Από τις 150 ταινίες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, διάλεξα να δω το ντοκιμαντέρ για τις Φέμεν. Τόσες πρεμιέρες, τόσο φίξιον, τόσα ερωτικά δράματα. Όοοοχι, Ουκρανικό τόπλες φεμινιστικό κίνημα εγώ.
Η μητέρα λέει ότι η συμβίωση με τις επτά προφέσιοναλς δε θα με βγάλει κάπου. Παρ’ όλ’ αυτά, πρόκειται για ένα απολαυστικό μοντέλο διαβίωσης πέραν των πρακτικών προβλημάτων, όπως:
α) στούμπωμα μπανιέρας από τριχωτά ινσταλέσιον,
β) ατάκτως ερριμένα νυχάκια και παρανυχιδάκια στη σαλονοτραπεζαρία,
γ) όπου λαλούν πολλές προφέσιοναλς αργεί να ξημερώσει.
Φτάνω με εσωτερική γκρίνια στο όμορφο BFI του Σάουθμπανκ. Ύστερα από τέσσερα χρόνια επισκέψεων ακόμα δεν ξέρω από πού μπαίνεις. Είναι πολύ λογικό πριν δεις σινεμά να θες να φας μια πίτσα, ένα σούσι και ν’ αγοράσεις κι ένα μόλεσκιν. Βλέπω γύρω κοντοκουρεμένες και σκέφτομαι. Φέμεν κι αυτή’. ‘Στοπ στερεοτάιπινγκ’ λέει η φεμινίνη μέσα μου σε ακαδημαϊκά αγγλικά. Προς επιβεβαίωση, αριστερά και δεξιά μου κάθονται μόνο άντρες. Εγώ σταυροπόδι και φουστάκι καρό.
Στα πρώτα 10 λεπτά έχω ξετρελαθεί. Δίμετρες ξανθές κρέμονται ξώβυζες από καμπαναριά στο Κίεβο και φωνάζουν “η Ουκρανία δεν είναι μπουρδέλο”. Τρέχουν γυμνές να ξεφύγουν απ’ τους μπάτσους στη Λευκορωσία. Τις ξεμαλλιάζουν στην Κωνσταντινούπολη, τις πλακώνουν στις κλωτσές στο Παρίσι. Το πρωί επανάσταση, το βράδυ κοιλιακοί και ρόλεϊ. Ήδη σκέφτομαι τον εθελοντισμό. Για καλοκαίρι. Μην αρπάξουμε και καμιά πούντα. Η Μάγκι αποκλείεται να ερχόταν. Δεν της αρέσει ο φεμινισμός. Κυρίως με περίοδο.
Στο δεύτερο μισό αλλάζω σταυροπόδι απ’ τη μεριά με το σκίσιμο. Στις Φέμεν λέει δεν μπαίνεις αν δεν είσαι ντερέκι και δεν έχεις βυζί στρόγγυλο με ρόγα στο σαγόνι. Ξεχνάμε τον εθελοντισμό. Εγώ έχω πάρει της μάνας μου που το’να κοιτάει δύση και τ’ άλλο ανατολή. Οι Φέμεν μάχονται κατά της πατριαρχίας, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της οργανωμένης θρησκείας. Ξώβυζες πάντα.
Σύντομα γίνεται αντιληπτό ότι πίσω απ’τις Φέμεν κρύβεται ένας άντρας. Ο Βίκτορ κατευθύνει τα πάντα. Τι θα πουν, τι θα βάλουν (τι θα βγάλουν), τι σλόγκαν γράφει τ’ αριστερό βυζί και τι το δεξί. Και ρίχνει και καμιά σφαλιάρα. Ετς.
‘Φτου ξεφτιλισμένες…’ Ξαναλλάζω σταυροπόδι, δε με χωρά το Σάουθμπανκ. Θέλω να να πέσω στον Τάμεση. ‘Στάσου βούρλο’ φωνάζει η φεμινίνη, ‘δες που δεν έχουν αποχέτευση, που κοιμούνται στη μούχλα, που πλένονται σε σκουριασμένο μπιντέ. Πόρνες ή πόρνες-νύφες ήταν η άλλη τους επιλογή. Μόνο ένας αντρικός νους κάπου στο ανατολικό μπλοκ μπορούσε να το συλλάβει αυτό. Και να πετύχει’. Μάλιστα.
Η συνέχεια τελεμάρκετινγκ. Οι Φέμεν λίγο-λίγο γινονται γνωστές με το κόνσεπτ του Βίκτορ στητό-ξανθό-επαναστατικό. Η αρχι-Φέμεν αντιλαμβάνεται τi δύναμη έχει ένα επαναστατημένο βυζί και πετάει όξω τον Βίκτορ. Αυτο-εξορίζεται στο Παρίσι και τις ξαναστήνει. Οι Φέμεν τώρα πουλάνε μπλουζάκια και στυλό στο σάιτ και πλέον δέχονται γυναίκες σε όλα τα μεγέθη. Λίγο σαν τη Μπένετον. Αρχίζω να συμπαθώ τον Βίκτορ.
Σπίτι βρίσκω όλες τις προφέσιοναλς παρατεταγμένες στον καναπέ – σαν πτέρυγα εσωτερικού θηλέων. Ακούγονται λέξεις όπως: αβοκάντο, μπανέλα, σέρουμ, τακούνι, άι λάινερ, άι παντ. Είτε μας περιλάβει η πατριαρχία, είτε ο καπιταλισμός ένα και το αυτό, σκέφτομαι στο ντουζ. ‘Nα πάρεις αύριο τον κύριο να ξεβουλώσει τη μπανιέρα’ υπενθυμίζει η φεμινίνη μου.
Ή γιατί δεν την ξεβουλώνετε μόνες σας με τουμποφλό;!!