Ξαφνικά το μεσημέρι η θάλασσα έγινε κατακόκκινη, το ίδιο και ο ουρανός. Ο κόσμος βγήκε να κοιτάει με τεράστια απορία, όλα φαίνονταν υπό το κόκκινο φως αλλοιωμένα, τα αυτοκίνητα έπρεπε να δηλώσουν άλλο χρώμα στην άδεια κυκλοφορίας τους, το αίμα μάλλον είχε γίνει μπλε, τα φυτά δεν θύμιζαν τίποτα από αυτόν τον κόσμο και οι δρόμοι ήταν κατάμαυροι. Μόνο ένας σκέφτηκε την ντομάτα και αυτή φαινόταν πράσινη χωρίς να είναι άγουρη, και κάποιος με ένα κόκκινο Χιουντάι άρχισε να φωνάζει ότι ήρθαν οι μέρες του, η κυριαρχία του πλησίαζε, ο Ήλιος θα βαφτεί ροζ και τα πουλιά θα φαίνονται όλα μαύρα κι αυτά. Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι απλά κάποια μυστική υπηρεσία ή κάποιος απύθμενα πλούσιος πλακατζής είχε βάλει απλά κόκκινες μεμβράνες περιμετρικά της γης ή απλά είχε φτιάξει έναν θόλο με κόκκινα τζαμιλίκια. Αν και αδιανόητη ενέργεια, και χωρίς κανέναν ουσιαστικό σκοπό λίγη ώρα μετά που ξαναγίναν όλα γαλάζια εντελώς αναίμακτα, που η θάλασσα φάνηκε κανονική, και που τελικά δεν είχε έρθει η ώρα του κύριου με το κόκκινο Χιουντάι, σχεδόν όλοι είχαμε καταλάβει ότι η πλάκα είναι η υπέρτατη αξία ,πιο σημαντική από την θάλασσα, και σίγουρα πιο σημαντική από τον ουρανό. Σε κάθε περίπτωση πιο σημαντική από τις ντομάτες. Οι δρόμοι πάντως είναι μαύροι στα μισά παλιά λαϊκά τραγούδια αλλά κανείς ποτέ δεν είπε για γαλάζιο ήλιο στα εντελώς σοβαρά.