Είναι πλέον σχεδόν μεσημέρι. Χωρίς ήλιο, σύννεφα, βροχές, μετεωρίτες ή κόκκινους νάνους, και τελευταία φορά που κοίταξα δεν υπήρχαν στον ουρανό άγνωστα αεροσκάφη ούτε άρματα του Ιεζεκιήλ και στο στενό έσκασε ένα περίεργο κόκκινο κύμα παρελάσεων από περίεργους τύπους. Ο πλανόδιος βιβλιοπώλης να πουλάει παλιά τεύχη του Νίτρο σε εξωφρενικές τιμές , τα καρπούζια να έχουν διάμετρο 7 εκατοστά, σαν να είναι γεννημένα για να τα φάνε πρόβατα ή μικρά συμπαθητικά σκυλάκια, ο ζογκλέρ να πετάει φλόγες συνεχώς και να ζεσταίνει τα παράθυρα του μαγαζιού. Ένα αυτοκινούμενο ερκοντίσιον να πουλάει δροσιά με το δεκάλεπτο. Σαν να νοικιάζει την καλοπέραση ξέροντας ότι κανείς δεν έχει τόσα λεφτά. Ξαφνικά πετάγεται μια θεατρική ομάδα ποδοσφαίρου και στήνει τέρματα προς την ίδια μεριά. Σαν να πρέπει όλα να βγαίνουν ισοπαλία χωρίς να μπορείς να τα παίξεις στο στοίχημα. Κάποια στιγμή όλα βαίνουν προς το απίστευτο, και καταλαβαίνω ότι το κόκκινο κύμα δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει, αλλά είναι πραγματικά ανάγκη να βλέπω τέτοια έξω στο στενό και να σας το λέω για να έχω μάρτυρες ότι τα σκέφτομαι, έτσι για να περνάει το μεσημέρι φυσικά μέχρι το απόγευμα και το βράδυ σε αιώνια επανάληψη. Πάντως τα καρπούζια με διάμετρο 7 εκατοστά, τα έφαγε όλα ένα μωρό αγελάδας σε ένα παραδίπλα στενό. Έγινε και θα γίνεται, μέχρι να μεγαλώσουν και τα δύο.