Άγιο μεσημέρι και λίγο πριν την εκπνοή κάθε δραστηριότητας μπαίνει στο μαγαζί ένας νεαρός πλασιέ και πλανόδιος πωλητής που πούλαγε μπάλες ποδοσφαίρου και αρχίζει να κλωτσάει μια μπάλα ίδια ακριβώς με αυτή που χρησιμοποιούν στο μουντιάλ, και είναι τόσο επιδέξιος που έστελνε την μπάλα στην βρύση και αφού είχε χτυπήσει ένα μπουκαλάκι νερό έστριβε τον διακόπτη της βρύσης και γέμιζε με νερό, μετά την κλώτσαγε στο φωτοτυπικό και έβγαζε φωτοτυπίες, έκανε ποδαράκια κοντά σε ένα πληκτρολόγιο και έγραφε ολόκληρο κείμενο μόνο με την μπάλα, σχεδίαζε με ένα χάρακα, ένα μολύβι και την μπάλα, έκανε τα πάντα ,σαν να ήταν τηλεκατευθυνόμενη. Αφού τελείωσε την επίδειξη αναρωτήθηκα γιατί είναι στην πλατεία Κολιάτσου και πουλάει μπάλες αντί να είναι στο Μουντιάλ και στο Τσάμπιονς Ληγκ και να βγάζει εκατομμύρια και μου απάντησε ότι είναι εναντίον της εμπορευματοποίησης κάθε θεάματος και είναι αντίθετος με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και παλιότερα ήταν από μικρό παιδί στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ στην Θεσσαλονίκη αλλά είχε πιεστεί, δεν είχε καιρό ούτε για καφέ και βόλτες στην παραλία. Αγόρασα μια μπάλα κι εγώ, σε φτηνή τιμή και άρχισα να προσπαθώ να κάνω όλες τις δουλειές με την μπάλα αλλά χύθηκαν παντού νερά, έσπασα ένα τζάμι, χάλασα το φωτοτυπικό, και με το μολύβι και τον χάρακα βγήκε ένα ψυχεδελικό αφηρημένο σχέδιο σαν του Νταλί, αλλά άσχημο. Του πρότεινα να τον προσλάβω αυτόν και τις μπάλες του και εγώ μόνο να υπαγορεύω αυτά τα κείμενα, αλλά μου είπε ότι είναι επίσης ενάντια στην εμπορευματοποίηση της συγγραφής μικρών κειμενιδίων στο Popaganda.gr και έφυγε νευριασμένος. Πάντως, νιώθω άτυχος, αν ήξερα φιγούρες και ποδαράκια θα τέλειωνα τα κείμενα σε ενάμισυ λεπτό, άσε που θα έφτιαχνα και σπανακόπιτα χωρίς καν να σηκωθώ από το πισί. Αδικίες.