεις και μετά απ’ αυτούς. Ενδεχομένως μάλιστα και πολιτικά να είσαι απέναντί τους, ενδεχομένως να σου είναι κι απεχθείς. Στο ποδόσφαιρο όμως αρχίζεις κι ανήκεις από ένα σημείο και ύστερα στα στρατεύματά τους, αρχίζουν από ένα σημείο και ύστερα, αν όχι και από την πρώτη στιγμή, να έχουν αγοράσει κι εσένα. Ξανά: όχι τη δική σου συνείδηση. Τη συνείδηση, την όποια συνείδηση έχουν εν πάση περιπτώσει, την εκχωρούν έναντι ανταλλάγματος οι υπάλληλοί τους – δημοσιογράφοι τους. Στα μίντιά τους. Εσένα αγοράζουν την οπτική γωνία σου, την επιλεκτική σου ορατότητα, την μερική σου τύφλωση, όλα δηλαδή τα παρεπόμενα της αγάπης σου για την ομάδα σου.
Είναι, άραγε, τόσο ηράκλειος άθλος η μια στις τόσες διαφοροποίηση; Είναι, άραγε, τόσο ηράκλειος άθλος η μια στις τόσες απόκλιση; Είναι, άραγε, τόσο ηράκλειος άθλος να μπορούμε να βλέπουμε μια στις τόσες με μια στοιχειώδη διαύγεια έξω από τα οπαδικά γυαλιά; Γιατί εν τέλει το πλέον ειρωνικό είναι αυτή η βεβαιότητα που έχεις μέσα σου ότι εσένα και στην ομάδα σου σας ανήκει μόνο η θέση του πνιξίματος από το δίκιο, ότι εσύ δεν είσαι μόνο ΠΑΟΚ ή Ολυμπιακός ή ΑΕΚ ή Παναθηναϊκός ή Άρης, ότι εσύ είσαι και με την ομάδα του δίκιου, ότι εν πάση περιπτώση όλοι οι συμψηφισμοί κι όλες οι προσθαφαιρέσεις του δίκιου σε βγάζουν από πάνω: είναι στα μάτια σου πασιφανές.
Τα μίντια του Μαρινάκη και του Σαββίδη, τα κανάλια τους, τα σάιτ τους, οι εφημερίδες τους, και τα σόσιαλ μίντια των απλών χρηστών, Παοκτζήδων και Ολυμπιακών. Τα επιχειρήματα που αποτελούν γραμμή που περνιέται από τα μίντια τα μεν και τα δε, τα επιχειρήματα πίσω απ’ τα οποία κρύβεται η ίδια τσέπη που επηρεάζεται από την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ ή το ίδιο Εγώ για το ποιος θα επικρατήσει επί του μεγάλου αντιπάλου του στην ποδοσφαιρική κυνομαχία, και με κόπι πέιστ η γραμμή που πέρασε, αποτελώντας τώρα επιχειρήματα του ενός ή του άλλου οπαδού, πίσω από τα οποία δεν κρύβεται καμία τσέπη, καμία άλλη ατζέντα, μόνο η αγάπη για την ομάδα, η αγάπη και το δίκιο που τον πνίγει.
Φυσικά κι εσύ είσαι ΠΑΟΚ κι όχι με τον Σαββίδη, φυσικά κι εσύ είσαι Ολυμπιακός κι όχι με τον Μαρινάκη, φυσικά εσύ ήσουν ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός πριν απ’ αυτούς και θα παραμείνεις και μετά απ’ αυτούς. Ενδεχομένως μάλιστα και πολιτικά να είσαι απέναντί τους, ενδεχομένως να σου είναι κι απεχθείς. Στο ποδόσφαιρο όμως αρχίζεις κι ανήκεις από ένα σημείο και ύστερα στα στρατεύματά τους
Στρατεύματα υπαλλήλων και πιστών, στρατεύματα μισθοφορικά και στρατεύματα ιδεολόγων, τα οποία συναποτελούν εν τέλει ένα ενιαίο στράτευμα. Ο οπαδός που συχνά θα σκίσει όλα του τα ιμάτια και τα κασκώλ, ότι αυτός είναι απέναντι από το αφεντικό, απέναντι από τον μισθοφόρο. Αλλά πόσο πάρα πολύ μοιάζουν τόσο συχνά οι αλήθειες τους και οι οπτικές τους, πόσο πάρα πολύ συχνά θα δουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την αμφισβητούμενη φάση στο γήπεδο ή την αμφισβητούμενη απόφαση εκτός αυτού. Πόσο πάρα πολύ καταλήγουν να συνθέτουν όλοι μαζί από κοινού ένα ενιαίο πρόσωπο.
Είναι όμως αυτή η σύνθεση των στρατευμάτων μόνο φαινόμενο του αθλητικού οπαδισμού; Δεν είναι παραπλήσια τα φαινόμενα και στον κομματικό οπαδισμό; Εκείνος που θα καρπωθεί υλικά ανταλλάγματα από μια εκλογική νίκη ή από μια εκλογή στη Βουλή, εκείνος που θα καρπωθεί εξουσία, κι εσύ που θα φωνάζεις επειδή αυτό πιστεύεις, επειδή αυτή είναι η ιδεολογία σου, επειδή αυτή είναι η κοσμοθεωρία σου. Φωνάζετε μαζί, συμψηφίζετε μαζί, έχετε επιλεκτική όραση και επιλεκτική ευαισθησία μαζί, πνίγεστε απ’ το δίκιο μαζί, εκείνος ανταμείβεται υλικά, εσύ, ένας αγνός ιδεολόγος, έχεις άλλου είδους ανταμοιβές. Πιστεύεις σε κάτι πέρα από σένα. Αγαπάς κάτι πέρα από σένα. Ανήκεις κάπου. Έχεις μια ταυτότητα που μοιράζεσαι με άλλους. Είσαι κάποιος. Είσαι Ολυμπιακός ή Παοκτζής, Φιλελεύθερος ή Αριστερός, κι αν φύγουμε από τους μεταφορικούς στρατούς και πάμε στους κυριολεκτικούς στρατούς και τους κυριολεκτικούς πολέμους, είσαι Έλληνας ή Τούρκος.
Η ΑΟΖ μας, η υφαλοκρηπίδα μας, η πολυιδιοκτησία μας, η εγκληματική μας οργάνωση, η Διεθνής Διαιτησία της Χάγης, οι αλλοδαποί διαιτητές στα ντέρμπι, ο Μηταράκης και ο Τζανακόπουλος τσακώνονται στη Βουλή για τους πρόσφυγες και μετανάστες, είμαστε ή με τον έναν ή με τον άλλο πορωμένα και φανατικά, σίγουρα δεν είμαστε πρόσφυγες και μετανάστες, αυτοί θα ήθελαν μια μέρα να μπορέσουν να ξαναξεκινήσουν τη ζωή τους κάπου στην Ευρώπη, να βρουν και να αγαπήσουν ίσως μια ομάδα του καινούργιου τους τόπου, να αρχίσουν να πνίγονται σε ένα τέτοιου τύπου δίκιο, οι μεταφορικοί πνιγμοί κι οι μεταφορικοί πόλεμοι δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει στη ζωή σου.