1. Επιχειρήματα για την αξία της ποίησης στην καθημερινότητα (η οποία δεν είναι καθόλου πεζή, αυτό είναι μια συλλογική παρεξήγηση):
Σηκώνεσαι από το κρεβάτι / ανοίγεις το νερό στη ντουζιέρα / κι εγώ κοιμάμαι για μια στιγμή ακόμα / κι ονειρεύομαι ένα ελληνικό νησί / και λουλούδια σ’ ένα βαθύ φαράγγι.
Θυμάμαι τη μητέρα μου προς το τέλος / να διπλώνει το τραπεζομάντηλο μετά το δείπνο / τόσο προσεκτικά, σα να ήταν η σημαία / μιας χώρας που δεν υπάρχει πια / κάποτε όμως κυβερνούσε τον κόσμο.
Η ντροπή μας δεν μας έσωσε / ούτε η θλίψη μας μας εξάγνισε / από τη στιγμή που καταλάβαμε / πως εκείνοι οι άλλοι, μακριά στο μέλλον / θα κοιτάξουν πίσω κουνώντας το κεφάλι / από οργή μάλλον παρά από οίκτο όπως ελπίζαμε.
Αποσπάσματα από τα ποιήματα “The Four Stages of Love”, “Love in the Ruins” και “Those Other” του Τζιμ Μουρ – δεν είναι νεαρός, είναι μεγάλος άνθρωπος, και ξέρει μερικά πράγματα για τη ζωή και τη χιμαιρική φύση του έρωτα (Από τη συλλογή “Invisible Strings”, Graywolf Press, 2011).
2. Ο Ζακ Γαλιφιανάκης δεν είναι αυτός ο “αξιαγάπητος καμένος παιδοβούβαλος” από το Χανγκόβερ, όπως ίσως νομίζουν κάποιοι:
«Ο θείος μου ήταν υποψήφιος για το Κογκρέσο και μερικές μέρες πριν τις εκλογές είχε σαφές προβάδισμα όταν ο αντίπαλος του έβγαλε για τον εαυτό του το σλόγκαν “ένας από μας” σε σχέση μ’ αυτόν τον Έλληνα με το μακρύ, απίθανο επώνυμο. Μισώ τη Δεξιά, τη μισώ με πάθος!»
Ο ταλαντούχος κωμικός που δεν άλλαξε το μακρύ, “κωμικά εθνικό” επίθετό του, θυμάται το θείο του, διαπρεπή νομικό και στυλοβάτη του Δημοκρατικού κόμματος στο Νότο, Νικ Γαλιφιανάκη(ς) και την αποτυχία του να εκλέγει το 1972 για τρίτη φορά εκπρόσωπος της Βόρειας Καρολίνας στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατόπιν εκστρατείας σπίλωσης του ως “ξένου”, “ethnic” και “προοδευτικού” (από το DVD “Zach Galifianakis Live at the Purple Onion, 2007”).
3. Πόθοι υπό το μεσογειακό σεληνόφως:
“…Δεν πρόκειται για διαφορά γλώσσας, ράτσας, κλίματος ή εθίμων. Πρόκειται για μια απείρως διαφορετική προσέγγιση στα όμορφα προϊόντα της ανθρωπότητας…”
Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Τσίβερ – μελαγχολικός, αλκοολικός, κρυφά ομοφυλόφιλος – “προσγειώθηκε” στην Ιταλία των αρχών του ’50 ( The Journals of John Cheever, Vintage Press, 2010).
Η Κρίση κάνει τα πάντα να μοιάζουν προφητικά, “βαθιά” και γεμάτα σημειολογία. Ακόμα και τα πιο άσχετα πράγματα – μια ατάκα από μια παλιά ελληνική ταινία, ένα ποστ πανκ τραγούδι των αρχών του ’80 με μισόκωλη πολιτική ατζέντα – οτιδήποτε υπό κάποιο πρίσμα φαίνεται να αναφέρεται ως διά μαγείας στο παρατεταμένο έκτακτο περιστατικό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ήταν αδύνατο να ακούσεις πριν λίγο καιρό στην τηλεόραση την ατάκα του Χρόνη Εξαρχάκου από την “Παριζιάνα” (“Στη Μύκονο δεν πάμε για να παραθερίσουμε αλλά για να θερίσουμε παρά”) και να μη σκεφτείς την ιστορία με την εμφάνιση του Ρέμου στη Μύκονο.
Εμπιστευόμαστε τα λόγια και τις εικόνες στην οθόνη όχι ως φωτογραφικά στιγμιότυπα, αλλά ως ιδεογράμματα που φαίνονται να κολλάνε στην ιδεολογική μας ατζέντα, ασχέτως αν είναι φανερά “πειραγμένες” σα φωτογραφίες από το ίνσταγκραμ που γεννιούνται με εννοιακές φιλοδοξίες (εκατομμύρια “ωραίες” εικόνες που χάνονται στις οθόνες των κινητών). Πολλοί που την είδαν δεν έμαθαν ποτέ ότι η εικόνα του μοναχού με τη Μολότοφ στο Άγιον Όρος ήταν φωτοσοπιά αφού όταν αποκαλύφθηκε το “πείραγμα” είχε σβήσει το σχετικό τζέρτζελο στο facebook. Εκεί, στη προνομιακή μοναξιά του τετ α τετ με την οθόνη, συχνά μαίνεται μια πολυφωνική αλλά και στρεβλή ιδεολογική πόλωση σε μια αρένα αμφίβολης χρησιμότητας ενόψει πραγματικών, ορατών και άμεσων κινδύνων. Πώς μπορεί ένα μέσο απόδρασης να γίνει ξαφνικά μοχλός δράσης; Και η “αραβική άνοιξη”; θα αντιτείνει κάποιος. Οι διάφορες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ανά τον κόσμο ενάντια σε κρούσματα κρατικού ολοκληρωτισμού που οργανώθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα; Τα μέτρα περνάνε, όμως, σχεδόν πάντα.
Είναι πιο δύσκολο από ποτέ να είναι κανείς συγκρατημένα αισιόδοξος. Το εκκρεμές των καιρών πάει ταχύτατα από την επαναστατική διέγερση στη μηδενιστική μουντίλα και πάλι πίσω. Πού πήγε ο παλιός καλός ασφαλής mild πεσιμισμός; (όταν ψήφιζε κάποιος, για παράδειγμα, ανανεωτική αριστερά σε εποχές ευημερίας έτσι για να μπει στη Βουλή). Είναι από τα πρώτα πράγματα που χάθηκαν με την Κρίση. Δίκαιο και φυσιολογικό.
ΥΓ. Τελείωσε άλλο ένα καλοκαίρι που επιβεβαίωσε την τύχη του να ζεις σε μια χώρα του Ευρωπαϊκού Μεσογειακού Νότου. “Και τι να το κάνω αυτό όταν η ζωή μου έχει γίνει μπάχαλο;” θα πει κάποιος. Τίποτα. Απλά λέω…