Περιοριστικός όρος γ): «Απαγόρευση μετάβασης και παραμονής στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων Αθηνών, ήτοι στην περιοχή που περικλείεται από τις οδούς Πανεπιστημίου, Πατησίων, Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους».
Σαν να βρίσκεται η Αθήνα σε έναν διαρκή μετασχηματισμό, σε μια διαρκή ανανοηματοδότηση, σε ένα διαρκές ξαναμοίρασμα: το καλό και λαμπερό κέντρο του Μεγάλου Περιπάτου – το κακό και σκιώδες κέντρο του Μεγάλου Πρώην Αβάτου, των Μεγάλων ή Ευρύτερων Εξαρχείων, των Μεγάλων Περιοριστικών Όρων. Η πρώτη κατηγορία κέντρου τιμά την πόλη, είναι ο επόμενος μεγάλος παγκόσμιος τουριστικός προορισμός, είναι πηγή υπερηφάνειας για τη χώρα και πηγή ελπίδας για σώρευση εσόδων – η δεύτερη κατηγορία κέντρου, ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει μόνο αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, αντίφα και μπαχαλάκηδες (γιατί τα παραμεγαλώσαμε τα Εξάρχεια), περιλαμβάνει πάντως ανθρώπους που δουλεύουν και τρέχουν για τα καθημερινά τους.
Η από εδώ Αθήνα και η από εκεί Αθήνα.
Κι αν όλες οι μεγαλουπόλεις είναι μοιρασμένες ταξικά, με πλούσιες, εύπορες, μεσαίες και φτωχές συνοικίες, κι αν και η πρωτεύουσα έχει επίσης σαφώς τέτοια χαρακτηριστικά, αν ακόμη και τα γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψη των κατηγορουμένων, στους οποίους επιβλήθηκαν οι συγκεκριμένοι εξωφρενικοί κι αντισυνταγματικοί περιοριστικοί όροι, ξεκίνησαν με διακύβευμα περιοχές όπως η Πλατεία Βικτωρίας που δεν τις κατατάσσει κανείς στις πλούσιες, πάντως αυτή η συγκεκριμένη μοιρασιά του κέντρου της πόλης δεν έχει πρωτεύοντα ταξικό χαρακτήρα, όσο ιδεολογικό και σε μεγάλο βαθμό και συμβολικό. Από τη μια ένα κέντρο που γίνεται προσπάθεια κι ασκείται πολιτική ώστε να αφαιρεθεί ως ζωτικός χρηστικός χώρος από τους κατοίκους και να παραδοθεί στους τουρίστες, από την άλλη ένα κέντρο που γίνεται ολοένα και πιο ύποπτο. Τα Εξάρχεια, αφού πρώτα ελευθερώθηκαν με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κι έπαψαν να είναι άβατο, τώρα επεκτείνονται, προσαρτούν εδάφη και αρχίζουν να συνιστούν την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, με αποτέλεσμα την επιβολή περιοριστικών όρων να μην κυκλοφορείς στην μισή Αθήνα, γιατί θα σε μολύνει ίσως ο αντιεξουσιαστικός αέρας της, γιατί αποτελεί ίσως μια διακεκαυμένη ζώνη στην οποία κυκλοφορούν επικίνδυνες ιδέες. Θα έπρεπε ίσως σαν τους δρόμους του Μεγάλου Περιπάτου να βαφτούν με μπογιές και οι δρόμοι των Μεγάλων Περιοριστικών Όρων. Να γίνει όλο το κέντρο μια πολύχρωμη μουτζούρα κι όπως κοιτάς από ψηλά να μοιάζει η γη με ζωγραφιά· με δυο ζωγραφιές για την ακρίβεια, τη ζωγραφιά του μέρους του κέντρου που αξίζει να απολαύσεις, γιατί εκεί η Αθήνα είναι ένα χάρμα για τα μάτια, και τη ζωγραφιά του μέρους του κέντρου, που ακόμη κι αν δεν σου έχει απαγορευτεί, καλό είναι να αποφύγεις, γιατί εκεί η Αθήνα είναι ένα διαόλι για το νου.
