Αυτή η Γυναίκα Πρέπει να Πληρώσει

Σκάει λοιπόν το περιστατικό με την γυναίκα που πήγε να αφήσει δυο λουλούδια στο Πολυτεχνείο και της επιβλήθηκε το πρόστιμο των τριακοσίων ευρώ, επειδή είχε στείλει ψευδές μήνυμα στο 13033 κι επειδή δεν αποτελεί προβλεπόμενο λόγο κατ΄εξαίρεση μετακίνησης η κατάθεση λουλουδιών στο Πολυτεχνείο (ή σε οποιοδήποτε άλλο ΑΕΙ της χώρας). 

Και πάνω που λες, ρε παιδί μου, μήπως το παρακάνει καμιά φορά η Δημοκρατία μας, πάνω που λες, ρε παιδί μου, μήπως εξαντλεί ενίοτε την αυστηρότητά της, έρχεται αμέσως -αμέσως όμως- η ίδια η Δημοκρατία, με τους μηχανισμούς ελέγχου κι αυτορρύθμισής της,  αίρωντας το πρόστιμο, επανορθώνοντας την αδικία κι επαναφέροντας ως μπούσουλά της το μέτρο των πραγμάτων.

Μια σειρά από στάδια που καθιστούν την Δημοκρατία άξια του ονόματός της:

1) Με την Ελευθερία του Τύπου μαθαίνεται η πληροφορία, βγαίνει προς τα έξω. Κι -ας το προσέξουμε αυτό- δεν είναι μια πληροφορία που βγαίνει στη ζούλα και κάτω από τα μάτια των Αρχών κι άντε μετά μάζεψέ την. Κάθε, μα κάθε, άλλο. Είναι μπροστά στο Πολυτεχνείο που η κυρία αρχίζει και δείχνει σε κάμερες το πρόστιμο δίνοντας συνεντεύξεις σε ρεπόρτερ. Κάλλιστα θα μπορούσαν τόσοι αστυνομικοί εκεί να έχουν αποτρέψει τη βιντεοσκόπηση. Και η κυρία και οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να είχαν προσαχθεί στη ΓΑΔΑ. Θα μπορούσε επίσης να τους έχει ασκηθεί δίωξη για τυχόν αδικήματα τα οποία θα διέπρατταν κατά των αστυνομικών (εξύβρισης λόγω και έργω, βίας κατά υπαλλήλου, πρόκλησης σωματικής βλάβης και άλλων). Ακόμη κι αν δεν διώκονταν, θα μπορούσαν έστω κατ’ ελάχιστον να εκδιώκονταν από την σκηνή. Τίποτα απ΄αυτά δεν έγινε. Εμείς, ως Αρχές μιας δημοκρατικής πολιτείας, επιβάλλουμε το πρόστιμό μας, εσείς ως Τύπος μιας δημοκρατικής πολιτείας, αφού κρίνετε ενδιαφέρον το συμβάν καταγράψτε το και δημοσιεύστε το.

2) Μετά την δημοσιοποίηση, τόσο ο κόσμος στο διαδίκτυο, όσο και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι στα μίντια εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Και η μεγάλη πλειοψηφία και των μεν και των δε συγκλίνει ότι βρισκόμαστε ενώπιον υπερβολής. Επειδή ακριβώς έχουμε Δημοκρατία, καμία προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού της πληροφορίας, κανένα σπινάρισμα, κανένα damage control, κανένας έλεγχος για το παρελθόν της κυρίας, για το αν έχει στο περιβάλλον της μολυσματικούς νέους που διασκέδασαν ή που πηδήχτηκαν το καλοκαίρι, κανένας έλεγχος μήπως είχε πάει και στη συγκέντρωση του Εφετείου για την Χρυσή Αυγή και υπερμετάδωσε τον ιό.

