Βράδυ Πέμπτης και ανέβηκα σε βουνό στην Αττική, έχω αράξει σε μια πλαγιά με φούμο, μαύρα ρούχα, χωρίς φως, χωρίς τσιγάρο να φαίνεται από μακρυά σε ελεύθερους σκοπευτές και οδηγούς που νομίζουν ότι υπάρχει στον λόφο ένα μικρό πλαστικό παιχνίδι που στέκεται ακίνητο, με νερό από την ΕΥΔΑΠ Καματερού, και κοιτάζω πέρα ψηλά στην Αθήνα πύργους που στεγάζουν πολυεθνικές και ταβερνεία στο ισόγειο και περίπτερα στο υπόγειο, αεροπλάνα να έρχονται και να φεύγουν από τα Σπάτα, χιλιάδες καταστήματα σαν το γνωστό κατάστημα που λαμβάνει χώρα όλη η δράση της στήλης, ιπτάμενους δίσκους με μέγεθος σαν το απέναντι βουνό που απλά δεν φαίνονται αλλά πρέπει να ρωτήσουμε κάποιον που πετούσε και τράκαρε πάνω τους για να ξέρουμε σχεδόν αν υπάρχουν, στο βάθος τη θάλασσα και φωσφορίζοντα μικρά δελφίνια που πιθανόν να είναι και πλοία της γραμμής, λεωφόρους με φώτα που απλά μπορεί να είναι τεράστια χριστουγεννιάτικα στολίδια LED που έχουν ξεχαστεί αναμμένα 6 μήνες, λίμνες και ποτάμια που στραφταλίζουν σαν πλαστικά σκεπάσματα σε θερμοκήπια την Ιεράπετρα Κρήτης, την Ιεράπετρα Κρήτης την ίδια και πολλά άλλα μέχρι που κάποια στιγμή προσέγγισε το μέρος που καθόμουν ένα ελάφι και του έδωσα όλο το νερό μου, ένα τσιγάρο που δεν μπορούσα να ανάψω διότι θα έτρωγα σφαίρα και έναν καφέ και ήδη κατεβαίνω πλήρης και αναζωογονημένος και με την σκέψη ότι το πλεονέκτημα του βουνού είναι ότι από το βουνό η θάλασσα φαίνεται ωραία ενώ από την θάλασσα το βουνό φαίνεται αδιάφορο. Πρωτότυπο συμπέρασμα. Σίγουρα δεν το σκέφτηκε ποτέ κανένας ελεύθερος σκοπευτής, κι ας κάθονται δέκα χρόνια στο βουνόν. Ε;