Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα διάλεξε τον εύκολο δρόμο. Αυτό ουσιαστικά γιορτάζει (μετανιώνει;) στο πάρτι των 65ων γενεθλίων του που αποτελούν τη μνημειώδη εναρκτήρια σεκάνς της νέας ταινίας του Πάολο Σορεντίνο, Η Τέλεια Ομορφιά, που ήδη παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Της καλύτερης ταινίας του 2013. Μερικές δεκαετίες πριν, ο Τζεπ τάραξε τα λογοτεχνικά νερά με το ντεμπούτο μυθιστόρημά του, βραβεύθηκε γι’ αυτό, αλλά ποτέ δεν έγραψε το επόμενο. Προτίμησε μια premium δημοσιογραφική καριέρα ως συνεντευξιαστής παράξενων προσωπικοτήτων κι επιφανής κοσμικογράφος που καταγράφει τα περίεργα πλάσματα του νυχτερινού τσίρκου της Αιώνιας Πόλης (σε σκηνές ανθολογίας, ανάλογες με τα πολιτικά πάρτι που με τον ίδιο γκροτέσκο τρόπο είχε φιλμάρει ο Σορεντίνο στο εξίσου καταπληκτικό Il Divo). Ο Τζεπ επιβίωσε μέσα σε αυτό το πανηγύρι. Επιστρατεύοντας καυστικό χιούμορ και ποιητικό κυνισμό για να κρατήσει αποστάσεις από το κοκαρισμένο πλήθος που χορεύει τρενάκι “A far l’ amore comincia tu”, επιδιώκει τη φήμη για να επιδιώξει το σεξ και βυθίζεται σε μια απέραντη μοναχική κενότητα όταν σβήσουν τα φώτα. Ο Τόνι Σερβίλο (που τον υποδύεται συγκλονιστικά) περιφέρεται σε ξεπατηκωμένα Φελινικά σκηνικά, απαράμιλλα κομψός, απαγγέλοντας τραγουδιστά σοφίες τσέπης όπως «η ποίηση των δονήσεων δεν εξηγείται από την αισχρότητα των λέξεων», απρορρίπτοντας μικαροαστικά σχήματα («η οικογένεια είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα… μόνο που εμένα δε μου αρέσουν τα πολύ ωραία πράγματα») και βάζοντας στην θέση τους κάποιους κοντινούς φίλους που προτάσσουν «αριστερό παρελθόν» για να καλύψουν το δικό τους συμβιβασμό με τη Ρώμη του Μπερλουσκόνι («η σημαντικότερη προσφορά σου στο κίνημα συνέβη σε μια τουαλέτα» λέει μέσες άκρες σε μια μπουρζουά συνδαιτημόνα του).
Αλλά, διανύοντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του, κάπου καταλαβαινει ότι όλα αυτά δεν του φτάνουν. Τον καταδιώκει το φάντασμα του νεανικού έρωτα που φοβηθηκε να κυνηγήσει, του λείπει η συντροφικότητα και διαπιστώνει πικρά ότι βρίσκεται σε μια ηλικία που δεν μπορεί να κάνει πράγματα τα οποία δεν τον ευχαριστούν (ναι, σωστά καταλαβαίνετε, με αφορμή ένα one night stand). Στο δεύτερο μισό της ταινίας, κι ενώ ο Σορεντίνο κορυφώνει το εικονοκλαστικό του ντελίριο, κορυφώνεται και το υπαρξιακό δράμα του ήρωα. Με έναν τρόπο πολύ πιο ουσιαστικό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από το συνηθισμένο νευρωτικό τρόπο με τον οποίο προσγειώνει ο Γούντι Άλεν την Κέιτ Μπλάνσετ στο Blue Jasmine. Το πάρτι μπορεί να μην τελειώνει ποτέ, αλλά για τον Τζεπ Γκαμπαρντέλα μάλλον έληξε. Τώρα, θα αφιερωθεί στην ουτοπική αναζήτηση της «τέλειας ομορφιάς».
