Μια σελίδα που παρακολουθώ στο Facebook, ναι αυτό που λογοκρίνει, μου θύμισε ένα περιστατικό που είχα ξεχάσει εντελώς. Η σελίδα, που λέγεται Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματα (να την ακολουθήσετε την σελίδα είναι εξαιρετική), αναφέρθηκε στην αυτοθυσία δύο Πακιστανών μεταναστών εργατών το 2012 ανήμερα της 6ης Απρίλη.
Αντιγράφω: «Ο Hamayun Anwar, 18 ετών και ο Wakar Ahmed, 32 ετών, δύο μετανάστες στην Ελλάδα από το Πακιστάν, βρήκαν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να απεγκλωβίσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τις ράγες του τρένου στις 6 Απρίλιου του 2012, στο Κρυονέρι Αττικής.
Το μοιραίο Ι.Χ. επιχείρησε να περάσει τις γραμμές από σημείο που δεν υπήρχε διάβαση, με αποτέλεσμα οι τροχοί του να κολλήσουν στη σιδηροτροχιά. Στο όχημα επέβαινε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελλήνων.
Επικράτησε πανικός και αντί να απομακρυνθούν όλοι, οι άτυχοι μετανάστες ενέτειναν τις προσπάθειές τους να ξεκολλήσουν το αυτοκίνητο, ενώ και οι επιβάτες του παρέμειναν μέσα.
Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.
Η Ακαδημία Αθηνών τους τίμησε με βραβείο μετά θάνατον, για την υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας τους».
Για αυτήν την αυτοθυσία τους ο Θανάσης Παπακωσταντίνου έγραψε το τραγούδι Χομαγιούν και Βακάρ.
«Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, γι’ αυτούς θα σου μιλήσω
Σαν άνθρωποι γεννήθηκαν, μα δίχως να το ξέρουν γινήκαν όχθες ποταμού, πιο κάτω θα εξηγήσω
Τα όνειρα τους τα ‘τρωγε της φτώχιας το σκουλήκι
Τα βράδια μάτια ορθάνοιχτα, η χώρα της ανάγκης απλώνει το βρωμόχερο, ζητά μπροστά το νοίκι
Κι έρχεται η στιγμή, που λες, να φύγουν κι ό,τι γίνει κι αν όπως τρέμεις το χαμό σε λυπηθεί το κύμα στη Λαμπεντούζα βρίσκεσαι, ή και στη Μυτιλήνη
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, το βάσανο του δρόμου
Παντού συρματοπλέγματα, μα αλήθεια ποιος πιστεύει πως με τα φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου Ελλάδα, χώρα της ντροπής, και γι’ άλλους κρύο σπίτι ξέχασες που ‘ναι ιερό το βλέμμα του ικέτη
Τώρα πια οι μισάνθρωποι σε σέρνουν απ’ τη μύτη
Η ξενιτιά είναι βάσανο, κι άμα δε βγάζεις άκρη για ρώτα τα τραγούδια σου, εκείνα της Καρπάθου και τ’ άλλα τα ηπειρώτικα, που φέρνουνε το δάκρυ
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη
Βλέπουν το τραίνο να ‘ρχεται και δίχως να το νιώσουν γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι»
Με ένα απλό γούγλισμα κάποιος θα βρεί πως υπάρχει και αντίστοιχο λήμμα στην Βικιπέδια με τον τίτλο Χομαγιούν και Βακάρ.
Εκεί μαθαίνουμε πως η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τους δυο νεαρούς μετά θάνατον για «υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας». Στο λινκ εδώ μπορείτε να δείτε τη λίστα βραβείων και επαίνων για το 2012. Επίσης από την Βικιπαίδεια μαθαίνουμε πως στο συμβάν ήταν παρών και ένας τρίτος μετανάστης ο Masood που αργότερα έλαβε από το υπουργείο Εσωτερικών άδεια παραμονής στη Ελλάδα «για εξαιρετικούς λόγους». Ωστόσο μια ερώτηση τριών τότε βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ -το 2013- αναφέρει πως «Ο επιζήσας Masood Ahmed, -ο οποίος μετά το συμβάν υπέστη τρομερό σοκ-, όχι μόνο δεν βραβεύτηκε, αλλά δεν του επετράπη καν η είσοδος στη συγκεκριμένη εκδήλωση».
