Είναι κάτι σαν μεσημέρι στον “κήπο” που για άγνωστο λόγο ονομάστηκε κατάστημα και είναι γεμάτο ζέστη, υπολογισμούς και μηχανήματα εντεταλμένα να τους εκτελούν, εκτυπώσεις, φωτοτυπικά και καφετιέρες, τσάι και αντιπάθειες. Όλα ήταν έτοιμα για μια θριαμβευτική αποχώρηση έστω για λίγο μέχρι την βραδινή συνέχεια της βάρδιας και ξαφνικά εθεάθη στα στενά έξω αλλά και μέσα μας ένα περίεργο αυτοκίνητο που εκτόξευε ανθρακούχο νερό προς κάθε κατεύθυνση και έπαιζε από ένα μεγάφωνο παράξενες μουσικές, από την ενάτη συμφωνία του Μότσαρτ (ουχί του Μπετόβεν, μία κάπως άγνωστη) μέχρι έπη του Στέφανου Κορκολή “το σημάδι του Σκορπιού”, “γιατί;”, “στους πέντε ανέμους” και άλλα λιγότερο γνωστά, αλλά πιο ψυχεδελικά. Το αυτοκίνητο είχε κάνει όλη την γειτονιά να αφρίζει, ο περιπτεράς ήδη είχε πεταχτεί στο αυτοκίνητό του και είχε φέρει καραμπίνα, αλλά είχε δροσίσει κιόλας τους δρόμους και είχε διώξει ενοχλητικά ζωύφια από τα δέντρα και τους θάμνους και όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν σχήμα και τάξη. Ο οδηγός κάποια στιγμή αφού έκανε ριψοκίνδυνους ελιγμούς και έκλεισε την μουσική βγήκε από το αμάξι και πήρε την κάνουλα του Περιέ και άρχισε να βρέχει αυτοπροσώπως τους λιγοστούς περαστικούς και να τους προσφέρει δείγματα σαμπουάν, ξηρούς καρπούς, πατατάκια, εισιτήρια για τα Βίλατζ Σέντερ, αναπτήρες και ανοιχτήρια μπύρας, μπρελόκ, γενικά ήταν όλο το σκηνικό μία μπερδεμένη προωθητική ενέργεια πολλών προϊόντων ταυτόχρονα, πολύ ενοχλητική και σπασμωδική μέχρι που ακούστηκε μία μπαλωθιά του περιπτερά στον αέρα και όλα σταμάτησαν αμέσως. Το δίκαιο των όπλων δεν οδηγεί πουθενά την κοινωνία αλλά ούτε και το ανθρακούχο νερό με πατατάκια βοήθησε ποτέ την πρόοδο. Αφενός το μεσημέρι ησύχασε αλλά τα δωρεάν εισιτήρια για σινεμά ήταν χρήσιμα και οι αναπτήρες επίσης, το ομολογώ.