Δεν είναι ότι είναι ακριβώς βράδυ, ούτε ότι το στενό φαίνεται σκοτεινά και περίεργα ήσυχο, ούτε που κυκλοφορούν παντού δίχρωμα σπορ αυτοκίνητα με μουσικές στην διαπασών, με μια ποίηση να αναδύεται από διασκευές έργων του Θεοδωράκη και του Ξαρχάκου αλλά μόνον με κλαρίνο, συνθεσάιζερ και ντραμς και με Σολίστ την Πάολα Φωκά, τον Άγγελο Διονυσίου και τον Παντελή τον Παντελίδη να δίνουν όσα μπορούν από τις ερμηνευτικές τους δυνατότητες και ικανότητες. Να! Μόλις είδα μια παρέα να χορεύει σε τσάμικο την «Όμορφη Πόλη» και μια άλλη παρέα να εκνευρίζεται και να χορεύει τσιφτετέλι το «Άσμα Ασμάτων» και παραπέρα δύο μεσήλικες με μίνι να χορεύουν «Το πρακτορείο» και όλα να φαίνονται τόσο μη αληθινά που να διατάζω εκατοντάδες κουνούπια να με τσιμπήσουν για να δω αν ισχύει το οτιδήποτε, και ξαφνικά να έρχεται ένα ηλεκτροκίνητο φορτηγό γεμάτο παγωτά και να τρακάρει με μία αντιλόπη που βγήκε από ένα μίνι μάρκετ που το πρωί δεν υπήρχε στην γειτονιά και να λύνεται η παρεξήγηση μεταξύ του παγωτατζή και 4 άγριων λιονταριών που ήρθαν να προστατέψουν το μελλοντικό τους θήραμα, μετά την παρέμβαση του Διοικητή διπλανού αστυνομικού τμήματος που στεγάζεται στο ρετιρέ 7όροφου πολυτελούς ξενοδοχείου που και αυτό δεν υπήρχε το πρωί στο στενό έξω από το μαγαζί. Γενικά μάλλον οποιαδήποτε μουσική μας εξαγριώνει, κυρίως άμα δεν έχει παιχτεί σωστά, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω με τίποτα την παρουσία λιονταριών σε ένα απλό στενό κοντά στην Πλατεία Αμερικής, παρά μόνον άμα είναι αμερικάνικα. Που ίσως είναι. Άρα βγαίνει μια κάποιαν άκρη. Σχεδόν όλα καλά.