Δεν το βάζουμε κάτω. Το βάζουμε πάνω. Μετά το παίρνουμε από πάνω και το βάζουμε λίγο πιο πέρα. Εσωτερικές διακοσμήσεις για να τα βγάλουμε πέρα. Συνετοί, ωραίοι κι ατομικά υπεύθυνοι αντάμα, δεν προσμένουμε κανένα θάμα, προσμέναμε σαν σκληροί καριόληδες του Διαφωτισμού την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της και την έκανε. Τα εμβόλια έρχονται. Το ένα μετά το άλλο. Ενενήντα, ενενηνταπέντε, εκατόν πέντε τοις εκατό επιτυχία. Ηλία ρίχτο, ρίξε την υπόγεια ταβέρνα των μοιραίων του Βάρναλη, γκρέμισε την μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, αντέξαμε και νικήσαμε, μπαίνοντας στον Δεκέμβριο μπορεί να βλέπουμε την προοπτική του εορτασμού αυτών των γιορτών να απομακρύνεται, αλλά βλέπουμε και την προοπτική του τέλους του εφιάλτη μέσα στους πρώτους μήνες του ’21.
Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση, η Ελλάδα μας θα ατενίσει το μέλλον της πιο φωτεινά από ποτέ, έχοντας αφήσει πίσω της πρώτα μια δεκαετή ισχυρότατη οικονομική κρίση και ύστερα μια ετήσια ισχυρότατη υγειονομική κρίση. Κι ακόμα κι αν η δεύτερη φέρνει δυστυχώς νέα οικονομική κρίση, κι ακόμα και αν αυτή η νέα κρίση χρειαστεί να αντιμετωπιστεί μελλοντικά με νέα μνημόνια, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί και στην πρώτη και στην δεύτερη κρίση κατορθώσαμε να αφήσουμε πίσω μας τον πιο ύπουλο και καταστροφικό αντίπαλο: τον λαϊκισμό. Δεν θα την ξαναπατήσουμε όπως πριν, οι κάθε λογής αγανακτισμένοι και οι κάθε λογής ψεκασμένοι ηττήθηκαν από την πραγματικότητα. Ένας λαός ώριμος πλέον, ένας λαός που αναμετρήθηκε με τα φαντάσματά του και τα κέρδισε, είναι έτοιμος μπαίνοντας στον τρίτο αιώνα της ξανακερδισμένης ελευθερίας του να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Όχι άλλα εύκολα κι ανέξοδα λόγια, όχι άλλη ενοχοποίηση τρίτων σκοτεινών δυνάμεων, όχι άλλη αποτίναξη των ευθυνών απ’ τους ώμους μας, ατομική ευθύνη και συνειδητοποίηση ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο, αρκεί να κάνει ο καθένας μας αυτό που του αναλογεί.
Και είναι ευτύχημα ότι σε αυτήν την ιστορική συγκυρία υπάρχει στο τιμόνι της χώρας ακριβώς εκείνη η πολιτική ηγεσία η οποία μπορεί να σηματοδοτήσει την οριστική ρήξη με το λαϊκίστικο παρελθόν και να προσφέρει το όραμα, ώστε να προχωρήσουμε από μόνοι μας σε τομές και μεταρρυθμίσεις στις οποίες αντισταθήκαμε λυσσαλέα, είτε παλιότερα λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, είτε στο πιο πρόσφατο παρελθόν επειδή αποτελούσαν επάρατες μνημονιακές υποχρεώσεις. Ένας πρωθυπουργός που όπως είπε μιλώντας με τον Αλμπέρτο τον Μπουρλά προέρχεται και ο ίδιος απ’ τον ιδιωτικό τομέα, ένας πρωθυπουργός που έχει ήδη δείξει με το πτωχευτικό ότι δεν φοβάται να σπάσει αυγά, ένας πρωθυπουργός που έχει πια στα χέρια του έναν υπερπολύτιμο και αυστηρά επιστημονικό εργαλείο, την έκθεση Πισσαρίδη, ένας πρωθυπουργός που άκουσε κι ακούει τους επιστήμονες και τις επιτροπές τους, ένας πρωθυπουργός που έχει συχνή και στενή επαφή και με τον Σωτήρη και που δεν διστάζει να παραδεχθεί ότι μεγάλο μέρος των ημερών του το περνά σε συσκέψεις για την πανδημία και τους ενδεδειγμένους τρόπους αντιμετώπισής τους, ένας πρωθυπουργός που δεν διστάζει να παραδεχθεί κι ότι συχνά κουβαλάει το πρόβλημα στο σπίτι και προβληματίζεται για το δέον γενέσθαι.
