Σκάει αστραπιαία, σαν αστραπή, φαλακρός Σινοϊάπωνας απόφοιτος της εκεί Γυμναστικής Ακαδημίας του Κιότο με μάστερζ στο Πεκίνο, κυριολεκτικά ιπτάμενος, με πορτοκαλί φορεσιά, περνάει πάνω από το φωτοτυπικό, πάει σε ένα ξεχασμένο κομπιούτερ και πατάει πλήκτρα με ασύγκριτη ταχύτητα, φτιάχνει τέσσερα φραπέ δυνατά, με παγάκια και γάλα, βγάζει φωτοτυπία τα μούτρα του σε έγχρωμη ανάλυση 600χ600, κλείνει πόρτες με τηλεκίνηση, σκοτώνει κατσαρίδες με λέϊζερ που πετάγονται από τα δυσοίωνα μάτια του, τραγουδάει Μετάλικα με λεπτή φωνή σαν του Τόλη Βοσκόπουλου, κουρεύει κάτι τριανταφυλλιές στον κήπο, επιστρέφει και μας δέρνει όλους, πονάνε τα πλευρά μας, έχουν ανοίξει οι μύτες μας, τον κυνηγάει η αστυνομία, βγάζει μωβ 500άρικα και τα πετάει στον αέρα και τον αφήνουν, έρχεται μας ξαναδέρνει, έχουμε χάσει τον μπούσουλα, φωνάζω έναν φίλο ιερέα, κάνει εξορκισμό με τον ψαλμό του Δαυίδ διαβασμένο ανάποδα, γενικά επικρατεί πανικός. Ξαφνικά κάθεται ήσυχος και εξηγεί ότι ήρθε από την ΤάιΠέι για να μας δώσει αγωνιστικούς χαιρετισμούς από ένα μοναστήρι Σαολίν εκεί, που διαβάζουνε τούτα εδώ τα κείμενα και άλλοτε γελάνε, αλλότε χασμουριούνται, άλλοτε κάνουν επιθέσεις DNS σε όλο το σάιτ και θέλουν να κλείσει, άλλοτε ξεχνάνε το ρύζι στον φούρνο και καίγεται και την βγάζουν όλη μέρα με παϊδακια ψητά από πίθηκο Μπονόμπο, γενικά τους επηρεάζει η στήλη και έχουν χάσει τον μπούσουλα κι αυτοί με την σειρά τους. Κατάλαβα περίπου αλλά δεν έπρεπε να μου είχε δώσει μπουνιές, πήρα τα μούτρα του και τα χτύπησα στην οθόνη 500 φορές και ξαφνικά ηρέμησε. Του είπα οτι θα γράψω ότι έφαγε ξύλο και θα φάει κι άλλο από τους συνάδελφούς του στο Χονγκ-Κονγκ και έφυγε ήσυχος. Γενικά το ίντερνετ προωθεί την διαπολιτισμική επικοινωνία, αλλά τα πλευρά μου πονάνε ακόμα. Ευτυχώς είχα ξεχάσει στην ψωμιέρα πάλι το περίστροφο μεσημεριάτικα. Και του έπεσε και η υπόλοιπη μωβ δεσμίδα. Δεν πονάω και πολύ.