Δευτέρα πρωί στο Chelsea, περιμένω στην είσοδο της γκαλερἰ Saatchi μαζί με δεκάδες καλοβαλμένους Άγγλους, στην πλειοψηφία εξηντάρηδες. Δεν είναι σύμπτωση που το Exhibitionism, η έκθεση για τους Rolling Stones λαμβάνει χώρα στη συγκεκριμένη περιοχή του Λονδίνου. Η γειτονιά αποτέλεσε συνώνυμο των swinging 60s αλλά επίσης το μέρος που ο Mick Jagger, ο Keith Richards και ο Brian Jones μετακόμισαν μαζί για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1962 όταν ακόμα έπαιζαν διασκευές blues τραγουδιών.
Ηταν εκεί, στην κουζίνα του διαμερίσματος στο Edith Grove σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Richards που έγραψαν πολλά από τα πρώτα γνώριμα τραγούδια τους. Στην ίδια κουζίνα φημολογείται πως κλείδωσε ο Andrew Loog Oldham τους τότε ονομαζόμενους Glimmer Twins, δηλαδή τον Jagger και τον Richards, και τους απείλησε ότι δε θα βγούν ποτέ αν δε γράψουν ένα καλό τραγούδι. Ετσι προέκειψε το “As Tears Go By” που έγινε επιτυχία αργότερα και από τη Marianne Faithfull.
Αμέσως μετά την εκτυφλωτική Ladies & Gentlemen επιγραφή του καλοσωρίσματος αλλά και ένα χώρο στην τεράστια οθόνη του οποίου προβάλλονται σε λούπα στιγμιότυπα από την καριέρα και την πολυτάραχη ζωή των μελών, υπάρχει μια τρομερά ρεαλιστική απεικόνιση αυτής της κουζίνας αλλά και των υπόλοιπων δωματίων του σπιτιού. Άπλυτα πιάτα, σκόνη, λίπος, ακατάστατα κρεβάτια και μια δυσάρεστη οσμή αναδύεται ανεπαίσθητα καθώς οι θεατές περνούν ανάμεσα απο τη θεατρική αναπαράσταση, κάτι μεταξύ ψαρίλας, κλεισούρας και διακριτικής αποσύνθεσης. Θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίστοιχη κουζίνα από την ταινία Withnail and I. Από αυτό το σημείο και μέτα όμως η μεταμόρφωση του σκηνικού είναι δραματική και αλματώδης, φαντάζομαι για να τονίσει το πόσο άλλαξαν όλα για το συγκρότημα. Μεταφερόμαστε σε ένα δώματιο με τα ντράμς του Charlie Watts στη μέση και τριγύρω άπειρα memorabilia από τις πρώτες μέρες της δόξας και την παρθενική περιοδεία των Stones.
Στις υπόλοιπες αίθουσες υπάρχουν σπάνιες κόπιες από τις αρχικές ηχογραφήσεις και μια πιστή αναπαράσταση του πρώτου στούντιο. Χαρτιά με στίχους, σημειωματάρια, αποκόμματα εφημερίδων και κιθάρες αρκετές ώστε να γεμίσουν ένα από τα μαγαζιά που πουλούν όργανα στην Denmark Street. Το κοινό μπορεί ακόμα να θαυμάσει αυθεντικά έργα καλλιτεχνών με πρώτα και καλύτερα τα πορτράιτα του Jagger από τον Andy Warhol και ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο. Υπάρχει ακόμα ένα βαλσαμωμένο γαιδούρι, κοστούμια από όλες τις σημαντικές περιοδείες και περίοδους της μπάντας και η φορητή λεοπάρ γκαρνταρόμπα του Keith που πολύ ζαχάρωσα. Διάφορα αντικείμενα από προσωπικές συλλογές, εξώφυλλα δίσκων, αφίσες, μακέτες από τις εκάστοτε σκηνές των πιο σημαντικών tour και η χαρακτηριστική γλώσσα λογότυπο σε τρισδιάστατη, πολύχρωμη μορφή. Υπάρχει επίσης υλικό από όλες τις ταινίες του συγκροτήματος σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σινεμά, με στιγμιότυπα μεταξύ άλλων από τη σπάνια και λογοκριμένη στην Αμερική έκδοση του Cocksucker Blues. Σε ένα άλλο δωμάτιο προβάλλονται όλα τα μουσικά βίντεο, από την εποχή του Peter Whitehead μέχρι σήμερα. Ο χώρος με τα σπάνια αντικείμενα από προσωπικές συλλογές είναι αυτός στον οπόιο ζει προσωρινά το γαϊδουράκι και περιέχει απίστευτα memorabilia αλλά μεταξύ μας περίμενα μια αναφορά εδώ στη χνουδωτή φλοκάτη που φορούσε η Marianne Faithfull όταν έκανε ντου η αστυνομία και συνέλαβε τη μπαντα για drugs στο σπίτι του Keith το 1967.
