Αν το 2005 έλεγες σε κάτοικο του Λονδίνου ότι κάποια στιγμή στο μέλλον η υποβαθμισμένη περιοχή Peckham, κάτω από το ποτάμι, στο νότιο τμήμα της πόλης, θα είχε να κάνει με τον οίκο Chanel και το περιοδικό ID θα σου έλεγαν πως είσαι του γιατρού. Και δε θα είχαν άδικο. Από τότε που μετακόμισα στην πόλη, δύο φορές έχουν αποπειραθεί να με κλέψουν. Την πρώτη επιτυχώς το 2006 στο Dalston. Δεν αντιστάθηκα. Έδωσα το πορτοφόλι που δεν είχε τίποτα μέσα γιατί είχα ήδη πιεί όλα τα λεφτά μου. Το κινητό ήταν μπακατέλα, ο κλέφτης δεν ενδιαφέρθηκε.
Τη δευτερη ανεπιτυχώς το 2007 στο Peckham. Αργά, μετά από ένα πάρτυ σε μια παλιά αποθήκη στην οποία έπαιζαν διάφορες εκκολαπτόμενες μπάντες και στο κοινό περιφέρονταν μέλη των Yeah Yeah Yeahs και των Bloc Party. Μόνο που αυτοί όταν το πάρτυ έσβησε είχαν την αγχίνοια και τα φράγκα να πάρουν ταξί και όχι να περιμένουν σαν αρχάριοι το βραδινό λεωφορείο. Μας την πέσανε δυο τυπάκια. Ο τότε συγκάτοικος μου το έβαλε στα πόδια και τον ακολούθησα αυτόματα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Τώρα που το σκέφτομαι, ζούσαμε επικίνδυνα εκείνα τα ωραία χρόνια. Η ανάμνηση της βραδιάς είναι ακόμα χαραγμένη σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου μου, παρόλο που τα πράγματα έχουν σαφώς αλλάξει τόσο στο Peckham όσο και στο Dalston. Αμφότερα είναι πλέον γεμάτα μπάρ, μούσια, craft μπύρες, τσουχτερά ενοίκια, kombucha βατόμουρο και άλλα πολλά κλισέ της σύγχρονης αστικής ζωής.
Πήρα το τρένο για το Peckham την Πέμπτη το απόγευμα και έφτασα στην αποθήκη του Copeland Park με ένα μικρό χαζό σφίξιμο στην καρδιά. Το Immersive Mirror Maze είναι η εγκατάσταση της stage designer Es Devlin, η οποία ζει και εργάζεται στην περιοχή του Peckham Rye εδώ και 15 χρόνια. Η καλλιτέχνης έχει επιμεληθεί τα σκηνικά των συναυλιών πολλών μουσικών όπως οι Beyonce, Weeknd, Lady Gaga, Pet Shop Boys, Goldfrapp και άλλων. Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί την πρώτη της ατομική έκθεση. Η ανάθεση του έγινε από το περιοδικό ID και τον οίκο μόδας Chanel. ᾽Ηταν ανοιχτό στο κοινό για μόλις έξι μέρες, με χαλαρές ουρές μεσοβδόμαδα και μαλλιοτραβήγματα το Σαββατοκυριακο.
Η σαρανταπεντάχρονη Devlin έφτιαξε μέσα στις πρώην βιομηχανικές αποθήκες ἐνα καθρεφτοκυκεώνα, ένα σύμπαν γεμάτο στριφογυριστές σκάλες, εμπνευσμένο από το σπίτι της Coco Chanel στο Παρίσι και έπαιξε με έναν έξυπνο τρόπο στα όρια της απατηλής ματαιδοξίας και του φανταστικού. Ο χώρος υποδοχής φανέρωνε με μια προβολή στον τοίχο πως σχεδιάστηκε η εγκατάσταση και ἐδινε την ευκαιρία στον κόσμο να περάσει μέσα από την οθόνη σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων στο επόμενο επίπεδο: ένα φωτεινό και γεμάτο αντικατοπτρισμούς λευκό λαβύρινθο στο οποίο άνετα έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τοπικές γιαγιάδες πιάστηκαν αγκαζέ για να μην τσακιστούν και επισκέφτηκαν την αποθήκη. Μπερδεύτηκαν με τις φασιονίστας που κοιτούσαν αποβλακωμένες τις σκάλες με τους καθρέφτες και με πυξίδα την κάμερα του κινήτου τους περιπλανιόνταν στους γεμάτους αντανάκλαση και κοφτερές γωνίες διαδρόμους.
Η καλλιτέχνης θέλησε φιλοξενώντας το έργο της στην συγκεκριμένη γειτονιά να δείξει την ευγνωμοσύνη της προς την τοπική κοινότητα με την οποία διατηρεί ακόμα δεσμούς. Από την πλευρά του ο οίκος Chanel θέλησε να δημιουργήσει ένα άρωμα που θα διαρκούσε μόνο κατά τη διάρκεια της έκθεσης, κατασκευασμένο ειδικά από τον αρωματοποιό του οίκου Olivier Polge. Με αυτό ψέκασαν το τρίτο δωμάτιο, κόκκινο και άδειο με μοναδικό προπέτασμα ενα νέφος προερχόμενο από μια μηχανή καπνού. Το περίφημο άρωμα με ημερομηνία λήξης μύριζε έντονα κανέλα. Αν οντως η όσφρηση έχει τη δύναμη να μεταφέρει ρουθούνια στο χωροχρόνο, ταξίδεψα μαγικά στο Ρόδον club τη δεκαετία του 90 μασουλώντας μπισκότα κανέλας ενώ κάποιος τεχνικός τέσταρε τις αντοχές του smoke machine. Και το σφίξιμο στην καρδιά έφυγε.