Ταυτόχρονα κι ένας πρωθυπουργός που δεν θα αφήσει καμία επικοινωνιακή ατζέντα να του καθορίσει τη ζωή, ένας πρωθυπουργός που δε θα παραμείνει έγκλειστος στον γυάλινο πύργο του προκειμένου να παραστήσει τον πάρα μα πάρα πολύ στεναχωρημένο, ένας πρωθυπουργός που θα βρει πάντα τον τρόπο να σχεδιάσει τις μικρές αποδράσεις και φυγές του, ένας πρωθυπουργός ανθρώπινος, προσιτός σε όλους τους συμπολίτες του, θα φάει το ίδιο τσουρέκι με αυτούς, θα πάει στα ίδια βουνά για σωματική άσκηση με αυτούς, θα φωτογραφηθεί στην ίδια φωτογραφία με αυτούς, και θα το κάνει όχι από κάποια αφέλεια, όχι από κάποια έλλειψη επαφής με το γενικό κλίμα που επικρατεί στην κοινωνία σε περίοδο δεύτερης καραντίνας, αλλά ακριβώς για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο τέρας του λαϊκισμού. Θέλετε να με χτυπήσετε λαίκίστικα; Δεν σας φοβάμαι, είμαι εδώ, στέκομαι ρωμαλέα και συνειδητά στο κέντρο αυτής της φωτογραφίας, καλύτερη ευκαιρία για λαϊκιστικό πάρτι δύσκολα θα έχετε, ελάτε λοιπόν, παρτάρετε όσο θέλετε, πείτε ότι πρώτος εγώ παραβιάζω τους κανόνες που σας έβαλα, πείτε ότι πρώτος εγώ κάνω αυτά που σας απαγορεύω να κάνετε, πείτε ότι είναι εξοργιστικό να σας μιλώ διαρκώς για αυτοπεριορισμούς και θυσίες κι εγώ να παραδίδομαι στο πάθος μου για το μάουντεν μπάικ, αναρωτηθείτε με τι θράσος θα επικαλεστώ στο επόμενο διάγγελμα την ανάγκη να κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή, φτάστε αν είστε μερακλήδες και στο τελευταίο σκαλί του λαϊκισμού να αναρωτηθείτε με τι κέφι πάω στο άλλο άκρο της πόλης για αθλητισμό, την ώρα που στη χώρα που κυβερνώ οι άνθρωποι πεθαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε αριθμούς ρεκόρ απ’ τον ιό. Κάντε τα όλα αυτά, λαϊκίστε, πέστε στην παγίδα που σας έστησα, εναγκαλιστείτε μια ακόμη φορά το ρεύμα που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας αφήνει πια πίσω της.
Είμαστε η Ελλάδα που αύριο μπαίνει στο 21, η Ελλάδα που θα γιορτάσει τα 200 χρόνια ελευθερίας της μαζί με την τελειωτική νίκη επί του κορωνοϊού. Είμαστε η Ελλάδα που θέλει για ηγέτη της όχι κάποια κλαψομαρία που θα το παίζει συντετριμμένη για την επίπτωση της πανδημίας, αλλά έναν άνθρωπο που αδράζει την μέρα περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε να ελπίσει ποτέ για οποιονδήποτε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, έναν άνθρωπο που ζει κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο της ζωής του σαν να είναι το τελευταίο. Τον άνθρωπο που δεν φοβάται να ζήσει και να βρει την χαρά ακόμα και μέσα στην μαύρη μαυρίλα, τον άνθρωπο που αντιστέκεται στη συλλογική κατάθλιψη του λαού του βρίσκοντας τον τρόπο να βγάλει τα γούστα του, πρέπει να τον έχουμε πηγή έμπνευσης και κουράγιου.
Ζήσε, Κυριάκο Μητσοτάκη. Ζήσε και μην ακούς καμιά λαϊκίστικη κραυγή. Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.