Στη συνέχεια οδηγούμαστε σε ένα χώρο που έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να θυμίζει το backstage μιας μεγάλης συναυλίας ή φεστιβάλ με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο. Υπάρχουν κάσες με όργανα, ένα καμαρίνι, μια βάση με όλες τις κιθάρες του Keith Richards.
Μπορώ να φανταστώ τον Jagger να κοιτάζεται ματαιόδοξα στον καθρέφτη, τον Watts να διάβαζει την εφημερίδα ρουφώντας το τσαί του με το ίδιο κούλ ύφος που παίζει ντραμς και τον Richards να ασχολείται με τις σκόνες του λίγο πριν βγουν να παίξουν.
Μας προσφέρονται 3D γυαλιά και συνοδευόμαστε στο τελευταίο δωμάτιο που υποτίθεται ότι είναι ένα τεράστιο stage. Η αίσθηση είναι ότι βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή μιας πρόσφατης συναυλίας των Stones την ώρα που εκτελούν το “(I can’t Get No) Satisfaction”. Η κάμερα που μερικές στιγμές βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στο βρακί του Mick Jagger κάνει ασταμάτητες βουτιές που προκαλούν ζαλάδα και καθώς ο φακός περιστρέφεται σε κάνει να κινείσαι μαζί της και να βλέπεις το εκστασιασμένο κοινό από κάτω ακριβώς όπως το βλέπει η μπάντα, θέαμα αρκετά εντυπωσιακό.
Η έκθεση είναι ευτυχώς χωρισμένη θεματικά και όχι χρονολογικά, σημαντική λεπτομέρεια που κρατά το ενδιαφέρον του φανατικού και μη κοινού από την αρχή μέχρι το τέλος. Χρειάστηκα σχεδόν μιάμιση ώρα για να δω ολόκληρη τη ρετροσπεκτίβα και αν είχα περισσότερο χρόνο θα γύριζα προς τα πίσω να ξαναδώ κάποια μέρη της πιο προσεκτικά.
Το στήσιμο και οι λεπτομέριες θυμίζουν αρκετά την αντίστοιχη έκθεση πριν απο μερικά χρόνια στο Victoria & Albert Museum για τη ζωή και το έργο του David Bowie, στην οποία τότε ξόδεψα τρείς ολόκληρες ώρες. Ισως γι’ αυτό ακόμα τη βλέπω αναδρομικά στον ύπνο μου μερικές φορές. Παρόλη την τέλεια παραγωγή της και τις προσεγμένες λεπτομέριες δεν είμαι σίγουρη ότι θα έχω flashbacks από το Exhibitionism στα επόμενα χρόνια, ίσως γιατί μολονότι αγαπώ τα πρώτα τραγούδια των Rolling Stones και λατρεύω σα προσωπικότητα τον Keith Richards, το συγκρότημα δεν μου άλλαξε τη ζωή στο ίδιο βαθμό που το έκαναν οι Velvet Underground και ο Bowie για παράδειγμα. Θα θυμάμαι όμως σίγουρα με φρίκη την κουζίνα από το σπίτι τους το 1963 και θα με κάνει να τρίβω τη δίκη μου μέχρι να αστράψει.
Και μια συμβουλή που προέρχεται από ένα φίλο που δουλέυει στη γκαλερί Saatchi: αν ετοιμάζεστε να επισκεφτείτε την έκθεση, είναι καλύτερο να μη μπείτε στη διαδικασία να κλείσετε εισητήρια μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου. Απλά να φροντίσετε να πάτε μια καθημερινή, Δευτέρα ή Τρίτη κατά προτίμηση. Εισιτήρια θα υπάρχουν και μάλιστα πέντε λίρες πιο φτηνά αν αγοραστούν την ίδια μέρα από το box office.