Η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα σαν τραγωδία, μετά σαν φάρσα, και στο τέλος σαν τρολάρισμα θα πει κάποια στιγμή αυτός ο έρμος ο ιστορικός του μέλλοντος αν κατορθώσει και καταλάβει ποτέ τι ακριβώς συνέβη μεταξύ Μαξίμου και Βρυξελλών, ποιες προτάσεις παραδόθηκαν και ποιες επιστράφηκαν. Μετρώντας αντίστροφα, κάθε μέρα μοιάζει με τη μέρα της Μαρμότας με ολίγη από εβδομάδα των Παθών αλλά με περισσότερη ζέστη και φυσικά πολύ λιγότερα λεφτά. Δεν πειράζει όμως καλά να πάθουν οι άπληστοι νοικοκυραίοι γιατί το σαββατοκύριακο πριν την «ΑΤΜεγάλη Ευρωβδομάδα» άρμεξαν μανιασμένα ένα δις με αποτέλεσμα έλεγχο κεφαλαίων και κλειστές τράπεζες. Συγγνώμη αλλά όσο υπάρχουν Μανωλάδες σε αυτό το τόπο τότε δεν με ενδιαφέρει καθόλου πόσα λεφτά θα μπορείτε να σηκώσετε καθημερινά.
Στο φανάρι Σόλωνος και Σίνα ένας νεαρός ντόπιος με σχετικά μοντέρνο χίπστερ ντύσιμο καθαρίζει παρμπρίζ με ένα βαριεστημένο ύφος. Αρχικά θα πίστευα πως είναι κάποια περφόρμανς μετά όμως η πραγματικά –καθόλου επιμελώς- ατιμέλητη εμφάνιση του με έκανε να μισήσω όσους φοράνε κοντό κομμένο τζινάκι με σκισμένο παπουτσάκι, τρύπιο τισερτ, καπέλο 20ετίας και γυαλί γιαγιάς. Προσεχώς ντόπιοι στα φανάρια λοιπόν. Βέβαια δεν είναι όλα μαύρα, μαζί με τους ελέγχους κεφαλαίων έγιναν δωρεάν οι συγκοινωνίες και έτσι γέμισαν πάλι οι στάσεις και στην Ακαδημίας. Ένας λιωμένος τριαντάρης ρωτάει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που περιμένουν το λεωφορείο αν έχουν έστω κάτι να του πάρουν να φάει. Η καλοφτιαγμένη για πρωϊ-χρεοκοπημένης-Δευτέρας γιαγιά του απαντάει πως «Δεν έχουμε αγόρι μου, μας τα πήρε όλα ο Τσίπρας» και αυτός πιάνει το κεφάλι του είτε από την ντάγκλα είτε από την κουταμάρα της γιαγιάς. Παρακολουθώ την σκηνή από πίσω και στο βάθος βλέπω την πιάτσα στην Μασσαλίας να παραμένει γεμάτη με κάποιες περαστικές μαμάδες να κλαίνε προσπαθώντας να σώσουν τους γιους τους από την πρέζα ακούγοντας από αυτούς τα χειρότερα μπινελίκια.
Στα κεντρικά της Τράπεζας της Ελλάδος στην Σταδίου οι συνταξιούχοι συζητούν πως και αύριο θα είναι πάλι εκεί, κάποιες γυναίκες από την ανατολική Ευρώπη είναι οι πιο ανήσυχες αλλά και οι πιο υπομονετικές, έχουν μαζί και τα πτυσσόμενα καρεκλάκια των πασχαλιάτικων ολονυχτιών για να περιμένουν την σειρά τους. Απέναντι, στο υπουργείο Εργασίας, η «Ομάδα δράσης κατά της Αστυνομικής Βίας-Αυθαιρεσίας & του Εκφασισμού της Καθημερινότητας (από Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός)» αποφασίζει να ματαιώσει λόγω των έκτακτων συνθηκών την performance που είχαν προγραμματίσει με τίτλο «Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι: Το Κλουβί» από την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία και να περιμένει πότε θα καλυτερεύσουν τα πράγματα. Μέχρι στιγμής μονάδες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έχουν περάσει από μπροστά μας δυο-τρεις φορές. Σε λίγο έρχεται και ο αστυνομικός της γειτονιάς.
