Βροχερό μεσημεριανό και στον δρόμο έχει γίνει χαμός. Στην περιοχή τριγυρνάει και χαιρετάει δυνητικούς ψηφοφόρους ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Φέρει παντού το μήνυμα ότι ήρθε το καλοκαίρι, στις αυλές των σπιτιών, στα μπιλιαρδάδικα, στα καφενεία, τις μπουάτ και τα κλαμπ και στις καρδιές μας και στα μάτια μας και ακόμη και στην ψυχή μας. Η βροχή δεν μας πτοεί, κανέναν μας και ξαφνικά γίνεται μια τεράστια πλημμύρα, το πρωθυπουργικό Λέξους μπάζει νερά, τα καθίσματα βρέχονται και η ασφάλεια του Προέδρου γίνεται μούσκεμα, τα πιστόλια έχουν πάθει εμπλοκή και τα γκλομπ γλιστράνε από τα χέρια. Η κατάσταση είναι τεταμένη και ξαφνικά σκάει ένας περίεργος ήλιος, σχεδόν πράσινος και σχεδόν παλιός, στην ουσία νέος και αιώνιος μαζί και είναι σαν κάνει αντιπολίτευση στην δυνατή βροχή. Ο Πρωθυπουργός φεύγει για το επόμενο χωριό, για κάθε επόμενο χωριό και στο μαγαζί έχει σημαντική ησυχία, κάπως σαν μια ηρεμία μετά τις φλόγες. Κράτησα την χειραψία, το αυτόγραφο, την αίτηση για διορισμό στην προσωπική ασφάλεια και την αίτηση να οδηγώ που και που το θωρακισμένο Λέξους, που δεν μου το έδινε ο οδηγός. Μάλλον θα περιμένω τον Αλέξη Τσίπρα με την Ρένα την Δούρου να μου δώσουν βόλτα τις μηχανές και ένα μικρό Σμαρτ της Ρένας, ή ακόμη τον Σταύρο Θεοδωράκη με τα πόδια και τον σντρφ. Κουτσούμπα να μου δανείσει το άγριο φτιαγμένο Νίβα. Αλλά ποιος θέλει να οδηγήσει βέσπα, Σμαρτ ή Νίβα όταν μπορεί να οδηγεί υβριδικά πελώρια Λεξ, και κυρίως μέσα στην βροχή ;