Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 2007, φωτό: Χρήστος Πότσιος / Fosphotos
Μόλις οι επισκέπτες φτάσουν στη βάση του Αγάλματος της Ελευθερίας θα διαβάσουν στην είσοδο τα παρακάτω:
Δώστε μου τους κουρασμένους σας, τους φτωχούς σας,
τις άμορφες μάζες σας που λαχταράνε να αναπνέουν ελεύθερα,
τα άθλια απορρίμματα που βρίθουν στις ακτές σας.
Στείλτε μου τους άστεγους, τους θαλασσοδαρμένους.
Σηκώνω τον πυρσό μου δίπλα στην χρυσή πύλη.
Εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1886 στη ομώνυμη νησίδα (Λίμπερτι, πρώην Μπελντόε), έμπνευση, κατασκευή και δωρεά γαλλικής προέλευσης προς τιμήν αμοιβαίας φιλίας με τους Αμερικανούς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου Βορείων-Νοτίων.
168 σκαλιά μας χωρίζουν από την είσοδο στο μυαλό της Ελευθερίας και άλλα 54 για το χέρι με τον πυρσό. Για 100 και πλέον χρόνια υποδεχόταν εκατομμύρια μετανάστες στον «προθάλαμο» της χώρας, το Έλις Island. Από το 1972 στη βάση του λειτουργεί το Μουσείο Μετανάστευσης. Οποιαδήποτε σύγκριση με το σήμερα για το θέμα του μεταναστευτικού (κι όχι μόνο στις ΗΠΑ) θα ήταν τουλάχιστον μάταιη και ατυχής. Άλλα αγάλματα της Ελευθερίας, στέκονται στο Παρίσι (μικρότερο μέγεθος), στη Μυτιλήνη και μέχρι τη δεκαετία του ΄70, στα Χανιά, δίπλα στον τάφο του Βενιζέλου.
Ο Χρήστος Πότσιος βρέθηκε στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 2007, πρώτος σταθμός σ΄έναν προσωπικό «γύρο του κόσμου» που κράτησε παραπάνω από 80 ημέρες. Οι φωτογραφικές του «σημειώσεις» είναι ασπρόμαυρες και το «μόλεσκιν» του, ένα πολυσέλιδο άλμπουμ με film negatives.