Οι μαζικότερες πορείες θα είναι πλέον οι φεμινιστικές;

Το πρωί της περασμένης Παρασκευής, η Γεωργία, κλήθηκε να καταθέσει για τέταρτη φορά για όσα συνέβησαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη σουίτα του ξενοδοχείου όπου ναρκώθηκε κι έπειτα βιάστηκε ομαδικά, από εκείνους που ζέχνουν ακριβή κολόνια αναμεμειγμένη με ένα αίσθημα παντοδυναμίας και ατιμωρησίας, γόνοι ή παρατρεχάμενοι πλουσίων που καλύπτουν την αηδία των πράξεων τους, κάτω απ’ το αίσθημα ντροπής και αδυναμίας που προκαλούν στα θύματα τους.

Το 24χρονο κορίτσι, αντικρίζοντας τις κάμερες έξω απ’ το ΑΤ Λευκού Πύργου, έβγαλε τα γυαλιά ηλίου που φορούσε και με την καθηλωτικά κρυστάλλινη φιγούρα της, ευχαρίστησε τον κόσμο για την αγάπη που της έχει δώσει, ενώ το μόνο που ζητά όπως η ίδια είπε, είναι, να βρει το δίκιο της. Σε πρόσφατη συνέντευξη της, όταν ρωτήθηκε απ’ τον δημοσιογράφο αν θέλει να εμφανιστεί με το πρόσωπο της, η Γεωργία παραδέχτηκε ότι της είναι δύσκολο όμως ξέρει ότι μόνο οι εγκληματίες κρύβονται. Σκέφτομαι λοιπόν τους θύτες. Εκείνους που βιάζουν, χτυπούν και δολοφονούν, να κατεβαίνουν τρέχοντας κατά καιρούς τα σκαλοπάτια κάποιου δικαστηρίου, μέσα σε κουκούλες, πίσω από γυαλιά και κασκόλ για να καταλήξουν φρουρούμενοι στο περιπολικό, και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο η φιγούρα των θυμάτων τους που με το πρόσωπο στραμμένο στο φως, δίνουν την πιο επώδυνη μάχη.

Μετά την πολύτιμη συνεισφορά του Ηλία Γκιώνη, του ακτιβιστή που απ’ την πρώτη στιγμή πίστεψε και έφερε στο φως στοιχεία αυτής της υπόθεσης, τα social media κατακλύστηκαν από μηνύματα συμπαράστασης για τη Γεωργία, προσωπικές εξομολογήσεις που αποκαλύφθηκαν παίρνοντας δύναμη απ’ τη στάση αυτού του κοριτσιού, ενώ τα «παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης» δεν είχαν άλλη επιλογή απ’ το να δημοσιοποιήσουν το θέμα, μπολιάζοντας το με κιτρινισμούς, υπονοούμενα και δήθεν ηθικολογίες που εξαντλούνται σε δεκαετίες παρωχημένες και ευτυχώς ξεπερασμένες. Έτσι λοιπόν, μάθαμε ότι τα όμορφα αγόρια δεν έχουν λόγο να βιάζουν, ότι τα κορίτσια καλό είναι να αποφεύγουν τα πάρτυ σε σουίτες, ενώ παρακολουθήσαμε το ξεδιάντροπο στιγμιότυπο πρωινής εκπομπής που αμφισβητούσε την πρόθεση της Γεωργίας να πάει στον ιατροδικαστή, υποθέτοντας αυθαίρετα ότι ίσως και να ένιωθε άβολα, γι’ αυτό και το ανέβαλε. Ένα κορίτσι βγαίνει με το πρόσωπο του να μιλήσει δημόσια για τον ομαδικό βιασμό της, εξηγεί ότι αναγκάστηκε να μηv πλυθεί τρεις ημέρες εξαιτίας κωλυσιεργίας άλλων κι η παρουσιάστρια υποθέτει ότι μπορεί και να μην ήθελε. Βέβαια, τα αντανακλαστικά του κόσμου των social είναι κάτι που πρέπει σιγά-σιγά να υπολογίζουν καλύτερα οι περσόνες της τηλεόρασης, για να μη χρειάζεται να κλαίνε στο επόμενο πλάνο για την «άδικη» επίθεση που δέχονται.

