Κάτι σαν νεαρό βράδυ δείχνει να προσπαθεί να σκεπάσει τα οροπέδια, την κοιλάδα και την έρμη λαγκαδιά της Κολιάτσου. Τα αστέρια δεν φαίνονται, και σύρεται μια βαριά υπόνοια ότι ίσως να μην υπάρχουν πια. Τα περίπτερα δείχνουν ορφανά, σαν να πενθούν τα καμμένα και ξεχασμένα τσιγάρα Νταβίντοφ Σλιμ σε όμορφα χείλη καλλιτεχνίζοντων νεανίδων που πρώτα τα ανάβουν και ύστερα αφού τα κάψουν τα ξεχνάνε. Η Κόκα-Κόλα σωστή αρχόντισσα της νύχτας δείχνει σαν να μην κατοικεί πλέον εδώ. Ο δρόμος ζεσταίνεται τόσο πολύ που άμα μπορούσε θα είχε γίνει συμπαθητική άμμος με μία δόση χαλικιών και μυρωδιά φρέσκου χώματος. Κοιτάω πέρα από το κατάστημα και τίποτα δεν μοιάζει ίδιο, σαν μην είμαι κι εγώ καθόλου ίδιος αν και έχω ένα δεκάμετρο καθρέπτη να μου θυμίζει ότι κάνω λάθος. Σαν το κατάστημα να μην αλλάζει αλλά όλα να αλλάζουν ή ακόμα σαν να αλλάζει το κατάστημα μόνον, και μαζί του όλα τα άλλα. Οι συνάδελφοι έχουν φύγει γρήγορα με τζετ-σκι, σανίδες του σερφ, σνόου-μομπίλ, βέσπες, ορειβατικά σκοινιά, και σαν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Δεν δύναμαι να σας πω πολλά με σιγουριά αλλά σας εκθέτω τις υποθέσεις μου με ειλικρίνεια, και ο ουρανός είναι μάρτυρας μου. Ο Αύγουστος σαν να διαλύει την πλατεία Κολιάτσου, ενώ ξέρω ότι θα είναι και πάλι εδώ , κι αυτή όπως όλα. Μόλις κλείδωσα και απομακρύνομαι, χωρίς να ξέρω αν έμεινε κάτι πίσω. Πάντως ένα ποδήλατο που πηγαινοέρχομαι για οικονομία δεν είναι πια δεμένο σε ένα κιγκλίδωμα, είναι σίγουρο. Μάλλον εκλάπη, ή έφυγε μόνον του για βόλτες που δεν είναι ποτέ κατανοητές αλλά πάντα ευχάριστες. Υπέροχος προβλέπεται ο περίπατος.