Σχεδόν αχάραγα, δεν έχω κλείσει ακόμα τον σοφιστικέ συναγερμό στο μαγαζί και μπαίνει με φόρα περιπλανώμενος κρεοπώλης, από το στέρνο του κρέμονται στοχαστικά δύο όμορφα κοτόπουλα, σαν λάφυρα του ακήρυχτου πολέμου που ζούμε τόσα χρόνια, και του είπα ότι θέλω 15 καλαμάκια κοτόπουλο και άρχισε δυνατά και ακαριαία να τα κόβει στον αέρα, ήταν σαν μια χορογραφία γιαπωνέζικου ψυχεδελικού θεάτρου. Τα ξύλινα καλαμάκια τελείωσαν και άρχισε να κλέβει στυλό και μαρκαδοράκια και να περνάει τα ζουμερά κομμάτια μέσα τους σχεδόν σε θρησκευτική έκσταση. Αναρωτήθηκα πως θα ψηθεί η κότα περασμένη σε στυλό αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι φούζιον κουηζήν: Κομμάτια κοτόπουλο με μελάνι, σαν μοσχάρι σβησμένo σε μελάνι σουπιάς. Πρωτοπορία. Για άλλη μια φορά.