Στο σπίτι δεν έχω ολόσωμο καθρέφτη. Έτσι η παρατήρηση σταματούσε κάπου στη μέση του στέρνου. Χρειάστηκε η απορία της γειτόνισσας και το πρώτο μικρό σοκ ήταν γεγονός. «Έχετε άσχημη εγκυμοσύνη και μένετε σπίτι;»
«Όχι, έχω κλιμακτήριο, πάχυνα και είμαι άνεργη», δικαιολογήθηκα και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ποσό πολύ με στενoχωρούν οι καταστάσεις που μέχρι το 2009 μου ήταν άγνωστες. Κουνώντας το κεφάλι κάθομαι στον καναπέ κατακεραυνωμένη, βλέπω Άλικη Βουγιουκλάκη – άνεργη επίσης – να προσπαθεί να πείσει για τα ρημάδια τα skills το αφεντικό και κλαίω όπως δεν έχω ξανακαλύψει ποτέ γιατί έχω πάθει ταύτιση. «Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα παρακαλώ , ένα κιλό μαρμελάδα, μισό κιλό ζαμπόν από το καλό , θα το κάψουμε βρήκα μια υπέροχη δουλειά κυρ Στέφανε».
Ουσιαστικά δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι απειλούμαι γιατί ο χώρος της διαφήμισης αν και ανταγωνιστικός εμένα προσωπικά μου είχε προσφερει σχεδόν μόνο χαρές, γιατί ήμουν, sorry ΕΙΜΑΙ, καλή στη δουλειά μου και, το κυριότερο, θεωρούσα ότι έκανα την ωραιότερη δουλειά στο κόσμο. Φαντάζομαι ότι οι λέξεις ωράριο, προθεσμίες, άγχη, στραβωμένοι πελάτες, λάθη, απαιτήσεις, καπελώματα κλπ. είναι πάνω κάτω γνωστές στους ανθρώπους του χώρου. Και ξαφνικά, επειδή έτσι συμβαίνει συνήθως, δεν στρέβλωσε το σύμπαν, το σύμπαν είναι στρεβλό. Απλά εγώ δεν γνωριζα.
Μαζί με την κρίση ξεκίνησε μια περίοδος ανείπωτης γκρίνιας, τρελού ανταγωνισμού συνομήλικων συναδέλφων που κοιτούσαν εντρομοι την έξοδο προσπαθώντας να πείσουν ότι «ναι ρε συ το έχω». Να υποστούν τις μειώσεις γιατί «είναι στρατηγικός ο πελάτης , αλλά δεν έχει budget».
Πόσο πονόψυχη μπορείς να γίνεις και να συμπονέσεις την πολυεθνική; Κι όμως λες ΟΚ δεν πειράζει, διότι είσαι μαμά μόνη που της βγαίνει η Παναγία ανάποδα να βλέπει ξαφνικά όλα μα όλα να αλλάζουν και το χρυσό παρελθόν να είναι εντελώς επίχρυσο κι εν τέλει τενεκές ξεγάνωτος. Κι εγώ, να ξέρετε, είχα και βραβεία στο παρελθόν και είχα επενδύσει σ’ αυτά. Σιγά τα’ αυγά.
Πόσων χρονών είστε; Πενήντα; Πενήντααα… Μάλισταααα… όχι μάλιστα δηλαδή, όχι σκέτο εννοούσε. Ακριβώς έτσι συμβαίνει με κάθε εν δυνάμει αφεντικό τον τελευταίο καιρό. Οπότε κι εγώ αποφάσισα και σταμάτησα στα 48 και τα τελευταία 3 χρόνια είμαι συνεχώς 48. Σοκαρίστικά χαριτωμένο.
Μετά είδα αληθινά καταρρακωμένα άτομα. Γυναίκες κυρίως. Χωρίς θέση, εταιρικό κινητό κι αυτοκίνητο, σε πλήρη ευνουχισμό , τέρμα τα «ξέρεις ποια είμαι εγώ», «όταν λέω άμεσα, εννοώ χθες». Τώρα να ψάχνουν δουλειά και ταυτότητα κι εσύ να νιώθεις μια επικίνδυνη συμπόνοια για το μικρό τέρας, με το fat girl syndrome, που σου έσπαγε τα νευρά συστηματικά, ενώ τώρα το έχεις φίλη στο fb και το βλέπεις να βρίζει την κακούργα κοινωνία στο wall.
The circle game baby. Εκπαιδεύτηκα πολύ γρήγορα – από τα παιδιά μου κι εγώ – στα νέα δεδομένα. Εντελώς όμως, γιατί τα παιδιά δεν μασάνε. « Άντε ρε μαμά με κάθε ξενέρωτο που σε περνάει ιερά εξέταση αφού είσαι αστέρι», και το εννοούσαν… Εκεί μου έκανε κλικ και είπα αφού δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά που ξέρω, ούτε να κάνω τούμπες χαζογελώντας μήπως είμαι αυτό το αστέρι.
Είμαι μια άνεργη διαφημίστρια με χρυσό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον. Αλλά είμαι αστέρι.