3) Και τέλος, το συγκινητικότερο όλων, η ίδια η πολιτική εξουσία. Η εξουσία που είχε κάθε λόγο να στυλώσει τα πόδια και να το πάρει προσωπικά, λέγοντας εντάξει, η συνθήκη είναι που με αναγκάζει να παίρνω κατασταλτικά μέτρα, δεν το κάνω επειδή μου αρέσει, μην μου τη λέτε κιόλας. Εγώ, όπως λέει άλλωστε και το όνομά μου, είμαι υπουργείο προστασίας του πολίτη, εγώ είμαι υπουργείο που όπως πρόσφατα έδειξε η περίπτωση του Χρήστου του Παππά, σέβομαι τα δικαιώματα των πολιτών μου με κάθε κόστος και χωρίς την παραμικρή έκπτωση, εγώ είμαι κράτος Δικαίου και όχι σταλινικό καθεστώς. Τη μια φορά λοιπόν που μου δίνεται κι εμένα η ευκαιρία να πουλήσω λίγο ψευτοτσαμπουκά, κι αυτό για τον ιερότερο των σκοπών, την προστασία της δημόσιας υγείας και του συνόλου του πληθυσμού, ακόμα κι εκεί, ακριβώς επειδή είμαι Δημοκρατία, λέω χαλάλι, δεν πειράζει, ό,τι έγινε έγινε, ας το σβήσω το πρόστιμο. Μολονότι είναι εντελώς νόμιμο, μολονότι ενήργησα εντελώς εντός των ορίων των καθηκόντων μου, αυτό με κάνει Δημοκρατία, αυτό είναι το ανυπέρβλητο μεγαλείο μου, δεν θα καταλογίσω την τριακοσάρα. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πρόκειται πράγματι για την πρώτη ανάγνωση. Μήπως όμως είναι επιδερμική; Μήπως αντανακλά αγιάτρευτες παθογένειες της κουλτούρας της Μεταπολίτευσης; Μήπως ο δρόμος για την (πολιτειακή, υγειονομική, κοινωνική) κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες μεν, λαϊκιστικότερες δε, προθέσεις;

Ας το δούμε λοιπόν λίγο αλλιώς.

Κι ας το δούμε αλλιώς, χωρίς καν να μπούμε στη συζήτηση για το τελικό αποτύπωμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στη χώρα. Ας μην μπούμε στην συζήτηση για το τι θα είχε γίνει αν δεν είχε συμβεί το Πολυτεχνείο. Μήπως θα είχε μείνει για πάντα η Δικτατορία; Θα ήταν η Ελλάδα η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που θα συνέχιζε να έχει Δικτατορία; Ας μην μπούμε στη συζήτηση για ότι το Πολυτεχνείο από το 1973 κι εντεύθεν αποτελεί διαρκή πηγή βαβούρας και αναμπουμπούλας κάθε 17 Νοέμβρη. Ας τα αφήσουμε αυτά στην άκρη ως υπερβολικά δεξιά και ως υπερβολικά νοικοκυραίικα.

Ας τα αφήσουμε κι ας επιμείνουμε στο αφήγημα μιας μονοσήμαντα καλής και άγιας εξέγερσης. Ωραία λοιπόν. Στο Πολυτεχνείο αγωνίστηκαν για να υπάρξει Δημοκρατία. Κι αυτή ήρθε κι εγκαταστάθηκε. Τι είδους Δημοκρατία όμως είναι μια Δημοκρατία χωρίς σεβασμό στους νόμους και χωρίς ισότητα έναντι των νόμων; Τι μήνυμα στέλνει ένας πολίτης, όταν με το Β6 του προσπαθεί να εξαπατήσει την Πολιτεία, κι αντί για σωματική άσκηση ή για να βγάλει το σκυλί του να κάνει κακά, πάει να αποθέσει δυο λουλούδια στο Πολυτεχνείο; Δεν ενεργεί με προκλητικό τρόπο, τόσο πρώτον απέναντι στην δημόσια υγεία, όσο και δεύτερον στη νομιμότητα ως πυλώνα της κοινωνικής συνοχής; 

Πρώτον, υπάρχει μια πανδημία, και το κράτος, ακούγοντας τις εισηγήσεις των ειδικών επιστημόνων, έχει εξειδικεύσει μια σειρά από λόγους κατ’ εξαίρεση μετακίνησης. Μόνο για αυτούς επιτρέπεται να μετακινούμαστε. Μόνο για αυτούς και για κανέναν άλλο. Και να πει κανείς ότι η γυναίκα αυτή πήγε σε κάποια ερημιά; Όσο μικρή απόσταση κι αν διένυσε από τη δουλειά της ως το Πολυτεχνείο, και δύο τετράγωνα να διέσχισε, πρέπει να πέρασε μπροστά από τουλάχιστον σαράντα τρία εκατομμύρια συναθροισμένους αστυνομικούς. Ας φανταστούμε την πιθανότητα να είναι φορέας. Ένας φορέας που πηγαίνει και περνά μπροστά από μια ατελείωτη ανθρωποθάλασσα ενστόλων.

