Είναι 2015, ακόμα κρίνουμε την ηθική μιας γυναίκας με βάση το τι φοράει;

Την Τετάρτη που μας πέρασε στο newstrack της Popaganda, και πιο συγκεκριμένα στο section Social Media, δημοσιεύθηκε μια, χμ.. ναι δε θα την πω ειδησούλα, μια τέλος πάντων φωτογραφία που συγκρίνει τα φορέματα των γυναικών πορνοστάρ που εμφανίστηκαν στα AVN Awards 2014 (βραβεία της βιομηχανίας πορνό), με τα φορέματα διάσημων γυναικών που εμφανίστηκαν στο φετινό ΜET GALA. Αν κάποιος δεν ξέρει τι είναι ΜΕΤ GALA, δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να το γνωρίζει άλλωστε, να πούμε ότι είναι ένας χορός που διοργανώνει το Ινστιτούτο Ενδυμασίας του Μητροπολιτικού Μουσείου Τεχνών της Νέας Υόρκης με σκοπό την ενίσχυσή του. Και τον οποίο επιμελείται η “Σιδηρά Κυρία” του χώρου της Μόδας, Άννα Γουίντουρ. Επειδή ακριβώς διοργανώνεται από το συγκεκριμένο ινστιτούτο του συγκεκριμένου μουσείου οι περισσότερες διασημότητες που συμμετέχουν σε αυτό επιλέγουν να φορέσουν ρούχα εκκεντρικά, ρούχα που είναι πολλές φορές statement μόδας, ρούχα που σπρώχνουν το θέαμα στην υπερβολή του. Κάποιες κατορθώνουν με το ρούχο που φορούν, σε συνδυασμό με το σώμα τους, να σε κάνουν να αναφωνήσεις αυτό είναι τέχνη, κάποιες αποτυγχάνουν οικτρά. Βέβαια, δεν μας ενδιαφέρει αυτό, ούτε μπορώ να δώσω συμβουλές για το τι είναι κακόγουστο ή όχι.

Όμως το γεγονός ότι συγκρίνουμε γυναίκες μεταξύ τους με βάση το τι φορούν υπονοώντας ξεκάθαρα ότι «α, κοίτα αυτές είναι χειρότερες από πορνοστάρ» με τίτλο μάλιστα «Ο πιο εύστοχος σχολιασμός για τα ντυσίματα του γκαλά της Αν Γουίντουρ» με βρίσκει κάθετα αντίθετη για πολλούς λόγους. Ποιοι είναι αυτοί;

α) Βρίσκω υποκριτικό οι άντρες να σχολιάζουν αρνητικά μια γυναίκα ανάλογα με το πόσο δέρμα αποκαλύπτει χάρη στο ντύσιμο της. Αγόρια, το ξέρουμε όλες. Σας αρέσει όταν όμορφες γυναίκες δείχνουν το σώμα τους. Καλά κάνετε και σας αρέσει, είναι απολύτως φυσικό. Χαλαρώστε, απολαύστε το θέαμα, δείξτε αν θέλετε με όμορφο και ευγενικό τρόπο τον θαυμασμό σας και όλα καλά. Καμία δεν είναι ανήθικη επειδή σας άφησε να δείτε το μπούτι της, ούτε σημαίνει ότι “τα θέλει o κώλος της”. Αλλιώς κινδυνεύουμε να περάσουμε σε εποχές που «το θύμα προκάλεσε τον βιαστή».

β) Η φωτογραφία (σημείωση Popaganda: την οποία αλιεύσαμε στο διαδίκτυο, δε δημιουργήσαμε εμείς – κρατήστε το υπ’ όψιν όσο απολαμβάνετε την αντίδραση της συντάκτριας) υπονοούσε ξεκάθαρα «Κοιτάξτε πόσο πουτάνες είναι αυτές για να ντύνονται πιο προκλητικά και από τις πορνοστάρ». Με ενοχλεί η ορολογία «πουτάνα» ή «τσούλα» ως χαρακτηρισμός προς γυναίκες. Οποιοδήποτε σύνδεση των όρων αυτών με γυναίκες που πηγαίνουν με πολλούς άνδρες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αναπαραγωγή ενός ξεπερασμένου, σεξιστικού στερεοτύπου που θεωρεί ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν όσο δυνατόν λιγότερους ερωτικούς συντρόφους γίνεται. Δεν πάει έτσι. Έχουμε 2015 και πρέπει να καταλάβετε ότι έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε με πόσους άντρες ή γυναίκες θα κάνουμε σεξ. Μπορεί να είναι 3, μπορεί 33, μπορεί 73. Αντίστοιχος χαρακτηρισμός για άνδρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει. Ίσως είναι το σαβουρογάμης αλλά εκεί επικεντρώνεται μάλλον στην ποιότητα των παρτενέρ, γιατί αν πάει με 73 πανέμορφες μόνο που δεν θα τον χειροκροτούν. Ας φύγουν λοιπόν οι λέξεις αυτές από το καθημερινό λεξιλόγιο σαν χαρακτηρισμός προς γυναίκες. Ας μείνουν μόνο στο κρεβάτι, αν εκεί τη βρίσκετε με το dirty talk κανένα πρόβλημα.

