Η πόλη από μόνη της, έγραφε ο Κωστής Παπαγιώργης, είναι μια υποτυπώδης λογοτεχνία. Η πόλη είναι συνήθως αυτή που θέτει τις προκλήσεις λόγω της συγκέντρωσης και της μνήμης των προσώπων της. Και αφού η πόλη λειτουργεί ως λογοτεχνικό μοτίβο, τότε τη ζωή στο χωριό και στη φύση πού την κατατάσσουμε λογοτεχνικά; Στα βουκολικά αναγνώσματα, στη λαογραφία, στο παραμύθι;
Τι σχέση έχει μια πεντανόστιμη πολύχρωμη και δροσερή σαλάτα, που την αναζητάμε και τη χρειαζόμαστε, εις μάτην πολλές φορές, με το παραμύθι;
Και αν η σαλάτα σου δε σε ικανοποιεί πια και όλο μοιάζει να ‘χει γεύση πλαστική, μήπως φταίει ότι εσύ ο αστός αλλά και εκείνος ο άλλος ο αγρότης, το πλάσμα «έξω» από το δικό σου κόσμο, ξέχασαν το παραμύθι και το αποδόμησαν; Σε ποιο από όλα τα σταυροδρόμια μας χάθηκε η συνεκτικότητα αυτού του ολόκληρου και συνεπούς σύμπαντος; Και η αλληλεγγύη του ως αίτημα ή και πράξη πού διδάσκεται;
Βρέχει σήμερα, όπως έβρεχε και εχθές. Είχε πολύ καιρό να βρέξει. Βρέχει μια ήσυχη ανοιξιάτικη βροχή. Τα παιδιά καθισμένα στα στρογγυλά χαμηλά τραπέζια τους την ακούν να πέφτει μέσα από τα μεγάλα ανοικτά παράθυρα πάνω στα πλατιά φύλλα της κολοκυθιάς στο λαχανόκηπο, στο σκάμμα της αυλής.
Τα παιδιά αυτού του σχολείου που δεν ανήκουν σε καμιά τάξη αλλά που όμως με μεγάλη τάξη και επιμέλεια έχουν φωτογραφίσει όλα τα δέντρα της γειτονιάς τους και έχουν καταγράψει τη συμπεριφορά και τις ανάγκες τους: το χειμώνα, την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Ξέρουν κάθε άγριο σπόρο ή μη που φυτρώνει στα πεζοδρόμια, στα παρτέρια, στις αυλές. Παρατηρούν και συμπλέουν με τη φύση με τρόπο ανάλαφρο και απλό είτε ζουν στο κέντρο είτε στο προάστιο είτε στο χωριό.
Είναι παιδιά που έχουν μυηθεί από πολύ μικρά σε αυτό που ονομάζεται καλλιέργεια, που έχουν λερώσει τα χέρια τους με λάσπη και με χώμα και έχουν πειραματιστεί με σπόρους και υβρίδια.
Έχουν μάθει να αγαπούν τη βροχή, όπως ξέρουν να γεύονται και να απολαμβάνουν ένα σύκο, ένα ρόδι, μια άγρια αγκινάρα. Θα επιλέξουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό να ασχοληθούν αύριο με την αστική καλλιέργεια, με τη γεωργία ή και την κτηνοτροφία.
Σύννεφο, συννεφάκι, / ρίξε στη γη νεράκι, / να βγάλει γαλατάκι, / να το κάνει ο βοσκός τυράκι, / να το πάει στη γριούλα, / να μη φάει ξερό ψωμάκι, / να μου δώσει την ουρά μου, / να πετάξω στα παιδιά μου!
Η βροχή συνεχίζει να πέφτει, η δασκάλα τελειώνει το παραμύθι της, ένα κοτσύφι ξεπλένει επιδεικτικά τα φτερά του στην αυλή και εμείς ξυπνάμε από το όνειρο για έναν πιο πράσινο κόσμο, έναν κόσμο με απαιτητικότερους και μυημένους καταναλωτές, έναν κόσμο με υπερήφανους και καταρτισμένους παραγωγούς. Και τι πιο οικουμενικό και συνεκτικότερο από ένα παραμύθι;
Μέχρι τη μεθεπόμενη Παρασκευή σάς γλυκοχαιρετώ! Μέχρι τότε μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε καλή αστική λογοτεχνία αλλά και να ζήσετε σε μικρογραφία το παραμύθι σας. Τώρα είναι η κατάλληλη εποχή για να μεταφυτέψετε τις γλάστρες στο μπαλκόνι σας ή να εμπλουτίσετε το χώμα με λίγη χωνεμένη κοπριά ή λίπασμα ή να δοκιμάσετε να σπείρετε λίγο κοκκάρι για τα φρέσκα κρεμμυδάκια της μαγειρίτσας του Μεγάλου Σαββάτου που έρχεται οσονούπω. Τώρα είναι η στιγμή να εκτονωθείτε κλαδεύοντας και αφαιρώντας. Γιατί όσο αφαιρείς τα περιττά, τόσο προσθέτεις σε ουσία και δύναμη.
Και τώρα το «ελληνογαλλικόν» επιμύθιο:
«Αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος μια εβδομάδα, παντρέψου. Αν θέλεις ένα μήνα, σφάξε το γουρούνι σου. Αλλά αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος όλη σου τη ζωή, φύτεψε έναν κήπο.»
“Si tu veux être heureux une heure, bois un verre ; Si tu veux être heureux un jour, marie-toi ; Si tu veux être heureux toute ta vie, fais-toi jardinier.”