Φυσικά, το έδαφος για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης απ’ το φρικτό έγκλημα, στρώνουν τα πλάνα αρχείου από πάρτυ με θολωμένα πρόσωπα κοριτσιών κι αγοριών που χορεύουν, πίνουν και βγαίνουν χέρι-χέρι από τις τουαλέτες κάποιου club, στριμώχνοντας ενδιάμεσα φωτογραφίες της Γεωργίας που επιλέχθηκαν «προσεκτικά» από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι τυχαία κι όλα έχουν σαν μόνο σκοπό την κατασκευή μιας σκανδαλοθηρικής υπόθεσης που στοχοποιεί για ακόμη μια φορά το θύμα.

Απάντηση σε αυτή την όχι και τόσο κεκαλυμμένη τελικά βαρβαρότητα ήρθε να δώσει η μεγαλύτερη φεμινιστική πορεία της εποχής μας, βγάζοντας χιλιάδες θηλυκότητες στον δρόμο, απαιτώντας δικαιοσύνη, ενάντια σε κάθε συγκάλυψη. Όποια βρέθηκε την Παρασκευή το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, έγινε ένα κομμάτι της ιστορίας που αλλάζει και που θρυμματίζει το αίσθημα της μοναξιάς και του φόβου. Πικέτες που έγραφαν «Δεν είσαι μόνη», «Είμαστε σε πόλεμο με την πατριαρχία», «Σε πιστεύω» περπάτησαν από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, κι επέστρεψαν με γυναίκες όλων των ηλικιών να φωνάζουν «Σ’ αυτόν τον κόσμο γεμάτο από λεβέντες, οι φεμινισμοί είναι οι δικές μας πέτρες» αλλά και «Έχετε λεφτά, έχουμε φωνή, όχι στη συγκάλυψη του κάθε βιαστή». Υπήρχαν πρόσωπα δακρυσμένα, κορμιά αγκαλιασμένα και η πεποίθηση ότι είμαστε πολλές, και είμαστε μαζί.

Συζητώντας με έναν φίλο δημοσιογράφο, μοιράστηκε τη σκέψη του ότι οι δρόμοι ανήκουν πλέον στις φεμινιστικές πορείες ότι όλο και πιο μαζικά οι θηλυκότητες και κάθε καταπιεσμένο υποκείμενο θα βρίσκει θάρρος, δύναμη και φωνή κάτω απ’ τα πολύχρωμα πανό που ζωγραφίστηκαν έπειτα ή και παράλληλα από χρόνιο εσωτερικευμένο πόνο. Ένα αγόρι κρατάει ένα χαρτόνι, έχει γράψει: «Είμαστε τυχεροί που οι γυναίκες ζητάνε ισότητα κι όχι εκδίκηση». Όχι, δεν ζητάμε εκδίκηση. Ζητάμε να βρισκόμαστε όπου θέλουμε, με όποιον θέλουμε, όπως θέλουμε ντυμένες, οποιαδήποτε ώρα και να μπορούμε να γυρνάμε σπίτι μας χωρίς να μας ναρκώνουν και να μας βιάζουν, έχοντας ένα απλό hangover που περνάει με ένα παυσίπονο, κι όχι να γυρνάμε από ιατροδικαστή σε ανακριτή και από δικηγόρο σε δημοσιογράφους.

Δεν πειράζει να ξαναπούμε ένα «ευχαριστώ» στη Γεωργία που εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι γιατί ένιωθε μόνη και που κατάφερε με την καθαρότητα και την απλότητα της, να μας ενώσει μέσα απ’ τα τραύματα της.