Θα έπρεπε ίσως σαν τους δρόμους του Μεγάλου Περιπάτου να βαφτούν με μπογιές και οι δρόμοι των Μεγάλων Περιοριστικών Όρων. Να γίνει όλο το κέντρο μια πολύχρωμη μουτζούρα κι όπως κοιτάς από ψηλά να μοιάζει η γη με ζωγραφιά
Περιοριστικός όρος δ): «Απαγόρευση συμμετοχής του σε οποιαδήποτε πολυπληθή συνάθροιση ατόμων με σκοπό τη διαμαρτυρία, είτε σε στάση είτε σε πορεία».
Το πρόβλημα στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις ήταν οι μη πολυπληθείς συναθροίσεις, εδώ το πρόβλημα είναι οι πολυπληθείς. Μοιάζει να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το Κουρδιστό Πορτοκάλι: κρατήστε τους τα μάτια ανοικτά με τσιμπίδες και κάντε τους να σιχαθούν τις ιδέες τους, την κοσμοθεωρία τους, την οπτική τους. Στις διαδηλώσεις αρχικά το πρόβλημα ήταν η βία και τα επεισόδια που τις αμαύρωναν, μετά πήγαμε στο αυτοτελές πρόβλημα του κλεισίματος των δρόμων, της παρακώλυσης της κυκλοφορίας, της πτώσης του τζίρου των καταστημάτων κλπ., κι επιτέλους αρχίζουμε να φτάνουμε σιγά σιγά στην πηγή όλου του κακού, που είναι αυτή καθαυτή η διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία σε στάση ή σε πορεία. Μην διαμαρτύρεστε. Επιδοκιμάστε. Αποθεώστε. Υμνήστε. Την μάσκα που φοράει ο Πρωθυπουργός. Την κομψότητα και την άνεση της συζύγου του. Την νίκη στον υβριδικό πόλεμο του Έβρου και την ταπείνωση του Ερντογάν. Τον θρίαμβο επί του ιού στο πρώτο κύμα του. Αυτά μπορείτε να τα κάνετε είτε κατά μόνας είτε σε συναθροίσεις ατόμων, πολυπληθείς ή μη. Επειδή όμως, όπως είπε και ο Σταϊκούρας, προφανώς ένα κομμάτι της κοινωνίας θα φτωχύνει, επιτρέπεται -ακόμη τουλάχιστον- και να κλάψετε την μοίρα σας για το κακό που μας βρήκε, αφού είναι ένα κακό έξω από εμάς.
Πραγματικά όποιος δεν διαμαρτύρεται, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Μόνο να φτωχύνει ίσως. Ούτε θα συλληφθεί όμως, ούτε θα ξυλοφορτωθεί, ούτε θα του φυτευτεί ποτέ κανένα στοιχείο, ούτε τίποτα. Από εκεί και πέρα, όλοι οι υπόλοιποι καλό είναι να καταλάβουν πια πως καλό είναι να φοβάσαι. Ότι μπορείς να βρεθείς ανά πάσα στιγμή με μπελάδες. Και δεν χρειάζεται να είσαι διαδηλωτής. Μπορείς να γράψεις κάτι στα σόσιαλ μίντια και να πας αυτόφωρο. Μπορείς να είσαι δημοσιογράφος και να ζητάνε τα ρέστα από τον εργοδότη σου γιατί έκανες ρεπορτάζ. Μπορείς να είσαι δημοσιογράφος του δικαστικού ρεπορτάζ και να βρίσκεσαι κατηγορούμενος. Μπορείς να είσαι εισαγγελέας διαφθοράς και να βρίσκεσαι κατηγορούμενος. Δηλαδή τη διαμαρτυρία πρέπει να τη δούμε με πιο ευρεία έννοια. Διαμαρτυρία είναι ό,τι δεν συνιστά πλήρη συμμόρφωση και πειθάρχιση με το κυρίαρχο αφήγημα και τα θέλω της εξουσίας.