Όμως στα ΑΤΜ Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου γίνεται το σόου. Στημένες κάμερες από όλα τα δίκτυα της υφηλίου, πολύς κόσμος στις ουρές για εξήντα γιούρια, μια κυρία μου πιάνει την κουβέντα, ψήφισε ΑΝΕΛ, και τώρα σε ενδεχόμενες εκλογές θα ψηφίσει Τσίπρα και «ΟΧΙ» γιατί «δεν έχουμε κάτι άλλο να χάσουμε, οι Ευρωπαίοι μας έχουν ξεζουμίσει». Τα παιδιά της σπουδάζουν στο εξωτερικό γιατί η Ελλάδα δεν έχει μέλλον και μόλις με ρωτάει που σπουδάζω, της λέω πως είμαι δημοσιογράφος και γελάει δυνατά: «Άντε να χαθείς και σ’ εμπιστεύτηκα!» Μου σφίγγει το χέρι και φεύγει, γυρνώντας μου λέει «για εσάς τους νέους πρέπει να βγούμε από ευρώ» και μου στέλνει ένα φιλί. Κάποιος δίπλα δίνει ραπόρτο λέγοντας «μην έρθεις εδώ για λεφτά, οι δημοσιογράφοι είναι περισσότεροι από τους συνταξιούχους». «Ούστ κοράκια που θέλετε να δείτε αίμα Ελλήνων» φωνάζει κάποιος άλλος περνώντας. Θα ήθελα πολύ να δω κάποιους να παίζουν μακριά γαϊδούρα μπροστά στα ΑΤΜ και στις κάμερες του CNN.
Μετά έχει τυρόπιτα στην Καρύτση και πληρώνω ακριβώς σε δεκάλεπτα που έχω στην τσέπη με «Βαρουφακική ακρίβεια». Με την ατάκα αυτή ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα, και τελικά τα πιάνω, έπεσα διάνα, ξεκινά κουβέντα και λένε πως η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ποτέ με δραχμή, τώρα με το Ευρώ την πατήσαμε γι’ αυτό και «ΌΧΙ».«Θα ξεχρεώσουμε το 2054 οπότε άστο καλύτερα», εμπιστεύονται τον Βαρουφάκη, φοβούνται την έξοδο αλλά είναι μονόδρομος γιατί «το σύστημα δεν δουλεύει». Θέλουν να μιλήσουν σαν τρελοί, ήδη για αυτό μιλούσαν όμως δεν πλέκεις με καταστηματάρχες του κέντρου, θα ακούσεις τα πάντα και παραείμαι πεινασμένος. Βγαίνω και σκέφτομαι πως ίσως αυτό που έχουμε για πρώτη μέρα, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑϊκος κομμουνισμός με τις δωρεάν διαδρομές στα ΜΜΜ, τους γιατρούς να εξετάζουν δωρεάν, με μια και μόνο τράπεζα να δουλεύει, την κρατική και τα μίντια του κόσμου στραμμένα πάνω μας, είναι η μεγαλύτερη αναταραχή που έχουμε ζήσει μετά τον Δεκέμβρη, άρα χρειάζεται φαντασία και όρεξη για δουλειά.
Μετά πιάνει μια τρομερή βροχή που επιτείνει το δράμα και όλο το μεσημέρι βλέπουμε δηλώσεις από Γιούνκερ, Μέρκελ, Σαμαρά στο γραφείο. Και «ΟΧΙ» να μην θέλεις να ψηφίσεις σε ωθούν να το κάνεις με τη στάση τους. Το βράδυ «πάνω» πλατεία, όλοι φωνάζουν ρυθμικά «ΟΧΙ- ΟΧΙ», θυμίζει αγανακτισμένους χωρίς τις μούντζες, ο κόσμος είναι λαϊκός, καμία σχέση με τους Ευρωπαϊστές, πολλή νεολαία και οι ακροδεξιοί των ΑΝ.ΕΛ. έχουν ήδη στήσει πανηγύρι τύπου 2004. Οι πιο ψύχραιμοι που συναντώ είναι σκεπτικοί για το αν θα επικρατήσει το «ΟΧΙ» αλλά αισιοδοξούν και φυσικά φωνάζουν όλο και πιο δυνατά. Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει τόσο μεγάλη πυκνότητα σε ελληνική σημαία σε ΣΥΡΙΖΑϊκη συγκέντρωση και ο εθνικός κορμός νομίζω πως έχει πάρει την απόφαση του. Μόνο ένα φίλος μετανάστης που συναντώ εκεί απορεί: «Καλά, εμείς κολυμπήσαμε και περπατήσαμε μίλια για να έρθουμε στο ευρώ και εσείς θέλετε να φύγετε; Είστε τρελοί;» Άντε να του εξηγήσεις μέσα στην μουσική, και μέχρι να του εξηγήσεις ήρεμα θα έχουμε χρεοκοπήσει άλλες δυο φορές.