 γ) Με ενοχλεί και η επιθετική στάση απέναντι στις πορνοστάρ. Είναι γυναίκες που επέλεξαν να κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά και ειδικά αυτές που απεικονίζονται, αφού βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της βιομηχανίας πορνό, σημαίνει ότι είναι συνειδητά εκεί και δεν βρίσκονται σε καμία περίπτωση εκβιαστικά σε αυτόν τον ρόλο. Όλος ο κόσμος βλέπει τσόντες, συνεπώς ας αποφύγουμε τον πουριτανισμό κι ας τις αφήσουμε στην ησυχία τους να κάνουν αυτό που θέλουν και κυρίως ας μην τις κατηγορούμε γιατί σε μια εκδήλωση δεν ντύθηκαν όπως στα γυρίσματα μιας ταινίας τους. Εϊναι επιλογή τους το πώς θα ντυθούν.

δ) Σαν υπέρτιτλος της φωτογραφίας υπήρχε στα αγγλικά η φράση «Influential People at the MET Gala» κι από κάτω οι φωτογραφίες της Τζένιφερ Λόπεζ, της Κιμ Καρντάσιαν και της Μπιγιόνσε. Εδώ, λοιπόν ας μιλήσουμε λίγο για τα role models και τι ευθύνη έχουν τα μέσα αλλά κι ο καθένας μας στην ανάδειξη προσώπων σε τέτοια θέση. Το πρόβλημα μας είναι: ότι τα συγκεκριμένα role models ντύνονται με αυτόν τον τρόπο, ότι οι συγκεκριμένες είναι role models ή ότι είναι σχεδόν ο μοναδικός τύπος γυναίκας που προβάλλεται ως role model;

Πόσο συχνά βλέπουμε στα μέσα γυναίκες όπως την Πακιστανή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών Μαλάλα Γιουσιφάζι, την Ινδή συγγραφέα και πολιτική ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για θέματα περιβάλλοντος Αρουντάτι Ρόι, την Ιρανή Σίριν Εμπαντί πρώτη γυναίκα δικαστή στη χώρα της και νικήτρια του Νόμπελ Ειρήνης το 2003; Πόσα συχνά, ως αναγνώστες, αναζητούμε εμείς να τις βρούμε; Πόσο βοηθάμε τα μέσα ώστε να διακρίνουν μέσα στην πίεση τα όρια μεταξύ των social media και της δημοσιογραφίας για να αποφεύγουν τέτοια ολισθήματα; Κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, ακόμα και για sites όπως η  Popaganda που έχουν, νομίζω, πολύ ξεκάθαρο προφίλ αισθητικής.

Για να γυρίσουμε πάλι στο θέμα μας όμως, τα τρία κορίτσια που εμφανίζονται στην φωτογραφία, δεν ήταν η επιτομή του καλού γούστου. Και να ήταν όμως, τι θα άλλαζε; Όταν τον Ιούνιο του 2014 η Rihanna φόρεσε ένα συγκλονιστικό φόρεμα του Άνταμ Σέλμαν υπήρξαν βρετανικά μέσα που αρνήθηκαν να αναπαράγουν τη φωτογραφία αυτής της αριστουργηματικής εικόνας που παρουσίαζε μια πανέμορφη γυναίκα μέσα σε ένα ρούχο-έργο τέχνης. Τότε η Independent είχε αναρωτηθεί με άρθρο της αν τελικά το συγκεκριμένο ημί-γυμνο φόρεμα είναι ένα από τα πιο δυνατά φεμινιστικά statements της ποπ κουλτούρας αφού φέρνει στην επιφάνεια τη συζήτηση για το πόσο η κοινωνία είναι ανεκτική απέναντι στη γυναικεία σεξουαλικότητα. Αλήθεια εσύ  πόσο λες ότι είναι;