Μόλις γύρισα στο σπίτι άυπνος και είναι πρωί Δευτέρας. Όλα μου φαίνονται υπέροχα, δεν λείπει ύπνος, τα πουλιά κελαηδούν σχεδόν ονειρικά, ο ουρανός σαν πίνακας του Βαν Χοχ και ένα αεράκι σχεδόν καταπολεμά την ζέστη του Ιούνη. Στους δρόμους όλοι κυκλοφορούν με λινά κοστούμια και αέρινα φορέματα, και μικρά ομπρελίνα και κάτι πολύ γλυκά σκυλάκια παίζουν με όμορφα ροζ πλαστικά κοκαλάκια, τα θάβουν σε λιμνούλες από λιωμένο παγωτό και ξέρουν ότι άμα αναζητήσουν την γλυκιά ζάχαρη θα βρουν την άγια τροφή ξανά. Ξαφνικά πετάγεται από ένα στενό μια ορχήστρα και αρχίσει να παίζει τραγούδια του Χατζιδάκι και του Γιώργου Θεοφάνους και από μία ταράτσα κατεβαίνει θριαμβευτική η Δέσποινα Βανδή και από ένα αυτοκίνητο ξεπροβάλλει ο Τόλης Βοσκόπουλος και αρχίζουν να τραγουδάνε και όλος ο κόσμος φαίνεται ευχαριστημένος ενώ εμφανίζεται μία ομάδα επιστημόνων ,αραδιάζει κάτι δοκιμαστικούς σωλήνες, κάτι καμινέτα, ζυγαριές, κομπιούτερ και αρχίζουν να βάζουν ουσίες, να αναμιγνύουν να ζυγίζουν και να ψήνουν υγρά και να πετάγονται διάφορα όντα, αυτοκίνητα, μηχανές για οτιδήποτε, κτίρια και αποθήκες να εγείρονται, μουσικά όργανα να βγάζουν τυχαίους αλλά όμορφους ήχους, άνθρωποι να ψηλώνουν ή να λεπταίνουν ξαφνικά, οι λακκούβες στους δρόμους να καλύπτονται μόνες τους γενικά να υπάρχει μια διόρθωση και εξομάλυνση όλων των αρνητικών φαινομένων. Γύρω από το μαγαζί ρίξαμε βάρος στους δύο πυλώνες μας, τον πολιτισμό και την επιστημονική έρευνα. Όλα γίνονται, ακόμα και Δευτέρα, Ιούνη με ζέστη. Αρκεί να το θελήσουμε, και να μην κοιμόμεθα ποτέ Κυριακή βράδυ. Παραλίγο να είχαν έρθει και τουρίστες.