«Είναι πολύ προσωπικό πράγμα η ευτυχία, δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βγαίνει και να λέει με ποιον τρόπο θα γίνεις ευτυχισμένος». Σε κάθε επανάληψη της λέξης «ευτυχία» με έκανε να νιώθω ένα βήμα πιο κοντά της. Παρακολουθώντας τον Γιώργο Καπουτζίδη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ το βράδυ της Δευτέρας, όπου βρέθηκε καλεσμένος, είδα έναν πραγματικά ευτυχισμένο άνθρωπο να οπλίζεται με αγάπη τη στιγμή που το μίσος και ο ομοφοβικός οχετός του επιτίθενται για μία ακόμη φορά. Έπειτα από την προσβλητική επιστολή του Αλέξη Κούγια, στην οποία αναφέρεται και στο πρόσωπό του, ο αγαπητός σεναριογράφος και ηθοποιός ανέφερε πως ο λόγος για τον οποίο αντέδρασε και θέλησε να τοποθετηθεί ήταν η επίκληση του ποινικολόγου στην προσωπική του ευτυχία.
Το γεγονός που πυροδότησε την αντίδραση του Αλέξη Κούγια ήταν η δημοσίευση φωτογραφίας του από τον Γιώργο Καπουτζίδη σε Instagram story του, στην οποία απεικονίζεται τραυματισμένος, χρησιμοποιώντας ως λεζάντα τη δήλωση του δικηγόρου: «Ο μόνος δρόμος για την προσωπική ευτυχία και ισορροπία είναι όχι η ιδιαιτερότητα αλλά η φυσιολογικότητα στην ερωτική μας ζωή, με τον ρομαντικό έρωτα και την αγάπη για το άλλο φύλο. (Hashtag) #Ευτυχισμένος». Μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Κούγιας έγραψε στην επιστολή του για τον Γιώργο Καπουτζίδη, ως απάντηση στη δημοσίευσή του: «Ιδιαίτερα για τον Καπουτζίδη, αυτό το νέο πρότυπο της κοινωνίας, που στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην Υγειά μας» επί 3 ώρες, ανέλυε –παρουσίαζε τον έρωτά του με το σύντροφό του, ο οποίος του αφιέρωνε και του τραγουδούσε τραγούδια, ενώπιον των φυσιολογικών οικογενειών μας και των φυσιολογικών παιδιών μας και ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών και ο οποίος τόλμησε, για να προσβάλει τη τιμή και την υπόληψή μου και να θίξει τον φυσιολογικό τρόπο δημιουργίας οικογένειας, και ανήρτησε μια φωτογραφία μου μετά από επίθεση από μπράβο, για την οποία εκκρεμεί ποινική δικογραφία, του επιφυλάσσω ιδιαίτερη μεταχείριση στα δικαστήρια».
Ο Αλέξης Κούγιας φαίνεται να λησμονεί ότι είχε απασχολήσει πριν από 13 περίπου χρόνια το Πανελλήνιο όταν η δική του «ρομαντική ευτυχία» είχε φτάσει στο αστυνομικό τμήμα και λίγους μήνες αργότερα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο. Αφορμή είχε σταθεί η καταγγελία από τη σύζυγό του Εύη Βατίδου για ξυλοδαρμό και, κατόπιν, καταγγελία από τον ίδιο προς τη σύζυγό του επίσης για ξυλοδαρμό που, όπως ο ίδιος είχε καταγγείλει, προκλήθηκε από τακούνι που του προκάλεσε αιμορραγία στο κεφάλι. Κανένας τους τότε δεν δήλωνε ρομαντικά ευτυχισμένος. Κι όμως, ο Αλέξης Κούγιας προσπάθησε με τη χθεσινή επιστολή του να διαγράψει το παρελθόν του και να επιτεθεί στην πραγματική ευτυχία ενός ανθρώπου που έμαθε να ζει με ουσιαστική αγάπη, επικαλούμενος τις αρχές μίας «φυσιολογικής οικογένειας».
Αν ανατρέξουμε σε επιστημονικές ερευνητικές βιβλιογραφίες, θα δούμε πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στη ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή. Πόσες ακόμη από αυτές θα χρειαστούν για να πάψει να υφίσταται η διάκριση μεταξύ «φυσιολογικού» και «μη φυσιολογικού», όσον αφορά τις σχέσεις και τη σεξουαλικότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων; Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τις ανθρώπινες ελευθερίες τους, να εκφράζουν άφοβα τον έρωτά τους, να δημιουργούν οικογένεια και να αποκτούν παιδιά, χωρίς κάθε τρεις και λίγο κάποιος να «θίγεται», αν και η Ελλάδα επιμένει να μην νομοθετεί τον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών, να μην αναγνωρίζει τα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών εντός και εκτός γάμου και να μην επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης να υιοθετούν παιδιά.
Η αλήθεια είναι πως οι βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές και ομοφοβικές πεποιθήσεις δύσκολα αποδομούνται με επιστημονικά τεκμήρια. Κι αυτό, διότι συνήθως τις χαρακτηρίζει ένα αδιαμφισβήτητο, «φανατισμένο» αίσθημα επικυριαρχίας που τις τοποθετεί πάνω από την ίδια την επιστήμη, πάνω από την ανιδιοτελή αποδοχή αυτού που ο άλλος έχει επιλέξει να ακολουθήσει στην προσωπική ζωή του και το οποίο τον οδηγεί στην ευτυχία. Και τέλος πάντων, γιατί να χρειάζεται να επικαλεστούμε την επιστήμη για να διεκδικήσουμε την αποδοχή της μοναδικότητάς μας, της προσωπικής μας ευτυχίας; «Ο κύριος Κούγιας επισήμανε πως ο μόνος δρόμος για να γίνει κάποιος ευτυχισμένος είναι η σπουδή, η δημιουργία οικογένειας και η ρομαντική αγάπη για το άλλο φύλο. Για κάποιους ανθρώπους όσο κι αν δουλέψεις, όσο κι αν μελετήσεις, όσο κι αν προσπαθήσεις και παλέψεις στη ζωή σου, θα είσαι πάντα ένας πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Άρα, δεν είμαι εγώ αυτός που κάνω σημαία την ιδιαιτερότητά μου, είναι κάποιοι άλλοι, που την «ιδιαιτερότητά μου», που αυτό που είμαι, το θεωρούν βαρίδι, το θεωρούν ντροπή, μαύρη σημαία. Και είμαι εδώ για να πω ότι δεν είναι μαύρη σημαία, ότι δεν είναι ντροπή κι ότι δεν είναι βαρίδι».
Ο Γιώργος Καπουτζίδης, παρά τις επιθέσεις που δέχεται επειδή επέλεξε να ζει ως ένας ελεύθερος άνθρωπος, διατηρεί το ήθος και την αξιοπρέπειά του κατά έναν υποδειγματικό τρόπο, υπενθυμίζοντάς μας πως υπάρχουν 7 δισεκατομμύρια μοναδικές διαδρομές ευτυχίας για όλους. Διαδρομές που δεν προδιαγράφονται από κανέναν, που δεν μπορούν να κριθούν από κανέναν, παρά μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Διαδρομές που καταφέρνουν να χαραχτούν και να οδηγήσουν στην προσωπική ευτυχία, ακόμη και μέσα σε μία κοινωνία που θα εξακολουθεί να μαραζώνει για όσο καιρό θα παραμένει συντηρητική, αρνούμενη να ανοίξει ισότιμα την «αγκαλιά» της για όλους τους ανθρώπους της.