Φεύγω και έχω την αίσθηση πως επειδή θα είμαι πάλι αύριο εκεί στην συγκέντρωση του «ΝΑΙ», είναι σχιζοφρενικό όλο αυτό που γίνεται. Όμως είναι και η πρώτη φορά που σχεδόν όλα τα παιδιά της γενιάς μου μιλάνε για πολιτική, έστω και αυτή τη μανιχαϊστική πολιτική του ΝΑΙ-ΟΧΙ, μερέντα-νουτέλα, Πάρος-Αντίπαρος. Έστω που ποστάρουν στο facebook οτιδήποτε πολιτικό, παίρνουν θέση με όσα greeklish γνωρίζουν, γράφουν ένα σκέτο «ΝΑΙ-ΟΧΙ!». Μπορεί να κάνω λάθος αλλά είναι η πρώτη φορά που όλοι σκέφτονται κάτι συνεχώς με πολύ προσοχή και συζήτηση. Το ξαναέγραψα χτες και θα το ξαναγράψω αύριο, «η μόνη ευεργετική παρενέργεια των πέντε χρόνων μνημονίου είναι πως «ξεβρακώνει» ιδεολογικά τους πάντες».
Ένα στενό πριν φτάσω στο σπίτι μου δύο άντρες γύρω στα σαράντα ξεφορτώνουν μέσα στα σκοτάδια σακούλες από ένα ακριβό SUV. Το σκοτάδι το κάνει λίγο νουάρ όμως δεν είναι κάτι ύποπτο, στην γειτονιά δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο, περνάω από δίπλα τους για να τσεκάρω, απλά ξεφορτώνουν σακούλες σουπερμάρκετ γεμάτες εβαπορέ, μακαρόνια και αρκετά πακέτα με κωλόχαρτα που δεν τα έχουν καν σε σακούλες.Τρομάζω προς στιγμήν γιατί δεν έκανα καμία καβάτζα όμως θυμάμαι τον Άσιμο που δεν έζησε ποτέ με τίποτα και κάπως παίρνω κουράγιο.
Είναι αργά τη νύχτα, γράφω αυτό το ιδιότυπο ημερολόγιο της κατάρρευσης και ένα ζευγάρι της γειτονιάς συζητάει έντονα για το αν η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Αυτός -μάλλον- ρομαντικός της λέει πως υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, της ανεξαρτησίας, αυτή πιο απογοητευμένη τον ειρωνεύεται για τον «τρίτο» δρόμο και τελικά του βάζει τις φωνές πως: «Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ;». Η ώρα είναι τρεις και ακόμα συζητάνε, τώρα συζητούν για τα οικονομικά του μεσοπολέμου και αυτή τον αποκαλεί «γλυκό της» και αρχίζει να του τραγουδά κοροϊδευτικά. Δεν είναι άνεργοι, δεν συζητούν ποτέ στο μπαλκόνι γιατί δουλεύουν, ίσως να είναι τραπεζικοί και να μην δουλεύουν αύριο και έχω στήσει αυτί να ακούσω την κουβέντα σαν να ακούω ραδιόφωνο για να δω που θα το πάνε. Στην σιωπή της γειτονιάς του κέντρου κάποιοι σπάνε την νυχτερινή ησυχία και συζητούν. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να τους συμβαίνει μέσα σε αυτή την αδυσώπητη ιστορική μάχη που θα δώσουμε όλοι σε λίγες μέρες. Συζητήστε γιατί τόσα χρόνια δεν συζητήθηκε τίποτα σοβαρό και πάντα τα κάνουμε όλα τελευταία στιγμή. Όπως ακριβώς κάναμε και με το δημοψήφισμα.