Πρωινό κι αχάραγα στο κατάστημα, το σταθερό χτυπάει δαιμονισμένα, προβάλω με τον προτζέκτορα τον αριθμό από την αναγνώριση κλήσης σε έναν γαλάζιο τοίχο και έχει 45 ψηφία. Ίσως να ήταν από την Ανδρομέδα, το Τιμπακτού, το Ελ Αλαμέιν ή την Μασσαχουσέτη. Σηκώνω με τεράστια επιφύλαξη και μία φωνή με πολύ γλυκά λατινογενή αγγλικά μου λέει :“Θοδωρή είμαι η Σοφία, ξέρεις, πραγματικά ξέρεις πόσο σε αγαπώ, μέσα στην Ελληνικότητα σου, και σαν πολίτη ενός συνεχώς διευρυνόμενου κόσμου που συναντιέται και συνομιλεί, και ενίοτε συγκρούεται συμβολικά σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και ταινίες και συναυλίες και σε συζητήσεις, είναι δυνατόν να έρχονται οι συμπατριώτες σου και να με λένε ξ***λιάρα και πεταμένη, και να σαπίσω, επειδή έφαγε ο Καραγκούνης και ο Μπασινάς 3 γκολ κι εγώ χάρηκα; Μα είναι δυνατόν;” της απάντησα στεναχωρημένος κι οργισμένος :“Να αφήσετε τις μαγκιές, κυρία Βεργκάρα και να κόψετε την φαρμακοδιέγερση, τα κατσικίσια τυριά από υψίπεδα του Μάτσου Πίτσου, τα έξαλλα ντυσίματα, και τους πανηγυρισμούς, και να δείχνετε σεβασμό στο ιερό πρόσωπο του Κώστα Κατσουράνη. Μέχρι τότε, Ελλάς ή Τέφρα, καρ****ίκι”. Έτσι κι αλλιώς αυτή νόμιζε ότι μίλαγε με τον διεθνή πλέϋ μπόϋ Θοδωρή Ζαγοράκη, είμαι σίγουρος. Δεν ξέρω πως μπλέχτηκαν οι γραμμές, αλλά εντάξει, τα μοντέλα δεν έχουν καμία δουλειά με το Μουντιάλ, καλά της τα είπε ο Θόδωρας, συμφωνώ.