Φωτό: Γερ. Δομένικος, Club 22, Κιτσερέλα πάρτυ, 1998
Το 1998, τα (μεγάλα) πάρτυ απαιτούσαν ιδιαίτερη οργάνωση και ικανότητες. Εκτύπωση flyer (πληροφοριακό μονόφυλλο), τρέξιμο στα περιοδικά καιρό πριν για την δημοσίευση των ημερομηνιών και του τόπου, αφίσες, τοιχοκόλληση, άπειρα τηλέφωνα και άλλα τέτοια διαδικαστικά (μερικές φορές αρκετά διασκεδαστικά). Αυτά ως γνωστόν, γινόταν «παλιά», όπου οι άνθρωποι ήταν κάπως λιγότεροι και τα πράγματα θέλαν τον χρόνο τους, αλλά και να βάλουν όλοι από ένα χέρι (κυριολεκτικά). Στην αρχή της Βουλιαγμένης, στο 22, υπήρχε ένα μέγακλαμπ· όπου εγχώριοι και αλλοδαποί djs (με τη νεολαϊστικη συνήθεια της κατανάλωσης ντραγκς) συνέπερναν τα πλήθη σε μια progressive έκσταση. Αυτές τις μέρες άλλωστε κάτι τέτοιο είναι επιθυμητό από αρχαιοτάτων χρόνων. Σιγά-σιγά ο χειμώνας φεύγει (αν και δεν φάνηκε καθόλου φέτος από τα μέρη μας), έρχεται η μεγάλη νηστεία (+ αποχή από σεξ + αλκοόλ), χρειάζεται λοιπόν, ένα «διάλειμμα» μεταξύ των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Η Τσικνοπέμπτη και οι Αποκριές ανεβάζουν τη λίμπιντο (που στις παλιότερες γενιές ήταν πολύ καταπιεσμένη), το διονυσιακό πνεύμα, το σκωπτικό και βωμολοχικό ταλέντο των αρσενικών, τη βακχική διάσταση των θηλυκών μαινάδων. Αυτά στη θεωρία, αλλά ακόμα κι αν στερεοτυπικά και «εθιμοτυπικά» τσικνίζουμε και «νηστεύουμε» ο καθένας μόνο κρέας για μια βδομάδα και η επικείμενη κραιπάλη συναγωνίζεται την καθημερινότητα, εν τούτοις, η εκάστοτε νεολαία στο κλωθογύρισμα του χρόνου, θα ψάχνει πάντα να «φασωθεί», να «φτιαχτεί», να κυλιστεί στη λαγνεία, να αρπάξει ένα κορμί και να το κάνει δικό του. Έστω για ένα βράδυ. Να «νταλκαδιάσει» όχι μόνο με κλαρίνα και πανηγυρτζίδικα «έκο», αλλά με Μαντόνα και Mπι Τζις. Και, πιστέψτε με, για το γκέι κοινό της εποχής (που θεώρουσε – και ήταν – το outing μια πολύ γενναία πράξη), το «καταφύγιο» του Club 22 με τέτοια πάρτυ, ήταν μια «διονυσιακή» στιγμή για τους ίδιους (αλλά και για μας, τους στρέιτ, που βρίσκαμε το γκλίτερ στα εσώρουχα της κοπέλας). Τι τα θες, ο έρωτας χρόνια και φύλο δεν κοιτά. Καλά να περάσετε.
