Ένα από τα πιο περίεργα σημάδια ότι έχει προχωρήσει η μέρα στο κατάστημα, και ότι έρχεται επιτέλους το καθαρτικό, ατελέσφορο, ατελεύτητο, ζωογόνο μεσημέρι είναι όταν συμβαίνουν όλα τα περίεργα και βγαίνει σαν συμπέρασμα ότι η ζέστη είναι στα υψηλά της και η λογική στα ιστορικά της χαμηλά. Να, πριν κλείσουμε τα στόρια και φύγουμε από την μυστική έξοδο διαφυγής ώστε να μην φαίνεται πως απομακρυνόμαστε αλλά απλά κοιμόμαστε μέσα στο μαγαζί μπούκαρε ένας περίεργος ζογκλέρ που έπαιζε στα χέρια του μικρά αρνάκια, ενός κιλού το καθένα. Αυτά κλαίγανε κάπως ρυθμικά όσο ήτανε στον αέρα και ίπταντο και όσο τα τζόγκλαρε βγαίναν μελωδίες που είχε καταφέρει να είναι συγχρονισμένες και να θυμίζουν βουκολικά και άλλα άσματα. Ήδη σε τέσσερα λεπτά στο κατάστημα έχει παίξει με τα μικρά αρνάκια ένα ποτ-πουρί των τραγουδιών του Χρήστου Νικολόπουλου και προχωράει σε Λοίζο και Ξαρχάκο και ήδη ο Λίνος Κοκκοτός ακολουθεί, τουλάχιστον το περίεργο αυτό “αμνόφωνο” παίζει ποιοτικές μουσικές και είναι μια ευχάριστη νότα πριν κλείσουμε το κατάστημα. Κάποια στιγμή ένα λίγο μεγαλύτερο αρνί που ακολουθεί με ένα μια ρεπούμπλικα έχει πάρει τα ψιλά μας -68 λεπτά του ευρώ- και ο αμνίστας ζήτησε παραγγελιές. Μία νεαρή Κύπρια δακτυλογράφος παράγγειλε τα άπαντα του Καρβέλα και τα αρνάκια έχουν ξεχαρβαλωθεί να κλαίνε το “Νάντια” και το ¨τα πρόστυχα εσώρουχα σου” αλλά επειδή τα λυπήθηκα ζήτησα να παίξει όλο το “Καρυωτάκης” της Λένας Πλάτωνος και δείχνει να πέφτει ο ρυθμός των αρνακίων. Όπως καταλάβατε με 68 λεπτά δεν μπορεί να γίνει όλη αυτή η υπερπαραγωγή και επειδή τους λυπήθηκα -παίχτη και ρίφια- έδωσα ένα κέρμα των 2 ευρώ και τους εξαπέστειλα προς άλλα μαγαζιά με λιγότερη όρεξη για μουσικές και οπερέτες. Πάντως κάναν το μεσημέρι λίγο πιο ενδιαφέρον, δρόσισαν την ζέστη στις ψυχές μας. Άμα ξέχναγε και ένα αρνί θα ήταν μεγάλη επιτυχία. Η γιορτή της Παναγίας είναι ότι πρέπει για αρνάκι, κυρίως άμα καλλιτεχνίζει.