Μπαίνω με ορμή και μία δόση οργής στο αεροπλάνο και ενώ περιμένω την πτήση μπαίνει στο αεροπλάνο ένας ειδικός ερευνητής και μοιράζει κάτι ερωτηματολόγια και καφέδες και κρουασάν. Για να πιεις και να φας έπρεπε να συμπληρώσεις τα ερωτηματολόγια με ερωτήσεις όπως “Που ακριβώς πάμε;”, “’Έχει το ταξίδι την ουσία”, “Θέλετε να γυρίσετε, στα αλήθεια;” , “Πόσα πόδια πάνω από την γη φτάνουν για να αισθανθεί κάποιος ότι πετάει” και γενικά όλες οι ερωτήσεις είναι γραμμένες σαν να κάνει ο ερευνητής δημοψήφισμα ή δημοσκόπηση για να γράψει μετά κάποιο υποφερτό ή καλό ή δημοφιλές ποίημα. Άρχισα από τα της ύλης, δηλαδή έφαγα το κρουασάν, ήπια τον καφέ μαζί με 6 στριφτά τσιγάρα από το Αγρίνιο και περίμενα να έρθει έμπνευση για να γράψω κάτι ποιητικό στις ερωτήσεις αλλά μου επισημάνθηκε έντονα ότι άμα δεν απαντήσω δεν θα φύγει η πτήση και έπρεπε να απαντήσω αμέσως. Έγραψα σε όλα ναι, ακόμα και αν αυτοαναιρούνται αλλά είναι και πεποίθησή μου ουσιαστικά ότι πρέπει να γνωρίζουμε και τις δύο πλευρές θέασης του κόσμου για να γραφτεί καλή ποίηση και τελικά κατέληξα ότι για να απαντήσω σωστά θέλω κι άλλον καφέ, και οπωσδήποτε κρουασάν και τσιγάρα, και σκέφτηκα ότι αν είχα πραγματική έμπνευση θα κράταγα τις απαντήσεις μόνον για τον εαυτό μου. Πάντως το αεροπλάνο έφυγε ήδη άρα θα ενημερώνω σχετικά ενώ ίπταμαι για συμπεράσματα κάθε φύσης και τύπου, ακόμα και για το δύσκολο :”Που ακριβώς πάμε;”