Δεύτερον, ακόμα κι αν διαφωνείς με έναν νόμο, οφείλεις να τον υπακούσεις. Βγάλε τη δική σου κυβέρνηση για να τον αλλάξει. Ή και με αυτήν ακόμα, διαμαρτυρήσου και πίεσε με νόμιμους τρόπος για να αλλάξει. Αλλά μέχρι τότε υπάκουσέ τον. Αν δεν τον υπακούς, επειδή εσύ για τους δικούς σου λόγους κρίνεις ότι το να πας να αφήσεις λουλούδια στο Πολυτεχνείο είναι πιο σημαντικό από μια πανδημία που σαρώνει τον πλανήτη και σκοτώνει πολλές δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα στην χώρα σου, τότε τι είδους πολίτης κι άνθρωπος είσαι;

Τι τελικά μας λένε οι Αρχές του τόπου με το σβήσιμο του προστίμου; Ότι η νομιμότητα είναι με τον πιο πανηγυρικό τρόπο α λα καρτ; Ότι μερικοί πολίτες είναι πιο ίσοι απ΄ τους άλλους; Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας τι φταίει για να είναι κλεισμένος σπίτι του; Δεν έχει δικαιώματα; Δεν έχει επιθυμίες; Δεν έχει ανάγκες; Ή μήπως δεν τον πνίγει η συνθήκη; Ή μήπως δέχεται a priori κι ότι κάθε μέτρο απαγόρευσης είναι το απολύτως απαραίτητο; Το σέβεται όμως το κάθε μέτρο απαγόρευσης. Γιατί αυτό ξεχωρίζει τις κοινωνίες από τις ζούγκλες. Και συγγνώμη, Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σε ζούγκλα. Εσύ έχεις το Πολυτεχνείο ιερό; Δεν κρίνω. Αφήγημά σου, δικαίωμά σου, γνώμη σου, Δημοκρατία έχουμε. Δεν με ενδιαφέρει τι δονεί την καρδιά και το μυαλό σου. Την δονεί το Πολυτεχνείο; Δονήσου: βάλε τραγούδια, δες ντοκιμαντέρ, γράψε Θούριους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δημοκρατία έχουμε. Πίστευε ό,τι θες. Τον νόμο θα τον σέβεσαι όμως. Η νομιμότητα δεν είναι το πουτανάκι της ιδεολογίας σου. 

Είμαι Χριστιανός και θέλω να πάω στην Θεία Λειτουργία. Μπορώ; Είμαι Δωδεκαθεϊστής και θέλω να πάω στον Όλυμπο. Μπορώ; Να στείλω μήνυμα ότι πάω να μαζέψω ελιές; Αν με έπιαναν και μετά μου έσβηναν το πρόστιμο, δεν θα έλεγες με το δίκιο σου ότι δεν είναι κράτος αυτό και δεν θα βλασφημούσες κατά του Διός; Είναι το δικό σου ιερό πιο ιερό απ’ το δικό μου; Γιατί πάντα κλείνουμε το μάτι στην ανομία; Γιατί πάντα πολίτες δύο ταχυτήτων;

Κι η συγκεκριμένη γυναίκα πια: Τόσο ευαίσθητη είναι; Τόσο σημαντικό ήταν για αυτήν; Δεν μπορούσε να μεταθέσει την απόδοση τιμών για μια άλλη μέρα; Δεν είχε ευκαιρίες 46 χρόνια σερί να αφήνει λουλούδια; Έπρεπε ντε και καλά και το 47ο; Ήθελε να νιώσει καλά με τον εαυτό της; Ότι εγώ το χρέος μου έκανα, ακόμη και παραπλανώντας την πολιτεία; Κα εντάξει, ξανά: Δημοκρατία έχουμε. Να μην της πάρουμε το κεφάλι. Δεν είμαστε του ISIS, δεν είμαστε οι εγχώριοι τραμπούκοι μιμητές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Δημοκρατία είμαστε. Με νόμους. Που δεν είναι δρακόντειοι. Ένα πρόστιμο μόνο. Τριακόσια ευρώ.

Αυτή η γυναίκα λοιπόν πρέπει να πληρώσει. Υπάρχει κάποιο ένδικο βοήθημα για να ασκήσουμε εμείς οι νομοταγείς; Μπορούμε να κάνουμε ένσταση υπέρ του νόμου; Όχι τόσο για να πάψουμε να νιώθουμε οι ηλίθιοι της υπόθεσης. Όχι για αυτό, όσο απόλυτα δικαιολογημένοι κι αν θα ήμασταν. Όχι από μικρότητα. Από μεγαλείο. Στο όνομα του νόμου. Στο όνομα της Δημοκρατίας. Στο όνομα του Πολυτεχνείου ακόμα – ακόμα. Να τιμήσουμε την εξέγερση σηματοδοτώντας ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Αυτή η γυναίκα δεν παραβίασε απλά τον νόμο, τον διακωμώδησε χρησιμοποιώντας έναν ψευδή λόγο εξαίρεσης. Πρέπει να πληρώσει.

Είναι ζήτημα Δημοκρατίας.