Στοπ. Σβήσιμο της οθόνης. Μεταφορά στην πραγματικότητα. Στην ελληνική που φυσικά δε χωρά ήρωες σαν τον Τζεπ. Αλλά, αντίθετα ανακυκλώνει τους ίδιους και τους ίδιους. Ας δούμε μερικά μικρά-μεγάλα από το δελτίο ειδήσεων αυτής της εβδομάδας: ο καβγάς Notis – Vandi με γαρνιτούρα NiVo/η πρώτη σύλληψη του Πέτρου Κωστόπουλου/η έκτη σύλληψη του Λάκη Γαβαλά. Όλοι τους στην επικαιρότητα, όχι για θέματα του celebrity μικρόκοσμου, αλλά για θεματα που σχετίζονται με την κρίση. Χρυσή Αυγή, χρέη, φοροδιαφυγή. Όλοι τους και πάλι μαζί μας. Παρότι το πάρτι τελείωσε, τα περιοδικά έκλεισαν, οι πίστες ανοίγουν πια δυο φορές την εβδομάδα, η τηλεόραση υπολειτουργεί, «το lifestyle πέθανε» όπως βιάστηκαν να ανακοινώσουν τα παραδοσιακά γεροντοκορίστικα ΜΜΕ που δαιμονοποιούν τις λέξεις επειδή διστάζουν να τα βάλουν με τα πρόσωπα.
Αμ δε. Αυτό που κακώς βαφτίσαμε ως lifestyle γιατί δεν μπορούσαμε να λέμε κάθε φορά «νεοπλουτίστικο σύμπλεγμα βαλκανικής επιδειξιομανίας και κωλοπαιδίστικης τζαμπαγκιάς» είναι εδώ. Πιο ισχυρό από ποτέ. Και μας εκδικείται χαιρέκακα, τώρα που είναι της μόδας να το αποκηρύσσουμε. Ο Notis που κάποτε ήταν ο εθνικός μάγκας, τώρα μας πέταει στα μούτρα την άποψή του για «τη Δημοκρατία μας» κι εμείς υποκριτικά συζητάμε αν το – τουλάχιστον ξεκάθαρο – Δεσποινάκι είναι «προϊόν του ίδιου συστήματος». Ο NiVo δικαιολογεί μια επαγγελματικη επιλογή με το αμίμητο «είμαι κομμουνιστής εδώ και 20 χρόνια». Ο θείος Πέτρος παρουσιάζεται αυτοβούλως στη ΓΑΔΑ και την ίδια ώρα η Τζένη κι ο Ουγγαρέζος κάνουν πλακίτσα στην τηλεόραση εμφανίζοντας μια κούκλα στη θέση του – φαντάζομαι όσοι μετράνε ακόμα χαμένα ευρώ δεν το διασκεδάζουν και τόσο – ευτυχώς την επόμενη μέρα μας διαβεβαιώνει ότι «οι αστυνομικοί ήταν καλά παιδιά και του φέρθηκαν όμορφα». Ο Λάκης Γαβαλάς είναι αγανακτισμενος στο twitter «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΧΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ…ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ…».
Κι εμεις γιατί ασχολούμαστε μαζι τους; Γιατί είναι πάλι παντού. Ακόμα κι αν έπεσαν έξω, όπως μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μας τρίβουν στη μούρη την παρακμή τους αφού είμαστε κάτι πάραπάνω από πρόθυμοι να την καταναλώσουμε. Λειτουργούν σαν την απόλυτη βιτρίνα για το «σύνδρομο Πάγκαλου» που μας κληρονομούν αυτά τα περίεργα χρόνια που ζούμε. Κάθε φορά, όχι πιο αυτοκριτικά αλλά, όλο και πιο χοντροκομμένα όλο και πιο επιθετικά. Ο Τζεπ μόλις αντιλήφθηκε το τέλος αναζήτησε την Τέλεια Ομορφιά. Οι δικοί μας ψάχνουν τον Τέλειο Διακανονισμό. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή…