Στον απαραίτητο απογευματινό περίπατο ακούω ένα «μπαμ» και κοιτάζω δίπλα και είχε τρακάρει ένα φτηνό παλιό παπάκι με μία μεγαλοπρεπή νταλίκα της Σκάνια. Ο οδηγός της νταλίκας ωρυόταν διότι θεώρησε την ζημιά μεγάλη ενώ είχε σπάσει ο δεξιά καθρέπτης του παπακίου. Ανταλλάξανε στοιχεία και κρυφάκουσα ότι αυτός με το παπί δούλευε σε εταιρεία με ανελκυστήρες και ο νταλικέρης παλιά ήταν οικοδόμος και έφτιαχνε σκάλες. Οραματίστηκα ότι η σύγκρουσις ήταν μια μάχη του νέου με το παλιό. Ότι στα δικαστήρια ο ασανσεριτζής θα ξιφουλκεί για τις νέες εποχές που έρχονται και ο νταλικέρης πρώην οικοδόμος θα μιλάει για τα χρόνια που αφήναμε το κλειδί στην πόρτα και η ντομάτα, το κρεμμύδι και η μυζήθρα είχαν άλλη, τρομερή γεύση. Ο δικαστής ουσιαστικά θα αποφασίσει για το ποια κοινωνία θα υπερισχύσει. Στην αίθουσα θα παίζει Αττίκ και Καρβέλα και στο τέλος ο Μιχάλης Χατζηγιάννης με την αγόρευση του θα καταδικάσει τον νταλικέρη, και θα επιδικάσει το ποσό των 38 ευρώ ως αποζημίωση για το παπί. Δεν είναι μόνο τα χρήματα η ευτυχία. Υπάρχει και η ηθική της ψυχής του Γιάννη του Βόγλη.