Η Πειραιώς 260 ζωντάνεψε πάλι.
Φωτογραφία αρχείου.
Το πρώτο βράδυ του Ιουλίου η μεγάλη πλειοψηφία των παραστάσεων του Φεστιβάλ Αθηνών δεν πραγματοποιήθηκαν. Εξαίρεση οι παραστάσεις της Επιδαύρου, αλλά και αυτή του Ρομέο Καστελλούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Στην Πειραιώς 260, όπου βρεθήκαμε κι εμείς, το πλήθος που συνέρρευσε βρέθηκε προ εκπλήξεων, καθώς μέχρι και την τελευταία στιγμή καμία επίσημη ανακοίνωση δεν υπήρξε από καμιά αρμόδια φωνή του Φεστιβάλ: μοναδική πηγή πληροφόρησης, ήταν η ανακοίνωση που μας μοίρασαν οι εργαζόμενοι, και που υπογραφόταν από το Σωματείο Εργαζομένων του Ελληνικού Φεστιβάλ, και εξηγούσε τους λόγους που πραγματοποιούσαν στάση εργασίας.
Αφού κανένα μέλος του ΔΣ, αλλά ούτε κι ο καλλιτεχνικός διευθυντής Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, δεν ήταν παρόντες στο χώρο, κι ούτε καν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν αν οι παραστάσεις θα γίνουν ή όχι, η απάντηση δόθηκε γύρω στις 21.20, όταν κάποιος που δεν δήλωσε ούτε όνομα, ούτε ιδιότητα – αν δεν απατώμαι επρόκειτο για τον τεχνικό διευθυντή κ. Πολίτη – πήρε το μικρόφωνο και ανακοίνωσε ξερά πως οι παραστάσεις δεν θα πραγματοποιηθούν, και πως οι θεατές θα ενημερώνονταν τη Δευτέρα για το πώς θα εξαργύρωναν τα εισιτήριά τους.
Καμιά συγνώμη δεν υπήρξε, κανείς δεν εξήγησε στους θεατές γιατί δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα και κουβαλήθηκαν σ’ ένα από τα θερμότερα σαββατόβραδα του καλοκαιριού άδικα στην Πειραιώς. Χρήσιμο να εξηγήσουμε πως όσοι πήραν το απόγευμα τηλέφωνο στο Φεστιβάλ, έλαβαν ως απάντηση πως «δεν υπάρχει ανακοίνωση περί ματαίωσης των παραστάσεων». Εικάζω πως αυτό έγινε στα πλαίσια κάποιας προσπάθειας εξεύρεσης λύσης έστω και την τελευταία στιγμή – όμως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.
Είναι σαφές πως αυτή είναι μια κατάσταση που δεν είναι ευχάριστη για κανέναν: σίγουρα όχι για ελληνικές ομάδες που δίνουν 2, 3 ή 4 το πολύ παραστάσεις της δουλειάς τους, και βλέπουν τη μια από αυτές να χάνεται – κι όμως έδειξαν απολύτως αλληλέγγυες προς τους εργαζόμενους. Ούτε και πιστεύω πως εργαζόμενοι που επί χρόνια δίνουν όλο τους το είναι για να πραγματοποιηθούν οι παραγωγές, όλως ξαφνικώς επέδειξαν απόλυτη αναλγησία και ταλαιπώρησαν κοινό και καλλιτέχνες άνευ σοβαρού λόγου.
Οι πληροφορίες μας μιλούν για μια κατάσταση που έφτασε στο απροχώρητο κατόπιν απόλυτης αδυναμίας του ΔΣ να κατανοήσει τη φύση του προβλήματος: πως ένα Φεστιβάλ δεν λειτουργεί 09.00 με 17.00 Δευτέρα με Παρασκευή όπως οι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά είναι ένας οργανισμός που απαιτεί από τους εργαζομένους του διαρκή και αδιάλειπτη παρουσία και απόλυτη αφοσίωση, την οποία πολλοί επιδεικνύουν επί χρόνια: καθώς τους γνωρίζω έναν προς έναν, μέσα από τη δουλειά κι όχι από προσωπικές σχέσεις, και γνωρίζω πώς έχουν λειτουργήσει, δεν θα τολμούσα να τους κοιτάξω ξανά στα μάτια αν δεν τους το αναγνώριζα.
Η ελάχιστη αναγνώριση λοιπόν που τους οφείλεται είναι η πληρωμή των υπερωριών τους, καθώς και η επιπλέον αμοιβή που δικαιούνται για τις Κυριακές, αλλά και τις νυχτερινές ώρες που αναγκάζονται να δουλεύουν. Εκτός κι αν θεωρούμε πλέον όλοι δεδομένο πως στα πλαίσια της μνημονιακής Ελλάδος του 2017, κάθε ευκαιρία δουλειάς υποχρεώνει τους σκλάβους σε άνευ όρων ευγνωμοσύνη και τους αφαιρεί κάθε δικαίωμα διεκδίκησης ακόμα και δικαιωμάτων αυτονόητων.
Δεν θα κρύψω πως στα δικά μου μάτια, αλλά και σε αυτά πολλών άτυχων θεατών που επέλεξαν να περάσουν το σαββατόβραδο του καύσωνα στο Φεστιβάλ Αθηνών, η απουσία όλων ανεξαιρέτως των αρμοδίων βάρυνε πολύ. Οι πληροφορίες μου λένε πως προτίμησαν να παρακολουθήσουν την παράσταση του Καστελλούτσι στην ασφάλεια της Στέγης. Λυπάμαι, αλλά οι καρέκλες φέρνουν μαζί και δυσάρεστες ευθύνες, τις οποίες κανείς δεν ανέλαβε ενώπιόν μας χτες βράδυ. Και παρόλο που εξ όσων γνωρίζω ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος δεν είναι καθ’ύλην αρμόδιος, έπρεπε να είναι κι αυτός εκεί, κι όχι στην Επίδαυρο ή αλλού, και να αντιμετωπίσει όλα όσα θεατές, καλλιτέχνες κι εργαζόμενοι είχαν να πουν. Είναι οι άνθρωποι που θα στηρίξουν – ή όχι – το σχεδιασμό του.
Ως άνθρωπος του χώρου, παρακολουθώ το Φεστιβάλ Αθηνών πάνω από μια δεκαπενταετία. Ως θεατής, σχεδόν το σύνολο του βίου μου: από 8-9 χρονών. Αυτό που έγινε χτες βράδυ ήταν πρωτοφανές . και δεν προμηνύει τίποτε καλό. Κάποιο οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αφού πρώτα τις συνειδητοποιήσουν. Αυτό μόνο.