Περασμένα ξεχασμένα θα μου πείτε, πάνε σχεδόν δέκα χρόνια από τότε. Και ακριβώς επειδή πάνε σχεδόν 10 χρόνια, αναρωτιέμαι αν τότε ζούσαμε σε μια πιο «φωτεινή» εποχή μέσα στα αντίστοιχα σκοτάδια της. Αναρωτιέμαι αν σήμερα υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι αντίστοιχο, και προς θεού, όχι να πεθάνει κόσμος αλλά να εμπνευστούμε. Από τις θυσίες των υγειονομικών, τις θυσίες όσων παλεύουν να ταΐσουν όσους δεν έχουν να φάνε, όσους φροντίζουν τους ευάλωτους κ.ο.κ. Το χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε.
Σε μια πολύ φωτεινή στιγμή για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, σε μια ύψιστη στιγμή για τις τέχνες και τα γράμματα η αυτοθυσία των Χομαγιούν και Βακάρ τιμήθηκε εξαιρετικά με ένα έργο τέχνης να λέει την ιστορία στους αιώνες των αιώνων και την ακαδημία να υποκλίνεται στους νεαρούς.
Ωστόσο αν καλοσκεφτούμε την αναλογία με το σήμερα, οι δυο μετανάστες εργάτες έκαναν ό,τι κάνουμε και σήμερα κατ’αναλογία, προσπαθούμε δηλαδή ως νέοι να σώσουμε ηλικιωμένους από την πανδημία.
Και δεν το λέω εγώ, η κυβέρνηση μας είχε πρήξει και ο Στέλιος ο Πέτσας που έδωσε 20.000.000€ στα ΜΜΕ για να μας το πιπιλίζουν. Και έτσι έπρεπε να κάνουμε μέχρι να έρθει το εμβόλιο.
Δίνουμε μια μάχη υπερ της ζωής ενάντια στον κορονοϊό. Συμφωνούμε όλοι.
Και επειδή ίσως η αλληγορία ξενίσει το θέμα είναι απλά πια πρακτικό. Είμαστε μια κοινωνία σε αναζήτηση «ηρώων» και προτύπων. Την στιγμή που από το 2012 έχουν μεσολαβήσει μνημειώδεις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και δημοκρατία πρέπει και εμείς να πορευτούμε αντίστοιχα. Να ορίσουμε τα νεα, δικά μας μνημεία που αποτελούν φάρο για τις επόμενες γενιές.
Μακριά από την κιτσαρία των 200 ετών από την επανάσταση και τα haute couture φέσια που μας φοράνε δημοσιονομικά φέσια και πέρα από την εργαλειοποίηση της οικογένειας αστεριών του μπάσκετ ή τα χειροκροτήματα στους υγειονομικούς πρέπει όχι μόνο να ανακαλύψουμε τα σύγχρονα, μοντέρνα, φωτεινά παραδείγματα αλλά να τα βάλουμε και στην ζωή μας να τους δώσουμε δημόσιο χώρο. Μετά από έναν χρόνο εγκλεισμού ο δημόσιος χώρος θα αποκτήσει άλλο νόημα.
Γιατί δεν γίνεται θρασύτατα και παράνομα η Υπουργός Πολιτισμού να ετοιμάζεται να αναγραφεί το όνομα της σε τρία σημεία πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Με τις ευλογίες ενός Πρωθυπουργού που υποκλίνεται στους εκπροσώπους της Λούμπεν ΜεγαλοΑστικής Τάξης. Με το θράσος που θέλει πρώην υπουργούς που ψάχνουν «17χρονα παρτουζάκια» να φωτογραφίζονται με μεγαλοδικηγόρους και καναλάρχες που βυσσοδομούν πάνω σε κρατικό χρήμα, χαμογελαστοί.
Η δική μου Ελλάδα 2.0 δεν θέλω να έχει ήρωες αλλά αντι-ήρωες, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Θέλω να έχει δημόσια και δωρεάν παιδεία, νοσοκομεία που δουλεύει το σύστημα οξυγόνου με καλοπληρωμένους γιατρούς, θέλω να έχει προτομές του Χομαγιούν και του Βακάρ στο βόρειο και εύπορο Κρυονέρι.